Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

XXXVIII Στο Χείλος της Αβύσσου

Υπό την τυπική αρχηγία των δυο Αιάντων και την άτυπη του Ποσειδώνα, άπαντα τα μετωπα των Τρώων διαλύθηκαν κι άρχισε ραγδαία υποχώρηση. Πρακτικά, οι Αχαιοί κατεδίωκαν μανιασμένοι τους εχθρούς τους, θέριζαν όσους έμεναν πιο πίσω κι έπεφταν νεκροί από πισώπλατες λόγχες και βέλη. Πρώτη η Αμφιτρίτη τόξευε ασίγαστα κι ο άνδρας της κράδαινε τις λόγχες σε θανατηφόρα ζεύγη. Ο μοναδικός που θα μπορούσε να αντισταθεί στη μανία θεών κι ανθρώπων και να δώσει ένα ίχνος ελπίδας στον λαό του, ήταν ο πρίγκιπας Έκτωρ. Ωστόσο, τραυματισμένος από τον Αίαντα, ο ήρωας είχε μεταφερθεί στις Σκαιές Πύλες εσπευσμένα, αναίσθητος, ανήμπορος.

Την ώρα που εκτός των πυλών οι Τρώες αποδεκατίζονταν αναπόδραστα κι αναπάντεχα, στα ενδότερα ο άμαχος πληθυσμός δέχτηκε τον πληγωμένο αρχηγό του με τρόμο, θλίψη κι ένα ζοφερό προαίσθημα. Μετά από τόσο θρίαμβο, αυτή η ανατροπή τους έκοψε τα κίβδηλα φτερά, κέρινα, πιο επικίνδυνα από του Δαίδαλου και του Ικάρου.

Ταυτόχρονα, ενώ τα μουδιασμένα νέα του Έκτορα ταξίδευαν σε όλο το παλάτι κι έφταναν μοιραία στην Ανδρομάχη, η Ωραία Ελένη εξήλθε της κάμαρης της, αναζωογονημένη κι αδιανόητα άψογη, μετά από πολύωρο και γαλήνιο ύπνο, καθότι ο Πάρης είχε φύγει με τον στρατό από το προηγούμενο πρωί και δεν είχε επιστρέψει.

Καθώς προχωρούσε μόνη κι ανέμελη φαινομενικά στον διάδρομο των διαμερισμάτων, συνάντησε την Ανδρομάχη, που έτρεχε αλαφιασμένη κι ατημέλητη.

«Τι συμβαίνει;» Έσπευσε κοντά της και την αγκάλιασε αυθόρμητα, θυμούμενη πόση άπλετη, απλόχερη στοργή κι υποστήριξη είχε λάβει από εκείνη επί οχτώ χρόνια.

«Έφεραν τον Έκτορα πληγωμένο,» την έσπρωξε μαλακά πέρα η Ανδρομάχη, συνεχίζοντας ξαναμμένη από αγωνία, ξέπνοη.

Η Ελένη την ακολούθησε, προσπαθώντας να επεξεργαστεί νοητικά την απίστευτη είδηση. Οι Τρώες -ο νέος λαός της- νικούσαν. Για αυτό, άλλωστε είχαν στρατοπεδεύσει εκτός των τειχών και παραφυλούσαν τον εχθρό. Τα γεγονότα στον νου της εναλλάσσονταν κι εξελίσσονταν τόσο τάχιστα, ώστε δεν προλάβαινε να αισθανθεί χαρά ή λύπη. Την κατέλαβε μια παγερή αδιαφορία, ωστόσο παρέμεινε σε επαγρύπνηση κι ανησυχία για τη γυναικάδελφή της, η οποία βρισκόταν μια ανάσα πριν την υστερία.

Σαν να είχαν φτερά στα πόδια, έφτασαν στις Σκαιές Πύλες γρηγορότερα από ποτέ άλλοτε, χωρίς να κουραστούν καν· είχαν κι οι δυο εθιστεί στην αδρεναλίνη κι αγωνία της επικίνδυνης ώρας. Δε δυσκολεύτηκαν να εντοπίσουν πού βρισκόταν ο Έκτωρ, καθώς πλήθος τον είχε κυκλώσει ασφυκτικά. Θωρώντας, βέβαια, τη συμβία του, παραμέρισαν διστακτικά.