Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

LIIβ~Η Παλιά Πανοπλία

«Είναι κανείς εδώ;»

Η ερώτηση της Εκαμήδης επήλθε αναπάντητη. Ήταν εύλογο· κανένας δε θα τολμούσε ποτέ να πλησιάσει τη σκηνή του Πηλείδη Αχιλλέα, συνεπώς, η φύλαξή της κατά την απουσία του, κρινόταν αχρείαστη. Εισήλθαν άνετα στο κύριο δώμα και στάθηκαν στην πιο σκοτεινή, ανήλιαγη μεριά του, για να οργανώσουν τις κινήσεις τους.

«Εξήγησε μου τι θέλεις να πάρεις από εδώ. Τι μπορεί να έχει ο Αχιλλέας που δεν έχεις εσύ;»

«Εκαμήδη, σήμερα πρέπει να πολεμήσω,» έπιασε τους ώμους της κι ένωσε τα μέτωπά τους με όλη την απελπισία της αγωνίας του. Όσο βυθιζόταν στην αναμονή κι απραγία, τρελαινόταν. «Αν απλά φορέσω την πανοπλία μου και σπεύσω, θα με σταματήσει ο πατέρας μου εν ριπή οφθαλμού. Αν, όμως, εμφανιστώ μεταμφιεσμένος, αλλαγμένος, να μη θυμίζω τον εαυτό μου, δε θα με γνωρίσει κανείς και θα βρεθώ στην πρώτη γραμμή, όπου ανήκω, ανενόχλητος.»

Η σκλάβα από την Τένεδο έσκυψε το κεφάλι προβληματισμένη, έχοντας κατανοήσει πλήρως πια ποιός ήταν ο σκοπός του ερχομού τους.

«Θαρρείς πως, αν φορέσεις την παλιά πανοπλία του Αχιλλέα, θα μοιάζεις με εκείνον;»

«Ή σε εκείνον ή στον Πάτροκλο,» ανασήκωσε τους ώμους· εμφανώς, δεν το είχε σκεφτεί ιδιαίτερα. «Ούτως ή άλλως, θα φανώ τρομακτικός για τους Τρώες. Είτε το πνεύμα του Πάτροκλου θα νομίσουν ότι βλέπουν ή έναν δεύτερο Πηλείδη στο πεδίο της μάχης. Μετά βίας και κόπων μυρίων συγκρατούν τον έναν· στους δυο, δε θα έχουν καμία ελπίδα.»

«Και δε θα σου θυμώσει ο Αχιλλέας για αυτό που πρόκειται να πράξεις; Θα του αρπάξεις την πανοπλία του, χωρίς να του ζητήσεις την άδεια, πιότερο σαν κλέφτης παρά σαν καλοθελητής.»

«Η πανοπλία που φορεί τώρα είναι έργο του Ηφαίστου, αριστούργημα μοναδικό. Η παλιά, του Πηλέα, μπροστά της είναι μεσοφόρι.»

«Και δε σε φοβίζει καθόλου;»

«Τι να με φοβίσει;» Σάστισε με την απορία. «Ότι ανήκε στον Πηλέα;»