KARAN BEY ~ Günışığım

Yazınrüyası

YAZIN RÜYASI

BİRAZ BEN BİRAZ DA SEN AMA ÇOĞUNLUKLA HEP SEN

BÖLÜM 7

***

"Ne var Karan? Neden hala ölümcül bakışlar fırlatıyorsun? Yoksa sen hala orada takılı mı kaldın?"

"Ne var mı? Sen ilk önce benimle olan üslubunuza dikkat etsen çok  ama çok iyi olur küçük hanım." Tamam canım biraz fazlaya kaçmış olabilirim ama bu denli kötü bir karşılık vermesine hiç gerek yok. Ne de olsa bende ona yardım etmiştim.

"Tamam ya teşekkür ederim. Beni annemlerin elinden kurtardın ama sende artık abartmasan mı diyorum." Burada oturup eve varıncaya kadar onun sitemli hallerini çekecek değildim. Beni küçücük arabanın içinde çok fazla geriyordu.

"Irmak, bak bilmiyorum farkında mısın ama annen bizi sevgili zannediyor. Annen bana telefonda arayı çok uzatmayın, dedi.Bu ne demek farkında mısın? Yakında bizim ciddi şekilde evleneceğimizi falan düşünüyor. Hatta düşünmüyor doğrudan seni istemeden önce bizimle ne zaman tanışacaksın diye sordu."

Annemin abarttığının farkındayım ama bunu benden emin olmak için yapmış olmalıydı.

"Karan, meseleyi daha fazla büyütmesek mi hem bende sana yardım etmedim mi? Neden bu kadar üstüme geliyorsun, anlamıyorum. Ben kaçırıldım. Önümde kızın birini sürükleyerek götürdüler, adamın biri vuruldu. Yine de hiçbir şey olmamış gibi arkama bakmadan kaçtım. Sonra ormanlık alanda karşıma çıkan adamlar beni en az teröristler kadar korkuttu. Sonra sonra sonra. Bunlar bitmek bilmeyen döngü şekilde devam ettim. Bir yandan kurtuldum derken annem yine aynı konuyu açtığında rahat bir nefes almak istedim. Bunun neresinde hata var?"

"Hatırlarsan tüm bunlar yaşanırken bende yanındaydım Irmak!"

Onca açıklamama rağmen hala bana olan öfkesinin geçmemesini bir türlü anlamıyordum. Zaten bu yol neden bir tülü bitmiyordu onu da anlamıyordum. Bir an önce evime gidip günlerce uyumak istiyordum.

"Neden sürekli  öfkeli şekilde Irmak diyorsun ya sinirlerimi bozuyorsun..."

"Ne dememi bekliyorsun Irmak, Allah için sana isminle seslenmeyeceksem nasıl sesleneceğim."

Ne bileyim. Ne dersen de ama lütfen sinirli şekilde adımı söyleme.

"Deme bana Karan, bana hiçbir şey deme. Özellikle de şu yükselen ses tonuyla hiçbir şey deme."

"Tamam, Irmak tamam, demem."

Tamam, dediğinde bende onun gibi ya sabır çektim. Ciddi anlamda önüne dönüp sessizliğe büründüğünde gözlerimi yoldan alarak ona bakmıştım. Karan benim ona baktığımı fark ettiyse de hiç oralı olmadı. Bende daha fazla sinirlenerek kollarımı göğsümde birleştirip yola bakmaya devam ettim. Altı üstü annem bizi sevgili zannetmişti. Onu zorla nikah salonuna götürmüşüm gibi davranmasından hiç hoşlanmadım.

Sessizlik devam ederken dayanamayıp yenide konuşmaya başladım. "Her şeyi geçtim, sen o adamlara karşı beni sevgilin olarak tanıştırdığında ben hiç sorun çıkarmamıştım." Çıkarmamıştım değil mi? Cevap ister gibi ona baktığımda bana öylesine bakıp tekrar önüne döndü. "Tamam, birazcık sorun çıkarmış olabilirim ama o kadarda değildi." Yine cevap gelmeyince sesli şekilde soluyarak ödeştik, dedim. Hiç değilse şimdilik ödeşmiştik.