Vele maanden later, toen Olivier na hevig geschrokken te zijn weer rustig in zijn huis rapporten zat te typen, ging de bel. Hij was een tijdje, totdat de politie zijn huis had vrijgegeven na hun onderzoek zonder resultaat, bij Joséphine en aanverwanten verbleven, maar miste zijn eenzame huis en ging daarom terug. HIj vond het heerlijk in zijn eentje, en vond zo nu en dan opbellen naar Joséphine en haar gezin meer dan genoeg.
Enigszins geïrriteerd slofte hij naar de deur en deed deze open. Ik zat net zo lekker in zijn schwüng! mopperde hij tegen zichzelf, en hij vond het vervelend als hij uit zijn concentratie werd gehaald. Op de drempel stond de enige persoon die hij absoluut níét wilde zien, en het verlanden om de deur dicht te smijten liep hoog. Toch wist hij zich over zijn emotie heen te zetten en begroette hij de bezoeker.
"Mikki," zei hij stijf, en hij deed de deur demonstratief een beetje dichter, zodat alleen zijn hoofd zichtbaar was. Met een veel stoerdere uitdrukking op zijn gezicht dan normaal, keek hij Mikki hooghartig aan. In normale doen had hij dat niet gedurfd, maar Mikki riep zo veel boosheid bij hem op, dat er in zijn binnenste een knop was omgezet.
Mikki zei niets, keek Olivier diep in de ogen, rechtte de bloem in haar haren die net zoals haar grijs gebloemde zomerjurk wapperden in de wind, en ze draaide zich om en liep weg. Ze leek bijna onzichtbaar naar hem te knikken, alsof ze dacht dat Olivier snapte wat ze bedoeld had met de blik in haar ogen. Dat had hij niet. Er kwam geen woord over haar lippen en zo snel als ze gekomen was, was ze ook weer weg. Het enige wat Olivier nog van haar zag was de schim van haar jurk op zijn tuinpad, en toen verdween ook die in de spontaan gearriveerde wind. Olivier bleef stomverbaasd achter.
Hij dacht dat Mikki gekomen was om hem te pesten door haar gezicht simpelweg te laten zien, door haar nauwe ogen in de zijne te boren, door voor de deur te gaan staan in een wapperende zomerjurk net zoals al die maanden geleden, maar toen zag hij, vlak voordat hij de deur woest dichtsloeg, een mandje op de grond staan.
Olivier knielde met open mond neer op zijn eigen drempel. In het mandje, diep en liefdevol ingepakt onder een dekentje, lag een baby te dromen. Aan haar lichtblauwe rompertje met bloemen erop, was een brief bevestigd, geschreven in slordige, ronde hanenpoten en ondertekent met enkel een 'M'. Dit is wat er stond:
"Hey Olivier,
Ontmoet Lexia Joséphine Olivia Fitzgerald, onze dochter. Ze is twee maanden oud, maar voelt niet van mij. Ik denk dat ze een beter leven heeft bij jou.
Het spijt me van wat er gebeurt is, ik ben een verschrikkelijk mens. Maar het is voor mij te laat te veranderen. De regels van mijn spel zijn lang geleden al bepaald, en nu moet ik me daar naar schikken. Je hoeft geen medelijden met me te hebben, dat ik heb ik namelijk ook niet met mezelf. Ga gerust naar de politie - het kan me niet schelen of ze me pakken of niet. Misschien spring ik morgen van een brug, misschien hou ik het nog járen uit. Je kent mijn wisselvalligheid en ik wil mijn kleine meid daar niet aan blootstellen - ik wil haar beschermen door dit te doen.
Ik begrijp het als dit rauw op je dak valt. Ik heb niets van me laten horen omdat ik bang was het je te vertellen... ik dwong je tot gemeenschap en dit is er uit voortgekomen. Woorden, maar ook daden, kunnen mijn spijt niet uitdrukken. Beloof me enkel één ding, Olivier: zorg voor Lexia. Zo staat ze ingeschreven, met de voor- en achternamen van jouw zus en moeder.
Trek je op uit je eenzaamheid en zorg voor dit meisje. Zeg tegen haar dat mama van haar houdt, wanneer ze oud genoeg is het te begrijpen, alsjeblieft.
