သူ……
ဆယ္ဟြန္းအိပ္ယာနိုးနိုးခ်င္း မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ခုတင္ေဘးတြင္ အျပံဳးတစ္ခုျဖင့္ ၾကည့္ေနသည့္သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
ရင္ဘတ္ထဲက တဒုတ္ဒုတ္ျမည္ကာ သူကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ဆြဲယူေတာ့ လႊတ္မေပး။
"ပန္းေလးနိုးျပီလား
အိပ္လို႔ေရာ ေပ်ာ္လား အိပ္မက္ေတြေရာမက္လား"
ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေမးသလိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ သူကဂရုတစိုက္ေမးေနျပန္သည္။
ဆယ္ဟြန္းသူ႔ကိုေျပာစရာစကားရွာလို႔မရ။
သူ႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို ေငးၾကည့္ကာသာ
ရင္ခုန္ေနမိသည္။
"ေမာင္ကအရမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းလား
မ်က္ေတာင္ေလးခတ္အံုးပန္းေလးရဲ႕"
သူ႔စကားကိုၾကားေသာ္လည္း အၾကည့္ကလႊဲလို႔မရ။ ေငးၾကည့္ေနျမဲသာ။
သူ႔လက္နဲ႔မ်က္လံုးကိုလာပိတ္မွသာ
မွိတ္ထားလိုက္မိသည္။
"ေဟာ……ပန္းေလး ျပန္အိပ္သြားတာလား"
"ဟင္ မအိပ္ပါဘူး
သူ႔ကိုၾကည့္တာ မၾကိဳက္ဘူးထင္လို႔"
"အဟက္ ေမာင္ကမၾကိဳက္ဘူးေျပာမိလို႔လား
ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေမာင္ထူေပးမယ္
မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္"
"ရတယ္ ဟြန္းကိုယ့္ဘာသာထနိုင္ပါတယ္"
ဆယ္ဟြန္းေျပာတာကို သူကအေရးမယူဘဲ
လူနာတစ္ေယာက္လို ထူေပးေနသည္။
ျခံဳထားတဲ့ေစာင္ကို သူဖယ္လိုက္သည္မို႔
လန္႔သြားမိကာ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"လန္႔သြားတာလား
ေမာင္ကသန္႔စင္ခန္းထဲေခၚသြားေပးမလို႔ေလ
ဘာမွမလုပ္ပါဘူး"
သူကေျပာေျပာဆိုဆိုေပြ႔ခ်ီလိုက္သည္မို႔
လက္ေတြကအလိုလိုသူ႔လည္ပင္းသိုင္းဖက္မိသြားသည္။
ျပဳတ္က်မည္စိုးတာေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္က အလိုအေလ်ွာက္တုန္႔ျပန္မိျခင္းထင္သည္။
"ဟို……ဟြန္းကိုယ့္ဘာသာလုပ္ပါ့မယ္"
ေဘစင္ေပၚတင္ေပးျပီး မ်က္ႏွာသစ္ေပးဖို႔လုပ္ေနသည္မို႔ ဆယ္ဟြန္းျငင္းမိျပန္သည္။
ဒီအတိုင္းသူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနရတာကို ရွက္ေနမိသည္။
