Harry ve Linda'yı asla bırakmam, onlar anne ve babalarının ne için öldüklerini bilerek büyüyecekler, kim olduklarını, onları ne kadar sevdiklerini bilerek büyüyecekler, onları ben büyüteceğim ve dediğiniz gibi büyüden uzak olmayacaklar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
____________________
Cübbesinin içinde kendini değişik hissediyordu Isabell.
Profesör olarak cübbe giymesi gerektiğini biliyordu ancak kendini her zaman değişik hissediyordu.
Yılın ilk dersine girecekti, ilk dersi 7. Sınıf Hufflepuff ve Slytherinlereydi.
Mutlu bir şekilde dersliğe girdi "Merhaba, benim son sınıf öğrencilerim." Tüm neşesiyle öğrencilerini selamladı.
Öğrencilerin arasından pelerini savurarak geçti.
"Merhaba profesör Potter!" Öğrencilerin bir kısmı hep bir ağızdan seslendiler kadına.
Isabell kendi masasının üzerine oturdu ve öğrencileriyle sohbet pozisyonuna geçti.
"Biliyorsunuz ki bu yıl okulumuz uzun yıllardır olmayan bir etkinliğe adım attı, hepinizin bu büyücü turnuvasına katılmak istediğinizi biliyorum." Isabell yaşı tutan her öğrenciyle bu konuyu konuşmak istiyordu.
Herkes bu turnuvanın sonundaki şöhreti yakalamak isterdi. Çoğu kişide bu büyüye kapılacaktı.
"Bu turnuvanın çok tehlikeli olduğunu size bir kez daha hatırlatmak isterim, kesinlikle katılmayın demiyorum. Sadece kendinize gerçekten güveniyorsanız, kendinizde o azmi cesareti, kararlılığı, zekayı, fedakârlığı görüyorsanız katılmanız gereken bir yarış bu." Isabell öğrencilerin üzerinde gezdirdi bakışlarını.
Çoğunun gözündeki şevk sönsede hala arada gözleri parlayanlar vardı.
"Sizler daha çok gençsiniz, bu heyecanla yanıp tutuşuyorsunuz biliyoruz, bizde sizlerin geçtiği yollardan geçtik sizinle aynı sıraları paylaştık, bir zamanlar bende bu sınıfta sizler gibi öğrenciydim, gerçi o zamanlar bu sınıf muggle bilimleri sınıfıydı." Hafif alayla kurdu son cümlesini.
"Demem o ki, çok iyi düşünün. Kendinize bir şey olursa geride bırakacaklarınızı göze alın, bana bir şey olmaz demeyin. Her an ne olacağı belli olmuyor." Isabell kelimelerini bitirdi.
"Şimdi sıraların altından çıkarın bakalım kitapları." Kimse itiraz etmedi ilk defa.
Çünkü herkes bu konunun kapanmasını istemişti.
Kitaplar masanın üzerine konuldu, Isabell ise kendi yazmış olduğu kitaba şöyle bir baktı.
Her sınıf grubu için ayrı bir kitap hazırlamış her öğrenciye elleriyle postalamıştı.
Öğrenciler ise ellerinde olan kitabı kadının yazdığını bilmiyorlardı.
"Bu elinizdeki kitapları ben size postaladım bildiğiniz üzere, sizin bu yıl içinde öğreneceğiniz her türlü bilgi bu kitabın içinde yazıyor, çoğunu kendi ellerimle yazmıştım sizin yaşınızdayken." Öğrencilerden hayret nidaları yükseldi.
"Yani sizin el yazınızdan çoğalttınız, bizim dışımızda kimse ulaşamayacak." Kız öğrencilerden biri merakla sordu.
"Siz istemediğiniz sürece kimse ulaşamaz, benim haricimde sadece sizlerin elinde." Isabell gururla söyledi.
Kadının bu sözleri üzerine öğrencilerden tekrar hayret nidaları yükseldi.
"Merlin! Hem güzel hem zeki, hayallerimin kadını. Profesör Black çok şanslı." Isabell bu sözleri duyunca hafifçe sırıttı.
Çocuk yanındaki arkadaşına söylemişti bu sözleri. Isabell ise yanlarından geçerken duymuştu bu sözleri.
Sirius'a bu konudan bahsedecek ve adamla dalga geçecekti.
"Evet açalım bakalım kitaplarımızın ilk sayfasını, en çok dikkatinizi çeken sizi meraka sürükleyen o taş. Koruma taşı." Tüm öğrenciler dikkat kesildi sayfaya.
"Bu koruma taşı, temel büyülere karşı bulunduğunuz ortamı korumanızı sağlar, çok detaylı büyüler tabiki işlemez ama bazı durumlarda size zaman kazandırmakta çok etkili olur." Kimseden çıt çıkmıyordu.
Isabell bu yüzden seviyordu alanını, herkesin ilgisini çekiyordu. Dikkatlerini çekmek ise Isabell'in daha neşeli ders anlatmasını sağlıyordu.
"Sayfa çeviriyoruz, görünmezlik!" Çoğu öğrenci sayfaya daha fazla dikkat kesildi.
"Kalıcı bir görünmezlik değil elbette, sadece 1 dakikalık bir görünmezlik, ama unutmayın 1 dakika can alıcı olabilir bazen." Sürenin azlığı öğrencilerin söylenmesine neden olmuştu.
Isabell elbette hiç bir öğrenciye kalıcı veya çok güçlü bir tılsım öğretemezdi.
Ne olacağını bilemezdi, kendi tılsımları bir gün ona karşı kullanılabilirdi.
"Evet size bir ödev-" her iki binadan isyan bağırışları yükseldi.
"Sessizlik!" Isabell sınıfın kontrolünü eline aldı. "Ödeviniz basit hemde çok, bu kitapta en dikkatinizi çeken taş ile alakalı yarım sayfalık bir yazı yazmanızı istiyorum." Isabell ödevin detaylarını verdikten sonra dersi bitirdi.
Erken biten dersin heyecanı ile öğrencilerin hepsi hızlıca sınıfı boşalttı.
Isabell ise derin bir nefes alıp bomboş sınıfa baktı.
İçinde bir huzursuzluk vardı, turnuvayı öğrendiği ilk andan itibaren çok gerilmişti.
Nedeni ise belirsizdi, çocukların hepsi için endişe ediyordu. Hepsi çok gençti, ölümle sonuçlanabilecek bir oyunun içine giriyorlardı.
Isabell'i üzen buydu, şöhret uğruna ölmeyi göze alan gencecik çocuklar.
James olsaydı o da katılmak isterdi bu yarışa, şöhret için değil sırf macera olsun diye.
Bayılırdı aksiyonlu şeylere, Isabell düşünmeden edemedi Harry ve Linda'nın yaşı tutsaydı katılmak isterler miydi?
Belki her şey doğal olsaydı isterlerdi. Isabell'i korkutanda buydu. Ya çocuklar bir şekilde yolunu bulup katılırsa. ______________________
Merhabalarr!
Ortadan kaybolmadan önceki son bölüm.
Yarın okul var of, başlıyor benim mesai.
Bir hafta tamamen yattıktan sonra aynı tempoya başlamak zor olacak.
