#1 in Historical Fiction (3/09/2017)
Ο Πόλεμος των Ελλήνων και των Τρώων από την αρχή μέχρι το τέλος.
Ξεκινά από το χτίσιμο της Τροίας και τελειώνει στην επιστροφή της Ελένης στη Σπάρτη.
Δεν μου ανήκει τίποτα.
Ή μάλλον κάτι μου ανήκει γιατί είμαι...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Προτού καλά καλά χαράξει, ο Ερμής εισήλθε κι εξήλθε εξίσου γρήγορα από το θαυμαστό ανάκτορο του Αιόλου, στην κινούμενη νήσο της Αιολίης και πριν καν πάψουν να ακούγονταν τα φτερωτά του σανδάλια στον αιθέρα, ο Άρχων των Ανέμων κάλεσε όλα τα παιδιά της Ηούς στην Αίθουσα του Θρόνου.
«Σήμερα, ο Ζέφυρος, ο Εύρος και ο Βορέας θα πάτε στην Τροία να φυσήξετε μαζί,» τους ανακοίνωσε χωρίς τυπικό χαιρετισμό.
«Γιατί μας κάλεσες όλους, λοιπόν, Αίολε, αφού αφορά μόνο τρεις από εμάς;» Ρώτησε βαριεστημένα ο Καικίας, ο βόρειος ανατολικός άνεμος.
«Γιατί πρέπει να το ακούσετε όλοι αυτό. Οι αδελφοί σας έχουν κληθεί να ανάψουν την πυρά του Αχιλλέα.»
«Όχι!» Πρώτος βρυχήθηκε ο Ζέφυρος. «Είναι δυνατόν να ανάψουμε την πυρά αυτού του αχρείου, που φόνευσε τον αδελφό μας;»
«Έχεις θράσος φοβερό, Αίολε, που μας κάλεσες μαζί, για να μας προσβάλλεις ομαδικώς,» τον επικρότησε ο Εύρος. «Δε γίνεται να στηρίξουμε αυτόν τον δολοφόνο και να απογοητεύσουμε τη μητέρα μας τη σεπτή.»
Έπειτα, οι οχτώ άνεμοι μιλούσαν μαζί και ταυτόχρονα, μπλέχτηκαν μεταξύ τους και φώναζαν, ώστε σηκώθηκε ανεμοθύελλα ολούθε κι άρχισαν να παρασέρνουν στον διάβα τους έπιπλα, διακοσμητικά, κεραμικά, να σπάνε τα ευαίσθητα, να ανακατεύουν τα υπόλοιπα και το νησί επιτάχυνε το ταξίδι του. Στον στρόβιλο καταμεσής, ο Αίολος παρέμενε απόλυτα ψύχραιμος, ατάραχος.
Με μια του κίνηση, άνοιξε τους ασκούς που πάντοτε ανέμεναν στη γωνία κάθε δώματος και μέσα πέρασαν με ένα νεύμα όλοι οι Άνεμοι εκτός των τριών που τον ενδιέφεραν, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν σε ησυχία.
«Η διαταγή είναι καίρια κι απαράλλαχτη, μου την έφερε μόλις ο ίδιος ο Ερμής. Εσείς θα την ακολουθήσετε πιστά και να θυμάστε μόνο τούτο· δε στηρίζετε τον Αχιλλέα μα τη Θέτιδα, που πρόσφερε άπειρα κι η μοναδική της ανταμοιβή χάθηκε. Σκεφτείτε και λυπηθείτε τη Θέτιδα, σκεφτείτε τον πόνο της μητέρας σας και σας βεβαιώ, είναι ίδιος ο δικός της. Έτσι, δε θα σκέφτεστε τον δολοφόνο του Μέμνονα. Όσο γρηγορότερα καεί, τόσο το καλύτερο για όλους μας.»
![Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]](https://img.wattpad.com/cover/54463237-64-k310353.jpg)