Het ga je goed, Olivier. Misschien ontmoeten we elkaar nog eens in een andere wereld.
M."
Olivier tilde het mandje verdwaasd op, en de baby werd wakker. Hij liet het briefje in zijn broekzak glijden en schudde zijn hoofd om zichzelf wakker te maken - het was alsof zijn nachtmerriewereld zich had vermengd met de realiteit. Lexia kraaide speels naar de stomverbaasde man die haar vasthield en stak haar kleine knuistje naar Olivier uit.
"Hallo, Lexia," zei hij.
Hij had een grote hekel aan de naam Lexia, maar vond ook dat het nu nog veranderen van haar naam veels te veel gedoe was. Met de kleine meid wiegend in zijn armen draaide hij met één hand het nummer van zus Joséphine op zijn ouderwetse draaitelefoon. Niet wetende wat hij moest zeggen en met de brief van Mikki constant door zijn hoofd spokend, begon hij te praten tegen Joséphine, die niet wist wat ze hoorde.
-
Enkele jaren later is Olivier duolgelukkig met zijn kleine meid, die op dat moment de kern van zijn wereld vormt. De dino's zijn hem nog steeds dierbaar, maar Lexia kwam altijd op nummer één. Olivier was dól op zijn dochter. Ze was intelligent, lief, hield van lachen en lezen en deed hem in veel opzichten denken aan Lennard. Toch weerspiegelde de kleuter af en toe ook een wisselvalligheid waarvan Olivier lang gehoopt had dat die zich nooit zou openbaren. Ze leek toch een beetje op haar moeder.
Joséphine maakte het niet uit dat Lexia soms wat abrupte stemmingswisselingen ondervond. "Dat hoort toch bij de leeftijd," had ze gezegd, met haar twee jongens in het achterhoofd.
Ze zat met Lexia op schoot in de keuken en vlocht haar haren. Sebastiaan en Alexander zaten in de woonkamer te spelen met een paar van Oliviers oude dinosaurus modellen. Diederik had een artistieke crisis en zat thuis, opgesloten in zijn kunstkamer wachtend tot de inspiratie hem weer zou zegenen met schilderkunsten.
Terwijl Olivier thee zette met een theepot die niet zou hebben misstaan in de oertijd (hij dronk eigenlijk nooit thee maar toverde de pot altijd weer tevoorschijn als Joséphine met de kinderen langskwam), zei Joséphine plotseling: "Ik kreeg gisteren een nogal verontrustende brief van mam," zei ze.
"Oh?" zei Olivier, die in tijden al niet meer aan zijn moeder gedacht had, en haar eigenljik ook nooit meer schreef. Alleen toen Lexia net bij hem was, had hij haar een brief gestuurd maar Olivia had nooit geantwoord.
"Pierre is ziek."
"Ernstig?"
"Ik weet het niet, dat kon ik niet zo goed uit de context opmaken. Maar ik denk dat we onze steun moeten betuigen."
"En hoe wil je dat doen? Ik ga echt niet daar naartoe, hoor. Over mijn lijk!" zei Olivier. Sinds zijn moeder hen verlaten had, was hij eigenlijk boos op haar geweest, en de tijd van vergeving was volgens hem nog niet aangebroken.
"Ik wilde eigenlijk gewoon een kaartje sturen," zei Joséphine lachend. "Maar als jij ze wilt bezoeken, ga je gang!"
"Nee, nee, hoeft niet," zei Olivier snel. "Stuur maar een kaartje met de groetjes van mij en Lexia. Maar ik ga geen brief sturen, hoor."
"Je hebt mam nog steeds niet vergeven, hè?"
"Nee."
"Hoeft ook niet," zei Joséphine terwijl ze Lexia over haar bol aaide. "Hoeft ook niet."

JE LEEST
De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓
Historical FictionDit is een verhaal dat door middel van meerdere generaties vertelt over de familie Fitzgerald die van een aanzienlijke sociale positie in de stad, naar absolute straatschoffies waarvan men de naam niet durfde te zeggen, ging. Deel 1 verhaald hoe Co...