သူ……
ဧည့္ခန္း၌ခ်ိတ္ထားေသာ သဇင္ပန္း ပန္းခ်ီကို
ကိုယ္အခုမွေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္။
တကယ္ဆို ထိုပန္းခ်ီကားအစျပဳကာ သူနဲ႔ေတြ႔ဆံုခဲ့ျခင္း။
ကိုယ္မထင္ခဲ့မိဘူးေလ။ ကိုယ့္စိတ္ကိုအဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တာကို။
သူဟာပန္း ပန္းခ်ီေတြကိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္သလိုပဲ
ပန္းတစ္ပြင့္ကဲ့သုိ႔ ႏူးည့ံလြန္းသည္။
ကိုယ့္အက်ီ ၤအနားကို မရဲတရဲလာစြဲခံရသည္မို႔
လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရိုးရွင္းစြာၾကည့္ေကာင္းေနေသာပန္းေလး။
အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီႏွင့္အျပာႏုေရာင္ အက်ီ ၤပြပြကပင္ ပန္းေလးကိုပို၍ႏူးည့ံေစသည္။
သစ္လြင္ေသာ အဝတ္အစားမဟုတ္ေပမဲ့
သူနွင့္ေတာ့ လြန္စြာၾကည့္ေကာင္းသည္။
"5မိနစ္ေက်ာ္ၾကာတယ္ေနာ္"
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလိမ္ယွက္ကာ အေၾကာင္းျပခ်က္စဥ္းစားေနဟန္တူသည္။
"ဗိုက္ဆာေနလိမ့္မယ္ သြားစုိ႔"
အတူသြားဖို႔လက္ကိုဆြဲေတာ့ရုန္းသည္။
ကိုယ္ကဘာလဲဆိုသည့္အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုေရွ႕ကသြားခိုင္းသည္။
အဲ့ေလာက္အထိ ေၾကာက္ရြံ႕ဖို႔မလိုဘူးေလပန္းေလးရယ္။
မင္းကိုျခိမ္းေခ်ာက္မဲ့သူေတြ မ်ားလာလိမ့္မယ္။
"ဟြန္း"
"မင္းကကိုယ့္လက္ထပ္ထားတဲ့သူ
ကိုယ္ေနာက္မွာေနဖို႔မလိုအပ္သလို ကိုယ့္ေရွ႕သြားဖို႔လဲမလိုအပ္ဘူး အျမဲကိုယ့္ေဘးမွာရွိေနဖို႔ပဲလိုတယ္ ကိုယ္ေျပာတာ သေဘာေပါက္လား"
ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္ႏွင့္ ကိုယ္သူ႔လက္ကိုဆြဲလိုက္သည္။
ကားတံခါးဖြင့္ေပးျပီး သူ႔ကိုတက္ခိုင္းေတာ့လဲ
အိမ္ထဲကို မဝ့ံမရဲျပန္ၾကည့္ေသးသည္။
ကိုယ္ကားေပၚတက္ျပီး သူ႔ဘက္ကိုခါးပတ္ ပတ္ေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ ကိုယ္ေလးက ေနာက္မွီကိုတိုးကပ္သြားသည္။
နီးကပ္ေနသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကိုယ္စိုက္ၾကည့္ေတာ့ မေနတက္စြာ ေခါင္းငံုခ်လိုက္သည္။
ကိုယ္ကသူ႔မ်က္ႏွာကို လိုက္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ထပ္ငံု႔သြားျပန္သည္။
