𝓚𝓪𝓻𝓪𝓷𝓵𝓲𝓴𝓽𝓪 𝓟𝓪𝓻𝓵𝓪𝔂𝓪𝓷 18+ *Bitti*

*17*Abi

Sırt üstü koltuğa uzanıp biraz tavanı izledim.Ne yapıyordum ben?! Neden 30 yaşındaki kadınlar gibi davranıyordum?! Civan'ın da dediği gibi daha çocuktum.Neydi bu üzerimdekiler?!

Civan'dan.

Odaya 1 saat sonra girmiştim.İçeri girdiğimde koltukta uyuya kalmıştı.Üzerindeki saçma şeyi hala çıkarmamıştı! Ona çıkarmasını söylemiştim.Uyandırmadan kucağıma alıp yatağa yatırdım.Üzerindeki geceliği daha fazla görmeye tahammül edemeyip üzerini örttüm.Güzel uyuyordu aslında...Saçma sapan konuşma Civan herkes gibi normal uyuyor.Az önce yaptıkları aklıma geldikce deliriyordum sanki...Resmen kendini feda etmişti.Odadan çıkıp bahçeye indim.Can yanıma gelmişti.

Can:Neden bebeği götürmelerine engel olmadın?

-O çocuğa bakamazdım,belki de benden değildir...Ya onu yanıma alırsam,ya çok bağlanırsam,o zaman ne olur?! Ben kimseye bağlanamam...Kime bağlandıysam çok zarar verdim.Yaren'in bebeği bu kadar sevmesine anlam veremiyorum,demek ki hiç bir değerim yokmuş onun gözünde,benim başkasından çocuğumun olması ihtimali umrunda bile değil.Gerçeği böylesi daha iyi,beni sevmesini istemezdim zaten.

Can:Neden?

-Bazen küçük kızlar yanlış insanlara aşık olurlar,onun da bana aşık olmasını istemem.Ben onun için doğru insan değilim.O çok farklı,çok neşeli,çok sevecen bir kız,hemde bana rağmen.Bana göre fazla.Çocukken de inatçı ve güzeldi...O zamanlar sadece 6 yaşındaydı ben ise 16...Onun için fazla büyüktüm,hala öyleyim.Abisi gibi görüyordu hep beni,ona hayran olduğumu bilmiyordu.

Can:Bu bir itiraf mı?

-Hiç unutamadığım bir an var...

10 yıl önce

+Bende oynamak istiyorum.

Kerem:Git kızlarla oyna Yaren,hadi Civan atsana topu!

-Oynasın işte,kaleye alırız onu.

Kerem:Ben almam takımıma.

-Tamam ben alırım,gel Yaren.Geç kaleye.

Yaren koşarak bana sarılmıştı.

+Teşekkür ederim Civan abi.

Oyun bitmişti.Hepimiz çok yorulmuştuk,Yaren gerçekten iyi bir kaleciydi.Ağladığını fark edince yanına gidip neden ağladığını sormuştum.

-Neden ağlıyorsun prenses?

+Saçlarım tokama dolanmış,açamıyorum...

Kerem:Tamam keselim işte,ufacık bir şey.

+Olmaz!

-Niye kesiyoruz kızın saçını? Bir bakayım.

+Civan abi kesmeyelim!

-Kesmeyeceğiz,sakin.Ooo baya fazla dolaşmış ama halledeceğim.

Kerem:Boş versene Civan,çek gitsin işte.

-Canı acır o zaman.

Kerem:Ne olacak sanki kocaman kız oldu.

-Olmaz öyle şey çocuk o daha.

Saçlarıyla 1 saatden fazla uğraşmıştım.Saçları karpuzlu sakız gibi kokuyordu ve gerçekten ipek gibiydi.

-Bitti! Tebrik ederim kurtardık saçlarını.Bir daha böyle taramadan toplama herkes benim gibi sabırlı değil çözemezler.

+Annem burada olsaydı örgü yapardı.

-Yapayım mı?

+Becerebilir misin?

-Ceren'in de saçları bazen böyle oluyor,uzman oldum.

Saçlarını örmüştüm.

+Teşekkür ederim.Ben salıncakta sallanacağım.

-Düşme sakın! Ağlıyorsun sonra birde sakinleştirmekle uğraşıyoruz.

+Sen beni sallarsan düşmem.

-Öyle mi?! Peki sallayalım.

Kerem:Kanka uğraşma şu şımarık prensesle ya!

-Kardeşin o senin,yapma.Ben evde Ceren ile de çok uğraşıyorum.Artık alıştım.

Kerem:Yaren sen niye eve gitmiyorsun?

+Ama evde canım sıkılıyor,babam oyun oynamama izin vermiyor...

Halil:Yaren!

+Baba! Özür dilerim.

Halil:Ne yapıyorsun?! İn şu salıncaktan düşeceksin bir yerinde iz kalacak...Sonrada al başına belayı.

Ayşe:Uğraşma kızımla Halil,bırak oynasın çocuk o daha.

Halil:Olmaz! Bir yerine bir şey olacak sonra da iz kalacak...Ondan sonra da kalacak başımıza.

+Anneciğim saçlarım çok dolanmıştı az kalsın Kerem abim kesiyordu saçımı.

Ayşe:Kesmediniz değil mi?

-Yok Ayşe teyze,ben hallettim.

Ayşe:Sen mi ördün?

-Evet.

Ayşe:Çok güzel olmuş oğlum,ellerine sağlık.Eee acıkmadınız mı? Bir bakayım size...

Ayşe teyze elini sırtımıza koymuştu.

Ayşe:Çok terlemişsiniz oğlum,önce üzerinizi değiştirin hasta olacaksınız!

-Bir şey olmaz Ayşe teyze.

Ayşe:Baban seni bize emanet etti,bizde kaldığın sürece lafımı dinlemen gerekiyor yakışıklı.

O gece ateşlenmiştim.Ayşe teyze sabaha kadar başımda beklemişti hiç unutmuyorum...Kendi annemden daha çok ilgileniyordu benimle.Öz annem gibi severdim Ayşe teyzeyi.

2021

İstemsizce gözlerim dolmuştu.Burada olmadığımız için Ayşe teyzenin cenazesine gelememiştik ama Londradan döner dönmez ilk iş mezarını ziyaret etmiştim.Hiç unutmamıştım ki onları...Londradayken çok özlüyordum onları.