DİLRUBA

BÖLÜM 2

Medya: Firuze'ye aşık Onur 😍

"Gitmek istediğine emin misin Ayperi?" artık saymayı bıraktığım soru tekrar yöneltilince kafamı salladım.

"Peki o zaman eşyalarını yerleştir ondan sonra gideriz,zaten çok oturmayız,yorgunsun." diyerek yanağıma bir öpücük bıraktı.

Bende kafamı sallayarak yukarı katta gösterdiği odaya doğru ilerledim, içeriye girdiğimde şaşırmıştım.Çünkü tam benim zevkime göre kahve ve beyaz tonlarındaydı.

Vakit kaybetmeden valizimi yatağın üzerine koydum ve içindekileri çıkartmaya başladım.Zaten az olan eşyalarım yaklaşık 15 dakika içinde yerleşmişti.Üzerime rahat bir şeyler seçip onları giyindim.

Daha fazla bekletmek istemeyerek odamdan çıkıp adımlarımı alt kata yönelttim.

"Gel bebeğim bizde senin üniversite işini konuşuyorduk." dedi ablam heyecanla.

"Biliyorsun Kerem orada hoca senide buraya alalım,sen ne diyorsun?" diyince şaşırdım.

Daha ilk günden bunları konuşmak için erken değil miydi?

"Abla ben buraya temelli gelmedim." dedim üzgünce.

Anından yüzü düşerken Kerem abi lafı devraldı bu sefer.

"Ne demek temelli gelmedim Ayperi?
Birdaha seni oraya göndermeyiz bunu biliyor olman gerekiyor." dedi itiraz kabul etmeyen bir sesle.

"Tabi ki onların yanına gitmeyeceğim Kerem abi ama burada da kalamam ki." dedim hüzünle.

Ne olursa olsun onları rahatsız etmeye hakkım yoktu.Hemde onları bu kadar üzmüşken.

"Neden?" dedi ablam titreyen sesiyle.
O anda hüzünle bakışlarımı yere eğdim,ne diyebilirdim ki?

"Ah!" o anda ablamın acılı iniltisini duyunca korkuyla yanına yanaştım.

"Ahsen'im doktor sana ne dedi?" diyen Kerem abiye baktım korkuyla.

"N-ne doktoru? bir şeyin varda bana mı söylemiyorsun yoksa?" dedim dolan gözlerimle.

Eskiden çok belli edemesem de ona çok düşkündüm.Ablam kocaman bir tebessüm etti.

"Hayır birtanem bir şeyim yok.
Aslında bunu sana böyle söylemek istemezdim ama oldu işte." dedi hâlâ gülümsemeye devam ederek.

Kaşlarımı çatarak yüzüne baktım, anlamıyordum.

"Teyze oluyorsun Peri'm..." dedi gözleri yaşla parlamaya başlarken.

Zaman durdu,beynim duyduğum haberi algılamaya çalışıyordu ama bir türlü olmuyordu.Ben teyze mi oluyordum?

"H-hamile misin?" dedim istemsizce titremesine engel olamadığım bir sesle.

Yavaşça kafasını aşağı yukarı sallayınca şaşkınlıkla ona baktım.Bir şeyler söylemek için ağzımı açıyor,sonra geri kapatıyordum.

"Yani teyzesi yeğeninin de bizim de seni bırakmaya pek niyetimiz yok." dedi ablam kocaman bir gülümsemeyle.

"Evet,bundan sonra dizimizin dibinden ayrılmak yok." Kerem abinin söylediği ikimizde kıkırdadık.

"Yani ben ne desem bilmiyorum.
Senin anne olacağını hayal etmek çok güzel.İkinize de çok yakışacak anne-baba olmak." dedim duduklarım kıvrılırken.

"Sen zaten benim ablam değil de annem gibiydin her zaman, içimde bir gram şüphe yok.Dünyanın en iyi annesi olacaksın." dedim kollarımı ona sararak.