Harry ve Linda'yı asla bırakmam, onlar anne ve babalarının ne için öldüklerini bilerek büyüyecekler, kim olduklarını, onları ne kadar sevdiklerini bilerek büyüyecekler, onları ben büyüteceğim ve dediğiniz gibi büyüden uzak olmayacaklar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
__________________________________
Olivia ilk olarak kucağında Linda'yla çaldı yoldaşlık kapısını.
Hemen arkasında Harry'e kollarını sıkıca sarmış Isabell duruyordu.
Kapı açıldı, ikisine de sıkıca sardı kollarını Andromeda.
Henüz kimse gelmemişti ikisinden başka, artık öldüklerinden şüpheliydi yoldaşlık üyeleri.
Özellikle Prewett kardeşlerin ölüm haberini aldıktan sonra herkesi bir telaş kaplamıştı. Ardından Isabell'in ağlamaktan şişmiş gözleri ve kollarını sıkıca sardığı çocukta pek haksız olmadıklarını söylüyordu.
Harry'e son bir öpücük bırakıp Andromeda'nın kollarına bıraktı gözleri yaşlı küçük çocuğu. Kendini yoldaşlık kapısına yöneltti.
Peter ölmeyi hak ediyordu yaşamayı değil. Eğer onu öldürüp azkabana girerse Sirius, Harry ve Linda'nın vaftiz babası olduğu için onlara sahip çıkardı.
Isabell ise kafası rahat biçimde azkabanda günlerini geçirirdi. Nerede olabileceğini çok iyi tahmin ediyordu.
O fare bugünün ardından korkusundan evinin çevresinden ayrılmazdı. Gözyaşları görüşünü bulanıklaştırıyordu.
İlk bulduğu sakin noktada cisimlendi. Bağırışların ortasına düştü "Bunu nasıl yaparsın Sirius, James ve Lily onlar bizim dostlarımızdı." Isabell bu cümleyi duyduğu ilk an Pettigrew ile göz göze geldi.
Gözlerindeki öfke o kadar belli oluyordu ki metrelerce ötedeki biri bile fark edebilirdi o öfkeyi. Peter onu gördüğünde köşeye sıkıştığını anlamıştı.
Kaçmak için şansı kalmamıştı. Çünkü ne Isabell ne de Sirius onu oradan öylece yollardı.
Animagus haline dönüşebilirdi ama kaçma şansı yine yoktu.
Asasına davranacakken İsabell ondan hızlı davranıp "Petrificus totalus" diye bağırdı. Büyüsü tam olarak karşısındaki haini vurdu.
Kaskatı kesilip sırt üstü yere düştü. O yere düştüğü an bakanlık seherbazları sardı etraflarını.
Hepsi Sirius'a asalarını doğrultmuşlardı. Dumbledore ifade vermiş olmalıydı.
Kimse donmuş biçimde yerde yatan Peter ile ilgilenmiyordu.
"Durun!" Son sesiyle bağırdı Isabell. Sokağın ucundan Sirius'a doğru koştu.
Sevdiği adama doğru. Bu hayatta ailesinden sonra en değer verdiği insana doğru.
Bir seherbaz yaklaşamadan tuttu Isabell'i. Kız adamın kollarında çırpınıyordu.
"O suçlu değil!" artık bağırmak bile zor geliyordu. Yorulmuştu, bütün ailesini kaybetmişti. Kız kardeşi ve erkek kardeşinin ölü bedenleriyle yüzleşmişti.
