*şarkıyı dinlemeden geçeyim demeyin
Akşamüstüydü ve Efe ve Ahmetle beraber Kerem abinin bizi alıp Denizin doğum gününe götürmesini bekliyorduk.
Uzaklardan bir araba yaklaştı biz apartmanın önünde beklerken. Apartman demişken Efegilin son eşyalarını da bu sabah ikindi sularında kamyonete yüklemiştik ve yeni evlerine yola çıkmışlardı bütün eşyalar. Yani Efenin buradaki son gününün son akşamıydı şu anlar. O yüzden bu anları en iyi şekilde değerlendirmeliydik.
-Atlayın bakalım arkaya dedi bizim yanımıza yanaşan arabanın şoför koltuğundaki camını karizma bir şekilde açarak bize gülümseyen Kerem abi. Bürosundan yeni çıkmıştı belli ki çünkü üstünde bir takım elbise vardı. Arabada Büşra yoktu demek ki onu da alacaktık geçerken.
Ahmet ön koltuğa davranırken aynı anda Efe de harekete geçti ve ikisinin de eli ön koltuğun kolunda birbirleri itişip kakışmaya başladılar.
-İlk önce ben geldim yürü git arkaya dedi Ahmet sertçe Efeye omuz atarak
-Asıl ilk ben elimi attım kapı koluna sen yürü git. Burası benim hakkım
-Ya hiç insan yoldan yeni gelmiş yol yorgununa bunları yaşatır mı ? Bu insanlığa sığar mı sen söyle Hümeyra dedi Ahmetse bu sefer ajitasyon yapmma yolunu seçerek
-Senin mantığınla da bakarsak benim bugün bu şehirde geçirdiğim son günüm onu ne yapacaksın bakalım diye karşı çıktı Efe de
-Çok yanlış bir taraftan bakıyorsun ben yoldan gelmişim sen yola gidiyorsun. Değişir
-Hayat zaten bir yol değil mi bremin birbirimizin kalbini kırmaya ne gerek var
-Çok haklısın Efe takdir ettim bak şimdi seni
-O zamaaaan bu koltuk benim hakkım diyerek bir omuz da Efe Ahmete attı.
Gerçekten bu çocuklar hiç büyümeyeceklerdi öyle değil mi? Onlar itişip kakışmmaya devam ederken arabanın içinden bir ses geldi.
-Çabuk ikiniz de arkaya geçiyorsunuz Hümeyra biniyor öne
-AMA KEREM ABİİİ diye ikisi de tam bağıracaklardı ki Kerem abi onları susturdu
-Arkaya mı binersiniz yoksa bu saattee taksi mi ararsınız ya da sürünerek mi gidersiniz orasını bilemeyeceğim
Kerem abinin bu sözlerinden sonra iki oğlan uflayıp puflayarak arkaya binmek zorunda kaldılar ama hala didişmeye devam ediyorlardı. Ben de bu iki saf sayesinde önü kapmış oldum.
Sonrasında alt mahalleye inerek Büşrayı da arabayı alıp partinin yapılacağı mekana gittik.
Denizin bizim bunca hazırlık yaptığımızdan hiç haberi yoktu ve Denizi de buraya Zeynep getirmekle görevliydi.
Mekanda yalnızca çalışan görevliler duruyordu onun dışında burası da bomboştu. Bu ise aklıma 2 ay öncesini getirdi. Emirin nasıl da saçma sapan şeyler ayarladığını görmüştüm sabahın köründe. Onları hatırlayıp ağzımdan boğuk bir kahkaha çıktı.
Bizim için ayrılan masamıza otururken mekan da yavaş yavaş Deniz ve yakınlarıyla doluyordu. Kerem abi ve Ahmet heyecanlı bir şekilde sevdiceklerini bekliyorlardı. Efe ise telefonu ile uğraşıyordu.
O sırada mekanın kapısı açıldı ve içeridekilerin hepsi gözünü heyecanla giren kişiye dikti ama benim dışımda herkes üzülerek yüzünü geri çevirmek zorunda kaldı. Ben ise "BURADAYIZ diye bağırarak içeri gelen kişiye masamızı gösterdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
🌵ÇÖL ÇİÇEĞİ🌵~Çeyrek Texting
Hài hước"Belki de bazı şeylerin en güzel hali ile gerçekleşmesi için zamana ihtiyacı vardır" 🌵🌵🌵 -Şimdi gerçekten bazı insanlar sana kaktüs mü diyorlar? -Aynen oluyor öyle şeyler arada -Aslında çok da yanlış bir tabir değil senin için ama ben o "bazı" in...
