Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

XXIX Η Κόρη της Κατάρας

16Κ προβολές ρε παιδιά;! 16Κ ευχαριστώ κι ακόμα περισσότερα ❤️❤️❤️

Η σκηνή που ακολουθεί μεταξύ Άρη κι Αθηνάς είναι απόλυτα δική μου. Είναι ενημέρωση και προειδοποίηση.

~Καλή Ανάγνωση!~

Θωρώντας η Αθηνά τον Άρη στον θρόνο δίπλα στον πατέρα τους, όπου προ ολίγου καθόταν η Ήρα, οργίστηκε μα δεν το έδειξε. Προτίμησε να ρίξει την κοφτερή ματιά της απροκάλυπτα ανάμεσα στα πόδια του που είχε εσκεμμένα σταυρώσει για να μη φαίνονται ούτε να μυρίζουν τα βάλσαμα και βότανα που βρίσκονταν εκεί.

Η Θεά άφησε ένα γέλιο διασκέδασης που ώρα πολλή συγκρατούσε, από τότε που τραυματίστηκε η Αφροδίτη. Αγαλλόταν η ψυχή της όλη μέσα από τον εξευτελισμό και την ταπείνωση των δυο Θεών που τόσο την είχαν προσβάλει και χλεύαζαν επανειλημμένως. Εκ νέου πειραγμένος σηκώθηκε ο Άρης από τον θρόνο και την πλησίασε απειλητικά, θέλοντας να αναμετρηθεί μαζί της. Η Αθηνά απτόητη συνέχισε να γελά κι όταν η απόσταση ανάμεσα τους ελαχιστοποιήθηκε, σήκωσε το δεξί χέρι της αστραπιαία και τον ράπισε στο μάγουλο. Εξεπλάγη ο Θεός του Πολέμου και πέτρωσε στη θέση του σαν άγαλμα, μα η Αθηνά δεν είχε τελειώσει· επανέλαβε το ίδιο με το αριστερό της χέρι στο άλλο του μάγουλο.

Κοκκίνισε το πρόσωπο του από το θηριώδες άγγιγμα κι από τον θυμό, ενώ απόλυτη ησυχία επικρατούσε στην αίθουσα. Κανένας δεν τολμούσε να προκαλέσει ήχο, αφήνοντας την οργή του Άρη να ξεσπάσει μόνο στην αδερφή του.

Αφού ένα άγριο γρύλισμα που θύμιζε πιότερο αγρίμι παρά Θεό ξέφυγε από τα χείλη και τη μύτη του, θέλησε να παραβγεί στα λόγια πρώτα.

«Σκύλα! Γυναίκα δεν είσαι ούτε γίνεται να λογιέσαι! Πώς τόλμησες, ιταμή και αχρεία, να βάλεις πρώτα έναν θνητό να με χτυπήσει; Ιδού η θρασύδειλη φύση σου, για να μη φαίνεσαι πια θαρραλέα!»

«Άρη, είσαι ανόητος!» Απάντησε με σταθερή κι ατρόμητη φωνή η Αθηνά. «Το θάρρος μου μόλις το απέδειξα, που σε χτύπησα η ίδια μπροστά σε όλους σχεδόν τους Θεούς. Δε φοβάμαι να εκφραστώ όπως αισθάνομαι, βλέπεις, ούτε αρέσκομαι σε λαθραίες και κρυφές δραστηριότητες.»

«Τότε είσαι όπως σε περιέγραψα πριν λίγο στον πατέρα· παλαβή, παράφρων και ολότελα τρελή! Πώς αλλιώς αιτιολογείς το ότι σήμερα εκδικείσαι παράλογα την Αφροδίτη κι εμένα;»

«Φύλακας της Αφροδίτης δεν είσαι ούτε σύζυγος. Αν ο σύζυγος της έρθει να με αντιμετωπίσει, ευχαρίστως θα του εξηγηθώ. Εσύ, όμως, δεν έχεις καμία δικαιολογία να ζητάς τον λόγο της. Όσον αφορά εσένα, σκίστηκε η καρδιά μου να σε βλέπω να σφάζεις έτσι τους Δαναούς, το αγαπημένο μου γένος, που γεννά ήρωες και ισόθεους άνακτες.»