Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

Lβ~ Καθάριο, Ηρωικό Αίμα

(Ποιός έπαιζε με το ΑΙ για τον χαβαλέ;!😂)

******

Η Ηώς, η Πρωτογέννητη του Υπερίωνα και της Ευρυφάεσσας, βρήκε το στρατόπεδο των Αχαιών σε αναταραχή και διευρυμένη ανησυχία. Πρακτικά, δεν κοιμόταν κανείς. Όσοι δεν ασχολούνταν άμεσα με την κατασκευή των σκάλων που προχωρούσε δριμύτατα, βρίσκονταν επί ποδός κι ακοίμητοι, μιας κι η φασαρία δεν επέτρεπε τον ύπνο σε κανέναν.

Ο Αίας, έχοντας τελειώσει τη βάρδια του στην αποψίλωση και ξυλοκόπηση, δεν επέτρεπε στον εαυτό του στιγμή ανάπαυλας. Αφού πέρασε ολιγόχρονα στο προσκεφάλι της Τέκμησσας και βεβαιώθηκε ότι είχε σχεδόν σταθεροποιηθεί, βρισκόταν και πάλι, όπως είχε παγιώσει, δίπλα στο νεαρότερο παιδί του, τον Φύλαιο. Πάλευε να αγνοήσει τα βλέμματα απόγνωσης που εισέπραττε από τους γιούς του Ασκληπιού, που τον επισκέπτονταν δυο φορές την ημέρα. Τι κι αν δεν τολμούσαν να του το πουν, τα μάτια τους εξέφραζαν καθαρά ότι είχε χαθεί κάθε ελπίδα ανάρρωσης του αγοριού, το οποίο αγάλι αγάλι, έχανε και την επαφή του με το περιβάλλον, βράζοντας σύγκορμο από πυρετό και ρίγη. Ο γιγάντιος Αίας, ο γιός του Αργοναύτη, ο ευλογημένος από τον Ηρακλή κι άτρωτος, είχε καταληφθεί από τρόμο και στεκόταν δίπλα στο παιδί του, ανήμπορος κι ανίκανος παντελώς να τον βοηθήσει, κρατώντας του απλώς το χέρι και ψιθυρίζοντας ενίοτε Γιατί τυραννιέται το αθώο παιδί μου κι όχι εγώ, που έχω τόσο αίμα στα χέρια μου;

Κανείς δεν μπορούσε να του απαντήσει. Εννέα χρόνια φαίνονταν πια υπερβολικά πολλά για όλους· ορισμένοι θαρρούσαν ότι όλη τους τη ζωή στρατοπέδευαν έξω από το Ίλιον. Είχαν λησμονήσει πρακτικά και ξεσυνηθίσει να ακούν ειδήσεις που κάποτε ήταν συχνότατες, για γυναίκες που πέθαιναν στη γέννα, για θνησιγενή παιδιά, για αγόρια που χάνονταν πριν καλά καλά βλαστήσει η ζωή τους. Ακόμη κι ο Τεύκρος, που είχε αναλάβει τον σιωπηλό ρόλο να προμηθεύει τους Ασκληπιάδες με καθετί που ζητούσαν για τον μικρό Φύλαιο, δεν ήξερε για ποιόν να λυπηθεί περισσότερο. Για το αγοράκι, που τόσο άδικα κι άχρονα σιγόσβηνε ή για τον κραταιό Αίαντα της Σαλαμίνας, που έμοιαζε αν μη ζει για τίποτα παρά για να παραστέκεται στη σύζυγο και στον μικρό γιό του. Ο δε πρωτότοκος, ο Ευρυσάκης, όταν δεν κάλυπτε το κενό που άφηνε ο πατέρας του στο ένα ή στο άλλο δωμάτιο των αρρώστων, κρεμόταν πάνω του και τον αγκάλιαζε σφιχτά, με όλη του την απελπισμένη ορμή, μήπως κι αντλούσε λίγη δύναμη, να αντέξει. Βίωνε με μερική κατανόηση μα τεράστια οδύνη τις ζοφερές εκείνες ημέρες· για πέντε μόλις ετών αγόρι, παρουσίαζε φοβερή αντοχή κι ο Αίας ήταν σίγουρος πως είχε μοιάσει στη μητέρα του.