(၃၂) : Ending

4.6K 413 21
                                    

Unicode

အပိုင်း - ၃၂ ။ အဆုံးသတ်

တစ်နှစ်အကြာ...

"ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ"

အထပ်မြင့်အဆောက်အဦးပေါ်မှ ညရှုခင်းကို ကြည့်နေရာက စဝ်မုဒြာ အနောက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ ရေချိုးခန်းသုံးပြီး၍ ထွက်လာသည့် လီယိုသည် သူ့ကို အနောက်က သိုင်းဖက် လာ၏။ သူ့လည်တိုင်ကို အသာဖွဖွနမ်းသည့် လီယိုကြောင့် စဝ်မုဒြာသည် ခေါင်းကို ပို၍ မော့ ထားပေးသည်။

"အရင်နှစ် ဒီအချိန်တုန်းက မင်းနဲ့ငါ အဆင်မပြေကြဘူးနော်"

"အင်း... မနက်ဖြန်မှာ မင်းကိုငါ လာခိုးခဲ့တာ"

"ဒါပေမဲ့ မနက်ဖြန်မှာ ငါတို့ တကယ်လက်ထပ်ဖြစ်ကြတော့မယ်"

"ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး မင်းစိတ်ထဲမှာ အဆင်မပြေသေးဘူးလား"

"မဟုတ်ဘူး... ငါဒီနေ့မှာ မင်းပြောခဲ့တဲ့ စကားကို တွေးမိတာ"

စဝ်မုဒြာသည် အနောက်သို့လှည့်ပြီး လီယိုကို ပြန်ဖက်သည်။

"ငါစဉ်းစားနေတာ... တကယ်ပဲ အဖေက ငါ့ကိုလွှတ်ပေးခဲ့တာလားပေါ့"

"သူသာ မလွှတ်ရင် မင်းကိုငါ ဘယ်လိုလုပ်ဒီခေါ်လာလို့ ရပါ့မလဲ ကိုယ့်အသက်ရယ်"

မေးဖျားကို ဆွဲမော့ခံလိုက်ရပြီးနောက် သူ့နှုတ်ခမ်းသည် ခပ်ဖွဖွအနမ်းခြွေခံလိုက်ရ၏။ စဝ်မုဒြာ၏ အတွေးတို့သည် အတိတ်ဆီသို့ ရောက်နေခဲ့၏။ လီယိုသည် ပြီးခဲ့သည်နှစ် သူ့မွေးနေ့ တွင် သူ့ကို လာရောက်ခေါ်ဆောင်ခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်းများကောင်းမှုနှင့်ဟု ပြောရအောင်လည်း ဝေဟင်သော်က သူ့သူငယ်ချင်းမဟုတ်ခဲ့။ ထို့အပြင် မင်းမြတ်နွယ်...။ မင်းမြတ်နွယ်နှင့်သူက သူငယ်ချင်းများဟု ပြောရအောင်ကလည်း သူတို့နှစ်ဦး၏ ဆက်ဆံရေးက သူငယ်ချင်းဟုလည်း ပြော၍မကောင်းနေ။

"ဒါပေမဲ့ လီယို..."

စဝ်မုဒြာသည် လီယိုကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ရယ်၏။

"ငါကမင်းကို တကယ့်လူဆိုးပုံစံမြင်တာ တကယ်တော့ မင်းက အကောင်းလွန်နေတာပဲ"

Muse [Own Creation]Onde histórias criam vida. Descubra agora