သူ......
"ပန္းေလး ေဆးရံုကဆင္းရေအာင္"
"ဆင္းလို႔ရျပီတဲ့လား"
"အင္း ဒီမွာပန္းေလးအတြက္အဝတ္စားဝယ္လာတယ္ လဲလိုက္ေနာ္"
"ဟုတ္"
အဝတ္စားလဲျပီးျပန္ထြက္လာသည့္ ပန္းေလးကိုၾကည့္လို႔မဝနိုင္။
"အိမ္ျပန္မွာလားဟင္"
ကိုယ့္အက်ီ ၤလက္ကိုဆြဲကာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုေမးလာသည္။
ပန္းေလးအိမ္ကိုျပန္ရမွာေၾကာက္ေနမွန္းကိုယ္သိသည္။
ေမေမေျပာသြားတဲ့စကားေတြကို
ပန္းေလးလဲၾကားတာမို႔ အေထြအထူးမေမးျဖစ္။
"အိမ္မျပန္ဘဲ တိုက္ခန္းမွာေနၾကမလား"
"အဲ့လိုလုပ္လို႔ရလား သူ႔ေမေမက ဆူရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မဆူပါဘူး ေမာင္က ကေလးမွမဟုတ္တာ
ေနရာတိုင္းေမေမ့စကားကိုနားမေထာင္ခ်င္ေပမဲ့
ဒီတခါအိမ္ေပၚကဆင္းဆိုတာကိုေတာ့ နားေထာင္လိုက္မယ္"
"ဟင္........."
"ခဏေနာ္ပန္းေလး ေမာင္သူငယ္ခ်င္းစီဖုန္းဆက္လိုက္အံုးမယ္"
ပန္းေလးကခြင့္ျပဳသည္ႏွင့္ ေယာလ္စီကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ဖုန္းကို တမ္းကိုင္ေသာ္လည္း
ဆဲလိုက္သည္မို႔ ကိုယ့္မွာဘာဆက္ေျပာရမွန္းပင္မသိ။
"ခ်န္းေယာလ္ ကိုယ္ပါ မင္းဘယ္သူ႔ကိုဆဲေနတာလဲ"
*ဟင္ ေအး ဂ်ံဳအင္ sorry
ငါကေဂ်ာင္ဆူးမွတ္လို႔ နာမည္မၾကည့္လိုက္မိဘူး
ေျပာ ဘာကိစၥလဲ*
"မင္းတိုက္ခန္းမွာ ကိုယ္တို႔ခဏေလာက္ေနလို႔ရမလား"
*ကိုယ္တို႔ဆိုေတာ့ ဆယ္ဟြန္းနဲ႔လား*
"အင္း ဒီေန႔ပဲေဆးရံုကဆင္းလို႔
အိမ္ေခၚသြားဖို႔ အဆင္မေျပလို႔"
*ေအာ္ ရတယ္ေလ ေနေပါ့
ငါေသာ့ယူခဲ့လိုက္မယ္ မင္းတို႔တိုက္ခန္းကိုလာခဲ့ၾကေလ*
"အင္း ေက်းဇူးပဲသူငယ္ခ်င္း"
ခ်န္းေယာလ္ကေနခြင့္ေပးသည္မို႔
ေမ်ွာ္လင့္တၾကီး ၾကည့္ေနေသာ ပန္းေလးအနား
ျပန္လာခဲ့သည္။
