Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

ΧΙΧ Η Άκρη του Κουβαριού

Η Αφροδίτη δεν ήθελε να ξαναδεί τον Άρη μπροστά της. Η ντροπή που είχε προξενήσει η περιπέτειά τους και στους δύο δε φάνηκε να σπιλώνει την ήδη μολυσμένη φήμη του Άρη, ωστόσο επηρέαζε σημαντικά τη δική της και δεν ήθελε να συνεχίζει οτιδήποτε της έκανε κακό.

Ποτέ δε κατάφερε να καταλάβει τι ήταν αυτό που τους είχε ενώσει εξ αρχής. Η ομορφιά του ήταν αναμφισβήτητη, όμως τέτοια ομορφιά μπορούσε να βρει στα πρόσωπα κι άλλων αθανάτων. Το πνεύμα του δεν ήταν διόλου ιδιαίτερο ή λαμπρό, αν και ποτέ της δεν είχε το πνεύμα ως κριτήριο. Όσον αφορά τα γλυκόλογα, ποτέ δεν της είχε πει κανένα· αν έψαχνε γλυκόλογα, θα έτρεχε στον Απόλλωνα. Μετά από αρκετή σκέψη, που δεν τη συνήθιζε, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τους ένωνε η ρήση· Στον Έρωτα και στον Πόλεμο όλα επιτρέπονται. Αυτή η κοινή τους διάθεση για να ξεπεράσουν τα όρια, να εξερευνήσουν πράγματα που κανείς άλλος δεν είχε, ίσως ακόμα και η θρασύς τους στάση απέναντι στους υπόλοιπους Θεούς. Άλλωστε, αυτοί ήταν οι μόνοι των οποίων οι δυνάμεις δε θα αχρηστεύονταν ποτέ· πάντοτε θα υπήρχε στον κόσμο μίσος και διαμάχη, έστω και χωρίς όπλα, πόσο μάλλον Έρωτας, που γεννήθηκε στην πλάση μετά το Χάος· τόσο απαραίτητος ήταν για τη θεμελίωση του Κόσμου.

Παρόλη την αποστροφή και την απέχθεια που ένιωθε για τον Θεό του Πολέμου κι έπρεπε να νιώθει, η φλόγα που έκαιγε μέσα της για εκείνον δεν είχε σβήσει ούτε στιγμή. Η αόρατη δύναμη που τους είχε ενώσει, αυτή η ακαταμάχητη έλξη, δεν είχε υποχωρήσει. Και μόνο στη σκέψη του η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, αψηφώντας τις εντολές της κυράς της. Και μόνο στην εικόνα του, που έφερνε στο μυαλό της συχνότερα από όσο επιθυμούσε, την έκανε να ανατριχιάζει, θυμούμενη τη βαθιά χροιά της φωνής του, το άψογο σώμα του, που τόσο υπέροχα ταίριαζε με το δικό της...

Κι εκεί αυτόματα διέκοψε τις σκέψεις της και βγήκε από το λουτρό της, ώστε να στεγνώσει και να ντυθεί. Πλέον μόνο σε επίσημες περιστάσεις δεχόταν βοήθεια από νύμφες, ενώ στην καθημερινότητα προτιμούσε να πλένεται και να περιποιείται τον εαυτό της μόνη.

Είχε προσπαθήσει να αγαπήσει ξανά τον Ήφαιστο, αν τον είχε αγαπήσει ποτέ. Δεν άντεχε να κοιμάται δίπλα σε έναν άνδρα για τον οποίο δεν ένιωθε τίποτα. Αν ήταν στο χέρι της, θα τον χώριζε και θα παντρευόταν τον Άρη. Αυτό, όμως, ήταν αδύνατο. Ο Δίας και η Ήρα δε θα συναινούσαν ποτέ στο ρήγμα του γάμου της με τον γιο τους για χάρη του άλλου. Για όλη την αιωνιότητα θα ήταν η γυναίκα του Ηφαίστου, του θεού της φωτιάς. Φωτιά. Αυτή μονάχα η λέξη της ξυπνούσε ξανά την ανάμνηση του Άρη και ανατρίχιαζε ολόκληρη.