သူ……
ကေလးရဲ႕ပါးပါးစားခ်င္သည့္ ၾကက္ေျခေထာက္သုပ္စားျပီးေနာက္ ညေစ်းဘက္ကို ကားေလးဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။
ညေစ်းတြင္ စတင္လူစည္ေနျပီမို႔ ကိုယ္နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိသည္။
တခါမွလဲ အခုလို မလာေတာ့ ပိုဆိုးသည္။
ပန္းေလးေၾကာင့္သာ ကိုယ္တကူးတကလာခဲ့ျခင္း။
"ေမာင္ သြားမယ္ေလ"
"အင္း ခဏ ေမာင္ပိုက္ဆံယူခဲ့အံုးမယ္
ပန္းေလးလိုခ်င္တာရွိရင္ ဝယ္လို႔ရေအာင္"
ေမာင္ကကားထဲမွ ပိုက္ဆံယူကာေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထိုးထည့္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဆယ္ဟြန္းလက္ကိုဆုတ္ကိုင္ကာ ညေစ်းထဲတိုးဝင္သြားသည္။
"ေမာင္ ဒါေတြစားခ်င္တယ္"
"ဘာလဲပန္းေလး"
ပန္းေလးမ်က္လံုးေတြ တလက္လက္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္က အခ်ဥ္ေပါင္းသည္စီ။
ငရုပ္သီးသီးရဲရဲမ်ားျဖင့္နယ္ထားေသာေၾကာင့္
စြဲေဆာင္အားေကာင္းလြန္းသည္။
"အရမ္းစပ္မယ္ထင္တယ္ပန္းေလးရဲ႕
စားလို႔ရမယ္မထင္ဘူး ေဒါက္တာေျပာလိုက္တယ္ေလ အပူအစပ္သိပ္မစားပါနဲ႔တဲ့"
"ဒါဆိုလဲ နည္းနည္းေလးေတာ့စားမယ္
အရမ္းစားခ်င္မိလို႔"
"အင္းအင္း ခနေစာင့္ ေမာင္ဝယ္ခဲ့မယ္"
ပန္းေလးကိုခဏထားကာ အခ်ည္ေပါင္းသည္စီလာခဲ့ရသည္။
အစပ္မထည့္ေသးသည့္ အခ်ည္ေပါင္းကိုသာ
တသီးတသန္႔ဝယ္လိုက္သည္။
ကိုယ့္ရဲ႕ေရႊမင္းသားေလးက သေဘာတက်ျပံဳးကာ စားေနသည္မွာ ျမတ္နိုးဖြယ္ရာအတိ။
ပန္းေလးရဲ႕အျပဳအမူတိုင္းက ကိုယ့္အတြက္
ႊရူးသြပ္ဖြယ္ အလွတရားတစ္ခုသာျဖစ္သည္။
"ပန္းေလ ဟိုမွာ ကေလးဖိနပ္ေလးေတြ
ကေလးေလးအတြက္ဝယ္ထားရေအာင္ေနာ္"
"ဟင့္အင္းေမာင္ မဝယ္ခ်င္ဘူး"
"ဘာလို႔လဲပန္းေလးရဲ႕"
"ကေလးပစၥည္းဆိုတာ ၾကိဳျပီးမဝယ္ေကာင္းဘူးလို႔ ေရွးတုန္းကေျပာၾကတယ္ အဲ့လိုဝယ္ရင္
ကေလးကတစ္ခုခုျဖစ္တက္တယ္တဲ့"
"အဲ့ဒါကအယူအတေတြပါ အခ်စ္ရယ္
အခုေခတ္မွာ အဲ့လိုေတြမရွိပါဘူူး
ကေလးအတြက္ၾကိဳ ျပီးစုေဆာင္းထားရတာေပါ့"
