Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

LI ~ Ελπίδα στην Απελπισία

Η βοή που ξεσηκώθηκε από τον άνεμο, αποδόθηκε φυσικά στην απότομη αλλαγή του Ζέφυρου σε Εύρο. Μα, στην Ίδα, άκουσαν όλοι οι αθάνατοι τον βρυχηθμό του Άρη.

«Η ζωή του Πηλείδη τελειώνει εδώ! Θα τον λιώσω, θα τον στείλω κονιορτό στον Κάτω Κόσμο και δε θα βρει ποτέ ανάπαυση η ψυχή του!» Βροντούσε κι έκραζε, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει ότι η Πανθεσίλεια, η κόρη του, κειτόταν πια νεκρή.

«Ανέμενε ποτέ ότι ο όποιος ευνοούμενος σου θα επικρατήσει του Αχιλλέα;» Τον ειρωνεύτηκε κατάφορα η Ήρα. «Κάθησε στη θέση σου, Άρη και μην προκαλείς τόση παράλογη αναταραχή!»

«Δε θα σταθώ και δε θα αναπαυθώ, αν δεν εκδικηθώ τον θάνατο της κόρης μου. Όταν ο Τρίτων βίασε την κόρη μου, την Αλκίππη, τον σκότωσα χωρίς δισταγμό κι ήταν γιός του Ποσειδώνα, όχι μιας ασήμαντης νύμφης!»

«Κι έπειτα, επειδή ο Αλεκτρύων αμέλησε να σε ξυπνήσει μια ημέρα, τον μεταμόρφωσες σε αλέκτορα,» τον ακινητοποίησε με μια ανάλαφρη κίνηση η Ήρα. «Είσαι οξύθυμος κι άμυαλος, αυτό είναι γνωστό τοις πάσιν.»

Με το πρώτο του βήμα, σειόταν το νουνό, οι χαράδρες, τα φαράγγια, έτρεμε και στέναζε η γη, όπως κι η αθάνατη ψυχή του. Δε λογάριασε τη μητέρα του· ελευθερώθηκε από τα αόρατα δεσμά της και κίνησε να κατεβεί την Ίδα και να ορμήσει στον Αχιλλέα.

«Στάσου ακίνητος! Δε θα σκοτώσεις εσύ τον Πηλείδη ούτε κανένας Θεός, είναι αποφασισμένο!» Φώναξε ήρεμα μα μια απειλή σθεναρή ο Ζεύς και του πέταξε δυο αστραπές εμπρός του.

Ξέσπασε φωτιά ολόγυρά του, φράζοντας τον δρόμο. Κοντοστάθηκε· ο ταχύς νους του αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στη λογική και το ιδεατό. Αν επέλεγε να υπακούσει τον πατέρα του, θα άφηνε το αίμα της κόρης του και την ατίμωσή της χωρίς αντίποινα. Το παιδί του δεν ήταν έρμαιο, δεν ήταν μια τιποτένια ύπαρξη, που θα σφαγιαζόταν άνευ τίσης. Αν, αντιθέτως, έσπευδε να αποτελειώσει την παρασιτική ζωή του Αχιλλέα, θα αντιμετώπιζε μετωπικά την οργή του Διός. Την προηγούμενη φορά, με τον Ασκάλαφο, δεν είχε αντιδράσει κι ακόμη, το μετάνιωνε.