De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 3 - Hoofdstuk 14

Olivier en Lexia probeerden hun leven weer op te pakken. Toch was er iets veranderd. Lexia was getraumatiseerd en zonderde zichzelf vaak af door in de tuin een boek te gaan zitten lezen, al drongen de woorden totaal niet tot haar door. Na een uur klapte ze het boek steevast dicht en begon ze door het huis te zwerven. Alle muren leken dreigend op haar af te komen, en soms schrok ze wakker uit de meest afschuwelijke dagdromen, waar geweren en Alexander, Sebastiaan en Dmitrovski altijd een belangrijke rol in speelden. 

Ze sliep niet meer, baadde constant in het zweet en haar adem was nog steeds gehaast. Als ze door een gang liep, keek ze om de twee seconden achterom om er zeker van te zijn dat Dmitrovski niet achter haar aan zou komen. In haar nachtmerries, die niet als slaap tellen, hoorde ze vaak Alexanders stem die haar verwijtend vroeg waarom ze niet beter had geschoten, waarom ze zelfs iemand niet kon neerschieten! Nu was hij dood en Sebastiaan ook. 

Lexia nam zichzelf alles kwalijk - zij had Alexanders dood en dus ook die van Sebastiaan veroorzaakt! 

Op een dag, op een van haar eindeloze zwerftochten door het huis, vond ze onder het bed van haar vader een mandje. Verbaasd pakte ze het ding op en bekeek het eens goed. Opeens riep haar getraumatiseerde brein een herinnering op: haar vader had haar ooit verteld dat ze in een mandje bij hem op de stoep gestaan had. Ze was echt zijn dochter, maar de voorgeschiedenis kende ze niet. 

Ze raakte de stof van het mandje aan, en werd verrast door de zachtheid ervan. Haar vinger streelde de stof en ze voelde zich - heel even - gelukkig dat ze als baby tenminste lekker gelegen had. Toen zag ze de brief, half verstopt onder de zachte stof. Ze trok hem eruit en las hem goed door. 

Olivier had haar wel over de brief verteld, maar gelezen had ze hem nooit. Hij zei dat hij hem kwijt was - en zij had hem geloofd. Waarom ook niet? Zo erg vond ze het ook niet dat haar vader gelogen had, maar toch had ze die brief graag eerder gezien. Echter wist ze nu wel wat ze met haar leven ging doen. Haar studie had ze immers opgegeven, nadenken kon ze niet meer. 

"Pap," zei ze tijdens het eten. Het was het eerste woord dat de twee sinds lange tijd gewisseld hadden. "Ik ga reizen." Ze zei het zo stellig dat Olivier er zeker van was dat dit een serieus plan was. Wat er precies tussen haar vader en haar moeder was voorgevallen, wist Lexia nog steeds niet, maar ze was blij dat haar vader alles gedaan had waar haar moeder in de brief om had gevraagd. Ze wist dat haar moeder eigenlijk dakloos was, al had ze misschien wel een huis. Ze was van het type dat zich nooit ergens thuis voelde, dat altijd moest rondzwerven omdat de weg hun enige thuis was. Lexia was ook van dat type, al had ze dat lange tijd onderdrukt. 

"Oké," zei hij dan ook. Hij stond op om zijn dochter te knuffelen, en de omhelzing zei wat zelfs honderden woorden niet konden uitdrukken. Olivier voelde loslating, trots, verdriet, blijdschap, van alles en nog wat, allemaal op dat ene moment. Lexia was alleen maar blij dat haar vader het geaccepteerd had. 

De volgende morgen was ze al weg vóór het krieken van de dag. Ze had de avond van tevoren heel stilletjes haar rugzak, slaapzak en andere benodigdheden ingepakt. Enkel haar schoenen zaten niet in de tas. Die stonden stilletjes en geduldig op haar te wachten bij de drempel. Toen ze wakker werd, schreef ze haar vader snel een kort briefje - ze was nooit iemand van veel woorden geweest - en vertrok toen. Ze ademde de buitenlucht in, voelde de wind door haar haren en het kippenvel op haar huid. Met een glimlach liep ze weg, waarheen wist ze nog niet. 

Haar moeder zou Lexia nooit ontmoeten - daar was de wereld te groot en te rijk voor. Toch genoot ze van haar omzwervingen, al leek ze soms om een of andere reden een aura van eenzaamheid uit te stralen, wat het contact met anderen vermoeilijkte. Ook werd ze nog steeds door haar dromen geplaagd, maar langzaam maar zeker wist ze ermee om te gaan. Ze was gelukkig, voor zover dat kon. En vrij. Ook maakte ze de cyclus compleet: waar twee mannen sterven, neemt een vrouw de benen. Het paste allemaal perfect. 

Olivier kon slecht met het vertrek van zijn dochter omgaan. De eenzaamheid, die hij zo kundig aan de kant had geschoven toen Lexia bij hem op de stoep had gelegen, kwam dubbel zo hard terug, als een sluipmoordenaar. De dino's brachten hem geen rust meer - ze stonden soms zelfs in de weg tussen Olivier en zijn aftocht naar de eenzaamheid. 

Hij dacht aan iedereen die hij verloren was in zijn leven, door de dood of door vertrek. Lennard, Claude, Sebastiaan, Alexander, zijn ouders, Adelheid, iedereen. Terwijl dat stomme gevoel aan hem begon te knagen - dat gevoel niemand meer te hebben die nog om je geeft, dat gevoel niemand meer te kunnen knuffelen - is wat hem opbrak. Joséphine en Diederik waren er natuurlijk nog, maar die doolden als zombies door hun eigen huis, al het contact met de buitenwereld vermijdend. 

Een week later vond de huishoudster hem in zijn slaapkamer, sereen liggend op bed. Naast hem lag een lege pot slaappillen. Olivier was uit het leven gestapt. 

Cees Fitzgerald leefde nog, al was hij inmiddels ook oud en vergeetachtig. Toch had hij zijn naam afgezworen en die van Tessa van Loon aangenomen. Hij was nu deel van haar familie - en wilde niets meer met de zijne te maken hebben. Hij had altijd al een gloeiende hekel aan drugs gehad. 

En zo werd de familie Fitzgerald vergeten. 

De enigen die nog leefden, zwalkten rond als zombies, en praatten nog met elkaar noch met anderen. De hele familie was van aanzien tot afkeer tot eenzaamheid gegaan, en dat allemaal in enkel 4 generaties. Adelheid, de stammoeder van de familie, had geprobeerd de vroegere status uit gouden tijden, te behouden en zelfs op te poetsen. Olivia en Cees wilden minder elitair leven, en bepaalden zo de koers van de geschiendenis. Ze gingen bescheidener wonen, en voedden hun kinderen anders op. Daardoor was het aanzien gedaald, en de wil om te verbeteren ook. Dat had geleid tot twee zonen die drugshandelaren werden, met de dood van hen beiden als gevolg. 

Misschien was dit alles het gevolg van slechte keuzes. Misschien was het het gevolg van onwelwillendheid van de familie. Of misschien was alles wel vooraf bepaald, voorbestemd. Het stond in de sterren geschreven dat de familie Fitzgerald geschiedenis zou worden. En daardoor namen ze alle tragedies, al het geluk, alle levenslessen mee het graf in.