Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

ΧΧΧΙΙΙ Η Ώρα του Θριάμβου

Τη νύχτα εκείνη, όσο οι Αχαιοί κι οι Τρώες αγωνίζονταν να κοιμηθούν κι οι περιπολίες κρατούσαν τις φωτιές αναμμένες στον κάμπο, ο Ολύμπος εξίσου λαγοκοιμόταν, εκτός του Ηφαίστου που στο εργαστήριο του δούλευε ανελλιπώς και των δυο Θεών πρωτεργατών του Πολέμου. Η Ήρα κι η Αθηνά στέκονταν παγωμένες στο παλάτι της τελευταίας, υπό το φως ενός μονάχα κεριού και το υπόκωφο φτερούγισμα του Άργου και της Γλαύκης στον άπνου άνεμο.

«Αύριο, θα κριθεί όλη η εξέλιξη και κατάληξη του Πολέμου,» έσπασε πρώτη τη σιωπή η Ήρα, αδυνατώντας κι εκείνη να προβλέψει τη σπουδαιότητα όσων είχαν συμβεί κι επρόκειτο να ακολουθήσουν. Για αυτό, είχε μιλήσει και τόσο γενικόλογα.

«Είναι άλλη μια μάχη, όπως όλες οι άλλες,» παρέμεινε αγέρωχη η Αθηνά φαινομενικά, παρόλο που η καρδιά της σφυροκοπούσε από αγωνία.

«Ποτέ άλλοτε δεν ξενυχτούσαν τόσο πολυπληθείς φρουρές, ούτε φωτιζόταν το πεδίο από άκρη σε άκρη με φωτιές θεόρατες, ώστε από τον καπνό να χάνουμε την ορατότητα μας,» διαφώνησε η Θεά των Γυναικών. «Η νύχτα είναι σπουδαία, καταλυτική κι η ημέρα που θα φέρει, ακόμα περισσότερο.»

«Πήγαινε να αναπαυθείς, το αξίζεις,» την προέτρεψε η Θεά της Σοφίας. «Σήμερα, ζήσαμε χίλιες ημέρες σε μια· την αγωνία, τον χαμό και την απόγνωση. Ξεκουράσου κι ετοιμάσου, διότι αύριο μας περιμένει το δίχως άλλο μια μοναδική πρόκληση.»

Ένευσε συγκαταβατικά και θέλησε να αποσυρθεί, ακουμπώντας τον πάντοτε στητό ώμο της νεαρότερης, μα το αποφασιστικό γκριζογάλανο βλέμμα, που δεν έφερε καμία διάθεση για δισταγμό, αναμονή ή ύπνο, την εμπόδισε να αποσυρθεί χωρίς να εκφράσει την απορία της.

«Εσύ τι θα κάνεις απόψε;»

Η Αθηνά άφησε τα μάτια της να περιπλανηθούν στον σκοτεινό ορίζοντα, στη νεφελώδη κηλίδα που πλέον φάνταζε η Τροία από τον Όλυμπο.

«Τη Νύχτα, τον Κόσμο εξουσιάζει η μάνα Εκάτη,» εξήγησε αργά και βραχνά, από σκέψη πολύωρη. «Τη Νύχτα, η νέμεσις κι η τίση του πατέρα δε μας αγγίζουν. Τη Νύχτα, θα δράσω και θα φροντίσω οι γιοί του Δαναού απόψε να θριαμβεύσουν. Σε αυτή τη Νύχτα, εγώ δε θα υπακούσω. Δε θα κοιμηθεί κανείς.»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κι όσο ο Ύπνος κι ο Μορφέας είχαν κατακλύσει το στρατόπεδο των Αχαιών και την απόρθητη Τροία, σε αμφότερες τις πλευρές διαφαίνονταν ήδη οι ακοίμητοι, οι επιμόνως ξυπνητοί, όσοι δε σκόπευαν να ξοδέψουν στιγμή της μοιραίας εκείνης βραδιάς στην ανάπαυση. Δεν επρόκειτο μονάχα για τους άγρυπνους σκοπούς γύρω από τις λαμπρές φωτιές και τα μαύρα πλοία μα και μέσα στις φαινομενικά ειρηνικές σκηνές ή σπίτια, επικρατούσε ενίοτε ανησυχία.