Kararan gökyüzünden bakışlarımı çekip çıplak ayaklarıma çevirdim. Yara bere içinde kalmıştı aslında bu pek de umrumda değildi.
Saatlerdir yalın ayak yürüyordum sanki yürüyünce geçecekmiş gibi... Ama geçmiyordu ağlamamak için çıktığım bu sokaklar daha iki adım atmadan bana ihanet edip gözyaşlarımın bir sel gibi akıp gitmesine izin vermişti.
Omzumun üstünde görünmeyen yüklerim omuzlarımı ağırlıkları ile eğmişti.
Adımlarım gittikçe yavaşlarken yürüyememin sebebi omuzlarımdaki görünmez yük değil kalbimin üzerinde olan ağırlıktı.
Çıplak ayaklarım kum taneciklerine değince sahile geldiğimi anladım. Gözlerim siyah ve sonu görünmeyen denizde dolandı.
Elimdeki ayakkabılar bana yük oluyormuş gibi hissettim. Üstümdeki kısa ama ağır elbise, yüzümdeki makyaj, saçlarımda ki topuz hepsi ağırlık ediyormuş gibi hissediyordum.
Ama ağırlık bedenim de değil ruhumdaydı...
Topuklu ayakkabılar elimden kayıp yeri boyladı. Ayakkabılara bakmadan yürümeye başladım.
Siyah sonu görünmeyen denize doğru yürüdüm. Bu uçsuz bucaksız denizi kendime benzettim. Siyahtım. Dış görünüşümün aksine ruhum siyaha boyanmıştı.
Bu boyaları kimi zaman ben kendim yapmıştım. Kimi zaman ise insanlar beni yapmaya zorlamıştı.
Sonumun nereye çıkacağını bilmiyordum. Bu saatten sonra neler yapacağımı da bilmiyordum.
Yalancı bir kızdım ben yalan söylerdim çoğu zaman...
Bundan acı bir zevk duyardım. Ailem, arkadaşlarım veya etrafımda olan herkimse beni yalana doğru itmişlerdi.
Bir yalan iki yalan üç yalan... Derken hayatım yalan olmuştu. Bundan şikayetçi değildim. Tek kaçış yolum yalandı ve buna alışmıştım.
Ayaklarıma değen soğuk su ile içim ürperti ile doldu. Ama bu beni durdurmaya yetmemişti küçük adımlarla yürümeye devam ettim.
Deniz suyu ayak bileğime değdi yavaş yavaş ben adım attıkça yukarıya çıkıyordu.
Su dizlerime değdiginde duraksadım. Daha fazla gidersem boğulabilir hatta ölebilirdim. Siyah olan denizin içinde ölmek istesem de o tam şuan değildi.
