Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

XLI Το Χωράφι της Δόξας

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακριές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενιώθανε άψυχο —αφανισμένο—
μια σάρκα τώρα ποταπή —το πνεύμα του χαμένο—
ανυπεράσπιστο —χωρίς πνοή—
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου
δυστυχισμένα! Τί γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα που είναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σάς τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.» — Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.

Κ. Καβάφης, 1897

~Ίσως άρμοζε στο προηγούμενο κεφάλαιο καλύτερα μα τώρα ξεκινά ο ουσιώδης θρήνος. Καλή Ανάγνωση~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Ο Αχιλλέας το ξέρει;»

Αυτή ήταν η μόνη λογική απορία που αναδύθηκε στον νου του Οδυσσέα, όταν γύρω του απλωνόταν ο πανικός ήδη. Ο Πάτροκλος κι η σαρωτική του νίκη ήταν η ανάσα τους· η μόνη τους ελπίδα για σωτηρία εκείνη την ημέρα. Με εκείνον νεκρό και σκυλευμένο από τον Έκτορα, όλη τους η αισιοδοξία είχε κονιορτοποιηθεί.

Καθώς η Βρυσηίδα λιποθυμούσε, έχοντας χάσει όλη τη φωνή στην κραυγή και καταπνίγοντας χείμαρρους δακρύων και λυγμών, η Υακίνθη έτρεξε στο πλευρό της, ενώ η Τέκμησσα ανέλαβε να επαναφέρει την τάξη.

«Ησυχία, παρακαλώ!» Φώναζε επανειλλημένα. «Εδώ είναι ιατρείο, όχι βρύση που πλένουν σκεπάσματα οι δούλες!»

«Ακούστε την Τέκμησσα,» έσπευσε να τη βοηθήσει και ο Μαχάων, από το κρεβάτι του πόνου του. «Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε στη μάχη μα μην αναστατώνουμε τους σοβαρά τραυματισμένους μας.»

Ο Οδυσσέας, που μετά την ανέλπιστη φροντίδα της Αθηνάς είχε ανακτήσει πολλές δυνάμεις τάχιστα και μπορούσε τουλάχιστον να σταθεί, έπιασε με το πιο δυνατό του χέρι τον πρωτότοκο του Νέστορα και τον ταρακούνησε, για να επικεντρωθεί σε αυτόν. Είχε κι εκείνος σαστίσει με τη φασαρία και τη γυναικεία επιβολή.