De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 3 - Hoofdstuk 3

Joséphine was zó in de wolken van het nieuws dat ze drie kinderen verwachtte, dat ze zich helemaal niet bezighield met de bijkomende risico's. Diederik had haar dusdanig gerustgesteld met zijn weinige woorden, dat ze al haar zorgen van zich af had weten te zetten. En dus huppelde ze zowat door het huis, zich helemaal opmakend voor de komst van de drie baby's. 

Diederik had laten blijken dat hij niet wilde weten of het jongens of meisjes (of allebei) waren. "We zien wel," had hij gezegd. Joséphine brak echter haar hoofd op naamcombinaties. Als het twee jongens waren en één meisje, moesten de namen wel goed bij elkaar passen en niet zomaar uit de lucht komen vallen. Datzelfde gold voor als het andersom was. Ook wilde Joséphine graag dat de namen ietwat status hadden, zoals haar eigen naam. Diederik, die zijn eigen naam iets te veel van het goede vond, keek meer naar de wat 'normalere namen.'

Om ruzie te voorkomen, kwam Olivier met een geniale oplossing. Tijdens één van zijn eenzame episoden, had hij, zittend op zijn kamer, opeens het licht gezien. HIj sprintte de trap af, en gleed hierbij bijna uit, zo veel haast had hij om zijn idee aan Joséphine en Diederik voor te leggen. 

"Jemig, wat heb jij?" vroeg Joséphine lachend terwijl ze de was keurig opvouwde. Diederik zat boven in zijn kamer te schilderen. 

"Niks, niks," hijgde Olivier. "Ik... kreeg gewoon ineens een idee."

"Oh." Het kon Joséphine op dat moment eigenlijk niet zo veel schelen. Ze was doodop (maar dat zou ze natuurlijk nooit toegeven), had overal spierpijn en werd steeds pijnlijk geschopt door één van de baby's. "Vertel op."

"Ik dacht dus van: jij en Diederik willen allebei iets anders op het gebied van namen voor die drie, nietwaar?" Hij wees naar Joséphines buik, die al aardig rond begon te worden. "Zou het geen goed idee zijn als je ze een naam geeft die afgekort kan worden? Dan kan Diederik ze bij de afkorting noemen en jij bij de volledige naam, als je dat wilt." 

Joséphine sloeg zichzelf tegen het voorhoofd. "Natuurlijk! Hoe kan ik daar nou niet zelf aan gedacht hebben?" Vervolgens haalde ze haar schouders op. "Ach, het zal wel dat zwangerschapsbrein van mij zijn." 

Olivier grinnikte. "Ik denk het." Hij knielde neer en hielp zijn zus een tijdje met het opvouwen van de was. Althans, dat probeerde hij. Iedere keer als Joséphine hem zag worstelen met een broek of sok, rukte ze het kledingstuk ongeduldig uit zijn hand en deed het hem voor. Na ongeveer een kwartier gaf Olivier het op. "Ik denk dat ik hier niet voor gemaakt ben." 

"Volgens mij ben jij nergens voor gemaakt," plaagde Joséphine, die stiekem enorm blij was dat ze eindelijk weer gewoon grapjes kon maken met haar broertje, zonder pijnlijke stiltes, zonder op haar woorden te hoeven letten. Natuurlijk zat overal een randje aan en werd Joséphine vaak genoeg aan het onbeschrijfelijke verlies van Lennard (én Claude!) herinnerd, maar nu stond ze zichzelf eindelijk toe eens blij te zijn. 

Ze had er met Diederik over gesproken. Nou ja, gesproken is misschien niet helemaal de goede omschrijving. Ze hadden 'blikken uitgewisseld' past misschien beter. Hij had haar zien twijfelen, tobben en zelfmedelijden zien hebben. Eén strenge blik was voldoende. Diederik had namelijk zonder dat zijn vrouw zich er ooit over had uitgesproken, geraden wat ze dacht. Ze vond dat het verlies haar schuld was. 

