သူ……
ပလက္စတစ္ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို အမိႈက္ပံုးထဲထည့္ထားခဲ့ျပီး ဟြန္းရွိရာစီျပန္လာခဲ့ေတာ့
ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနတစ္ခုက စီးၾကိဳလို႔ေနသည္။
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ဝင္ထြက္ေနေသာ ေဒါက္တာမ်ားႏွင့္သူနာျပဳတခ်ိဳ႕။
"ဥကၠ႒ၾကီး"
ကိုယ့္အနားသို႔ အေျပးေရာက္လာေသာေဆးရံုအုပ္။
"ဥကၠ႒ၾကီးခင္ပြန္း ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားျပီ"
"ဘာ……"
နားစည္၌ပဲ့တင္ထပ္ေနေသာထိုအသံ။
အခန္းစီအျမန္သြားကာၾကည့္မိေတာ့
ႏွလံုးခုန္ရန္ စြမ္းေဆာင္ေနေသာ ျမင္ကြင္း။
ဟြန္းခႏၶာငယ္ေျမွာက္တက္သြားတုိင္း
ကိုယ့္အသက္ရွဴႏႈန္း ရပ္တန္႔သြားရသည္။
ႏွလံုးခုန္စက္၏ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေနရာယူေနေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္း။
ထိုမ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းသည္ ပကတိျငိမ္သက္လ်ွက္။
ဟြန္းရဲ႕လက္ဖဝါးျပင္ေလးသည္ ခုတင္ေဘးတြင္
ေလ်ာ့ရဲစြာ က်လုိ႔ေနသည္။
"အထဲဝင္မယ္"
"ဝင္လို႔မရပါဘူး ဥကၠ႒ၾကီး
ဒါအေရးေပၚအေျခအေနမို႔ပါ
သီးခံေပးပါ"
"သူတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဒီေဆးရံုတစ္ခုလံုးကို
ငါမီးေလာင္တိုက္သြင္းပစ္မယ္"
အနီးအနားရွိခုံအား စိတ္ရွိတိုင္းေစာင့္ကန္ပစ္ခိုက္မိသည္။
ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေနာက္ဆုတ္သြားသည့္ေဆးရံုအုပ္။
အခန္းတံခါးဆြဲဖြင့္ကာ အထဲသို႔တိုးဝင္လာခဲ့သည္။
ဟြန္းအနားမွခြာကာ အခန္းေထာင့္၌စုသြားေသာ
ဆရာဝန္မ်ား။
"ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ
သူ႔ကိုကုေလ ခင္ဗ်ားတို႔က ဆရာဝန္ေတြမဟုတ္ဘူးလား လူနာကို ဒီတိုင္းၾကည့္ေနၾကတာလား ေဆးလက္မွတ္ေတြက သံုးစားလို႔မရၾကလို႔လား ဟမ္……"
"စိတ္ထိန္းပါအံုး ဥကၠ႒ၾကီး……
ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ဆံုးပါးသြားပါျပီ"
"ေတာ္စမ္း……"
လာေျပာသည့္ ေဆးရံုအုပ္၏ လည္မ်ိဳအား
ဆြဲညစ္ထားလိုက္မိသည္။
"အေရးမပါတဲ့ စကားကိုမေျပာဘဲ
ရေအာင္ကုေပး……အဲ့ဒီစကားထပ္ထြက္လာရင္
ခင္ဗ်ားကို တခါထဲသတ္ပစ္မယ္"
