'Vazgeçtim yana yana... Seni sevmeyi ağır ödüyorum.'
Yıldız Tilbe
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahçedeki masanın etrafında toplanan aileme tek tek göz gezdirdim. İçimde çıkarılmaya yüz tutmuş sinir şuanlık yerine duruyordu.
"Bana ne zaman söylemeyi düşünüyordunuz?"
İçimde koca bir olmasına rağmen ses tonumu normal tutmaya çalışmıştım. Ablamın gösterdiği ev tekrar gözümün önüne geldi. Burdan bir kaç ev uzaktaydı.
"Abartılacak bir şey yok aklımızda böyle bir fikir vardı ve gerçekleştirdik"
Abartılacak bir şey yok!
Abartan ben miyim? Yoksa onlar mı çok normal karşılıyor bu durumu. Babam bana ters bir şekilde bakıyordu bu bakışlarına alışkın olduğum için şuan sıkıntı yoktu sıkıntı sadece cümleleriydi.
"Bu fikri bana da söylemeniz gerekiyordu. Orada kurulu bir düzenim var hemen orayı bırakıp buraya gelemem"
"Ne kurulu düzeninden bahsediyorsun" diye bağırdı babam."Tek bir arkadaşın bile yok! Biz böyle karar verdik ve bu karara uymak zorundasın"
Kaşlarını çatmış bana sertçe bakan babama baktım. Arkadaşımın olmaması sanki benim suçummuş gibi davranıyorlardı.
"Orada Çizim atölyem var orayı bırakıp buraya gelemem"
Anneme ve ablama dönüp yardım istercesine baktım ama annemin yüz ifadesi babamın tarafında olduğunun kanıtıydı. Bir umut ablama baktığımda üzgün bakışları ile bana mahçupca bakıyordu.
"Eğer kararımıza uymaz isen o çok sevdiğin çizim atölyeni unut!"
Bedenim sarsılır iken olduğum yerde dona kaldım. Asla! Diye bağırmak istedim. Herşeyi unuturdum ama tek kaçış noktamı unutamazdım.
Babam sandalyeden kalkıp gidicek iken hemen bedenime komut verip yerimden kalktım. Babamın kolundan tutup karşısına çektim. Sert bakışları yüzünden ellerimi hemen çekmek zorunda kaldım.
"Hayır, hayır baba lütfen onu bırakamam lütfen"
"Bizim sözümüzü dinlemiyor isen bunlara da katlanacaksın odandaki o atölyeye ait hiç bir zımbırtıyı görmeyeceğim. Hepsi çöpe gidicek!"
Zımbırtı diye bahsettiği şeyler beni hayatta tutunmama yardım olan tek şeydi. Bu bir insanı yaşayarak öldürmesine eş değerdi. Bana bu kadarını yapmaya hakları yoktu. Göğsüm anın verdiği korkudan dolayı hızlıca inip kalkıyordu
"Hayır hiç birini atmayacağım"
"Hepsini tek tek atacağım"
Babam son sözünü söyleyip beni orada bırakarak hızlıca içeriye girdi. Kahretsin! Masada oturan annemin yanına gittim.
