Aşk Olsun

12

"GECEEE!!"
.
.
.

Gözlerimi yavaşça aralamıştım ama gözüme gelen ışıkla tekrar kapattım. En son silah sesini duymuştum ve sonrası yoktu. Gözlerimi hızla tekrar açtım ve etrafa baktım. Hastanede bir odadaydım. Yaşıyordum. Silah sesi duymuştum ama ben iyiydim. Ben yaşadığıma göre o çocuk mu ölmüştü? Lanet olsun! Başıma açmadığım bela kalmadı. Beni düşüncelerimden ayıran kapı sesi oldu. Kapıya döndüğüm de Ulaş'ın geldiğini anlamıştım. Ulaş kapıyı kapatıp hızlı adımlarla yanıma geldi.

"İyi misin güzelim?" dedi.

"Ben iyiyim de ne oldu?"dedim.

" Bunları boşver sonra konuşuruz. Sen şimdi dinlen tamam mı güzelim? "dedi.

" Hayır. Söyle lütfen ne oldu? "dedim.

Silah sesi kulağımdan gitmiyordu ve ne olduğunu da bilmiyordum.

" Yağız arkanda ki şerefsizi vurdu. Sen de korkudan bayılmışsın. Dinlenmen gerekiyor bebeğim hadi. "dedi.

" Öldü mü!? "dedim.

" Gece-"dedi ama devam etmesini engelledim.

" Lütfen söyle. "dedim.

" Yoğun bakımda şuan. "dedi.

Her ne kadar başıma silah dayamış olsa da bir insanın benim yüzümden bu halde olması beni üzüyordu. Belki salaklık belki de saflıkdı bu düşüncem ama ben de böyle biriydim.

" Benim yüzümden. "dedim.

Ulaşın gözleri anında bana çevrilmişti. Ben böyle biriydim. Benim yüzümden, benden sebep birinin başına bişey gelse üzülürdüm.

" Sen onu mu düşünüyorsun cidden! Farkındasın demi!? O silah senin başındaydı ve dayayan kişi yoğun bakımda olmasına rağmen üzülüyorsun!" dedi ve sustu.

"Ne yapma mı istersin!? İyi olmuş keşke ölseydi dememi mi!!?" dedim.

"Ölseydi demeni beklemiyordum zaten ama üzülmeni de beklemiyordum." dedi.

"Beni 2 yıl tanıyordun demi. Beni tanıyorsan böyle bir olaya nasıl tepki vereceğimi iyi bilirsin!" dedim.

"O şerefsiz sana dua etsin. Sen bayılmış olmasaydın ölüydü o şuan da." dedi.

Bu kadar acımasız olmasına inanamıyordum. Her ne olursa olsun onu öldürmekten bahsediyordu ve bunu sesi titremeden dile getiriyordu.

"Ulaş-" dedim ama bitirmeme izin vermemişti.

"Tamam güzelim yok bişey tamam mı? Dinlenmen gerekiyor Gece bunları düşünmen değil. O yüzden şimdi uyuyorsun. İtiraz yok. " dedi ve odadan çıktı.

Ben zaten uykumu almıştım uykum yoktu ki benim. Zaten bu aklımda ki soru işaretleriyle uyuyabileceğimi sanmıyordum. O çocuk bana abla demişti ve bir yer söylemişti. Gerçekten benim kardeşim miydi? Yoksa beni kandırmış mıydı? Beni 2 yaşımda bırakan annem gerçekten yaşıyor muydu? Yaşıyorsa ve o çocuk gerçekten karseşimse anneme ulaşabilir miydim? Neden şimdi o zaman? Önceden de gelebilirdi ama gelmemişti.

Kafamın içinde ki düşünceler beni boğuyordu artık. Resmen kendimi suda boğuluyormuş gibi hissediyordum bu yüzden serumu çıkarıp odada ki cama doğru yürüdüm. Camı açıp biraz hava aldım. Aşağıya baktığım da 4.katta olduğumuzu anlamıştım. Kaçıp kurtulmak istiyordum herkesden her şeyden. Koşarak uzaklaşmak istiyordum. Kaçsam kurtulur muydum? Tabiki de hayır. Beni her şekilde buluyordu.

'Ya kaçarsan? Başarırsan?' dedi iç sesim.

Başarmazdım. Kendimi biliyordum. Kaçsam bile en fazla akşama kadar kaçardım. Sabah tekrardan onun yanımda gözlerimi açardım.