DİLRUBA

BÖLÜM 1

Medya: Ayperi Firuze Erdem 🥺❤️

"Bana doğruları söylesene anne!
Yalan desene,bunca sene susmadım, babanın buna rağmen sizi ezmesine göz yummadım desene!" karşımdaki kadın mimik bile oynatmaksızın bakışlarını yere dikmişken kendime hakim olmaya çalışıyordum.

"Susmasana, konuşsana anne!
Nasıl sustun böyle bir şeye karşı ya? senin hiç onurun gururun yok mu?!" dedim sinirden deliye dönerken.

Aniden kalkan elinin yüzüme inceğini anladığım an sert bir şekilde tuttum bileğini.Hâlâ o adamı koruyordu bana karşı, boğazıma oturan yumruyu yok saymaya çalışıp son sözlerimi söyledim yüzüne.

"Kocan olacak adam seni yıllarca aldatmış,sen bunu bilmeme rağmen susmuşsun ve birde üstüne onu korumaya devam ediyorsun.Bu saaten sonra senin bir kızın yok! sizin gibi gurursuz bir ailenin yanında olacağıma def olur giderim bu şehirden.Ablamın neden sizi dinlemeyip gittiği belli oldu." sinirden gözlerimin dolduğunu hissederken sözlerime devam ettim.İçimde büyüyen kocaman bir volkan vardı sanki,ne söylersem söyleyeyim acısı geçmeyecekti yaşanmışlıkların.

"Ne kadar aptalmışım ya resmen kocanın sevgilisi gelip bana bir bir anlattı.Senin yapman gerekeni o kadından öğrendim ben ya! ama bundan sonra şaşırmıyorum size.Bitti,benim annem de babam da öldü!" hiçbir şey demesine izin vermeden odama çıktım.

Yıllarca sözde ailemle(!) hayatımı sürdürdüğümü sanarken aslında ortada hiçkimse kalmamış meğerse.

Babam dediğim adam gidip başks kadından çocuk yapacak kadar adi,annem bunu bilip evli kalacak kadar gurursuz bir kadınmış meğerse.

2 yıldır sesini duymadığım ablam aklıma gelince sinirim birden boşaldı ve ağlamaya başladım.

Kerem abiyle evlenmek istediğinde babam karşı çıkmış annemse buna sessiz kalarak onu destek olmuştu her zamanki gibi.Ablam ise Kerem abinin teklifini kabul edip bu şehiri terk etmişti.

Gitmeden önceki konuşmaları aklıma gelince sinirimden tırnaklarımı avuç içime bastırdım.

"Daha ne kadar aptalı oynayacaksınız!" mutfaktan gelen sesleri duyunca kapıya doğru ilerledim.

Annem,babam ve ablam sinirle tartışıyordu.

"Ben her şeyi gördüm ve siz ne derseniz diyin benim için bittiniz artık.Ya düzgünce kabul edersiniz,ya da ben giderim bu evden!" ablamın ikisine karşı nefret dolu bakışları beni dumara uğrattı.Sırf Kerem abiyle evlenmelerine izin vermedikleri için miydi bu siniri?

"Sana bu iş olmayacak dedim Ahsen!
Şimdi uzatma odana geç kardeşin duyacak!" ablam kahkaha atmaya başladığında kafam iyice karışmıştı.

"Birgün, birgün Ayperi sizin gerçek yüzünüzü görecek ve o zaman siz iki kızınızı da kaybetmiş olacaksınız!" ardından hareketlendi ve bende hızlıca üst kata çıktım...

Gözlerimin önünden geçen sahneyle yutkunamadım.Ablam her şeyi öğrenmiş ve daha fazla rezil olmamak için evi terk etmişti oysa ben,bizi terkettiğini sanarak ona sinirlenmiş ve bir kere bile aramalarına cevap vermemiştim.

Avuç içlerimdeki kanı görmezden gelerek telefonumu elime aldım.
Belki 2 yıl sonra yüzüm yoktu ama ablama ihtiyacım vardı.

Birkaç çalıştan sonra telefon açıldı ve onun sesi kulağıma ulaştı.

"Alo?" dudaklarımı birbirine bastırıp ağzımdan kaçacak hıçkırığa engel olmaya çalıştım.

"Alo kimsiniz?" dedi tekrar o naif sesiyle.