"Zo moet je niet denken," fluisterde hij terwijl hij haar dicht tegen zich aantrok. "Het is niet jouw schuld," zei hij, en hij drukte een kus op haar wang. 

Dankzij het keigoede idee van haar broertje, begon Joséphine enthousiast aan een lijstje met namen. Ze had nu opeens honderden mogelijkheden, maar ook lastige dilemma's. Zouden de kinderen vernoemd worden naar hun ouders of grootouders? Zo ja, hoe? Was een indirecte vernoeming beter, misschien? 

Toch begon er ook weer een angst in haar te roeren - wat nou als simpeler namen ook minder aanzien voor de familie zouden betekenen? De kinderen kregen echter wel een dubbele achternaam (nadat Joséphine Diederik had overgehaald) maar zou een simpele voornaam dat effect dan teniet doen? Joséphine wist alleen niet dat de familie sinds het abrupte vertrek van haar ouders, steeds meer aanzien had verloren. Wie verlaat zijn kinderen nou zomaar? De rijke medeburgers roddelden zich helemaal de barsten over de Fitzgeralds - maar dat wisten de mensen in het eenzame paleisje echter niet.

Cees had dat echter wel door, maar omdat hij sinds Lennards dood eigenlijk niets meer met zijn verleden te maken wilde hebben, keerde hij het gepraat de rug toe. Hij was nu gelukkig bij Tessa, zijn eerste liefje (ondanks de afwijzing aan haar kant) en Jessica had hem omarmd. Hij was gelukkig, voor zover dat kon. 

Natuurlijk 'bemoeide' hij zich zo vaak hij zin had met zijn overgebleven kinderen. Af en toe kwam hij langs, soms belde hij op. Toen hij hoorde van de drieling die zijn dochter verwachtte, bleef hij er maar over praten tegen Tessa, die hem uiteindelijk lachend vertelde om dat enthousiasme ook aan zijn dochter te laten zien. Maar dat vond Cees toch nog moeilijk. Na de escalatie van enkele maanden eerder (toen hij zijn biezen had gepakt en Olivia en de kideren had achtergelaten) had hij zich niet bepaald populair gemaakt bij - voornamelijk - zijn dochter. Toch probeerde hij haar zoveel mogelijk bij te staan tijdens de zwangerschap, omdat hij vanbinnen voelde dat je dat moest doen, als vader. 

"Heb jij een favoriete naam?" vroeg Joséphine terwijl ze met haar dikke buik in bed lag en zich net een olifant voelde. Gelukkig kon Diederik haar altijd overtuigen van haar schoonheid, ook als ze geloofde dat die er niet was. Diederik snapte dat niet - hij zag zijn vrouw altijd als een prachtig canvas, een kunstwerk waarvan je alleen de schoonheid zag als je ook schoonheid zag in alledaagse dingen. 

"Alex," antwoordde Diederik. 

"Naar je opa?" vroeg Joséphine, die zich dat nog goed herinnerde. Alexander Kerangal. Ze had Diederiks grootouders nooit ontmoet - ze waren enkele weken na Lennard overleden, maar Joséphine vond het een mooi eerbetoon. Diederik knikte in het zwakke licht van het nachtlampje.

"Verder nog namen?" Joséphine was vastbesloten om alle namen die in het hoofd van haar man zaten, eruit te peuteren. Ze zou niet ophouden voordat hij drie namen zou noemen. 

Diederik glimlachte, en zei toen: "Maribelle."

"Dat is ook een mooie," zei Joséphine dromerig. "Maar ik zal er nog over nadenken. Ze moeten namelijk helemaal perfect zijn."

"Komt wel goed." Diederik knipte zijn lampje uit en viel vrijwel meteen in slaap. Joséphine lag nog enkele minuten te dromen over namen voordat ze zich uiteindelijk gewonnen gaf en indommelde.