*1 week later...
**************************
Psyche Valentine Collins
Sometimes, I feel like may lakad ang panahon because it's going too fast when you're actually hoping that it would go a little slower so you can spend some quality time with the ones you love and treasure the most. But then, panahon is really a bitch.
A week had officially passed and today is actually our last day here on West's penthouse, I enjoyed staying in this place and I honestly thought that I wouldn't because our memories are like a vast ocean. No matter which corner I stayed, I could still see ourselves running around over and over again. It felt like I was drowning in our memories, but it's no longer suffocating.
Before, nag-kakaroon talaga ako ng mental breakdown kapag naalala ko ang nakaraan namin. Nalulungkot ako, hindi ko maiwasang maiyak ng todo at isa siguro 'yon sa dahilan kung bakit palaging nasa tabi ko si Brooks noon. Even though I wanted him to leave me alone, he wouldn't do it. Regardless of how mad or angry I was nor even if I threw him out.
Sometimes, I feel like following Suzyane. But even if committing suicide was already on my mind, I couldn't do it. I just fucking love myself so much that even if it hurts so bad, I don't want to die because I'm afraid of death. The thought of being alone on the other side scares me more than anything.
But enough with the bad vibes, hindi lang naman puro senti mode ang ginawa ko buong linggo 'no. I also had fun just like everyone else. Nandito na lang din ako, diba? Bakit hindi pa ako mag-saya? Isa pa, kapag bumalik na kami sa San Nicolas ay balik-eskwela at trabaho na rin kami. Sigurado akong magiging busy na kaming lahat lalong-lalo na si Riane.
She just took a week off but her work when she comes back will surely become double or even worse than that.
At dahil sa parusang ipinataw ni Trinity sa mga pasaway na lalaking dumukot sa'min, sila lang ang kumilos ng isang buong linggo. As in, sila lang talaga. All girls are not allowed to do anything maliban sa pag-kain, matulog at mag-saya pero silang mga lalaki? They've got no choice but to do as we say or else.
Well, on the contrary, pumayag naman sila sa bagay na 'yon dahil nga ayaw namin silang patawarin. Besides, hindi rin naman mahirap ang gawain dito sa penthouse dahil una sa lahat ay hindi naman kami mga baby na nag-kakalat ng mga kung ano-ano sa paligid like laruan or random things.
Ang kailangan lang nilang gawin ay mag-luto, mag-linis ng kaunti tapos mag-hugas ng plato kapag tapos na ang lahat sa pag-kain. Madali lang naman, diba? Kaya hindi rin namin sila literal na pinapahirapan. More like, medyo lang. Mabait pa nga kami sa lagay na 'yan dahil hindi na kami naka-isip ng mas matindi pang parusa para sa kanila.
Kidnapping is a crime, what if bigla silang nahuli habang dinadala nila kami papunta dito sa penthouse? Edi siguradong magiging malaking gulo 'yon without a doubt!! Ang mga parents namin ang mag-kakaroon ng headache, hindi naman sila. Tapos ang masaklap pa, what if makarating sa mga
Fun fact, hindi pala mag-kakaroon ng sakit sa ulo si Dad dahil wala naman siyang pakealam sa'kin. But instead, ang mga kapatid kong sina Ate Chelsea at Ate Val ang mag-kakaroon ng problema at siguradong mag-aalala dahil sila lang naman ang may pakealam sa'kin. Si Dad? Nah, he probably wouldn't bother. I mean, he never did so I'm not expecting anything from him.
YOU ARE READING
Connecting Threads (Book 2 of KOV series #2)
ActionThis is Book 2 of Kings Of Valentine #2 - Connecting Threads Once awhile, right in the middle of ordinary life, love gives us a fairy tale. Their fingers entwined slowly then suddenly, life made sense. If you don't think photos are important, wait...
