Asker'im

42. Bölüm "Kardeş"

42. Bölüm “Kardeş”

Amine ameliyattan çıkmıştı annesi yanındayken babası kardeşinin yanına gitmişti. Öğrenmişti kızının kardeşinin kim olduğunu öğrenmişti. Kapıdan onu izliyordu ilik aktarımı yapılmıştı ve biraz dinlenmesi gerekiyor bayılma riski vardı.

Yanına bir kız geldi Harun ilenemeye devam etti kız onu kolundan tuttu telaşlanmış gibiydi. Harun yanlarına gider kız anlamsız bakarken “Buyurun bir şey mi oldu?” demişti kız “Ben teşekkür ederim kızımı kurtardığın için.” Harun genç adama bakmıştı “önemli değil ablam için yaptım bu arada ailenizi bozmak gibi bi niyetim yok sadece ablam ile biraz zaman geçtirmek.”

“Tamam bir şey demedim ona ameliyattan önce demedik kardeşi olduğunu sen söylersin istersen. Hoşgeldin.” Demişti ve gitmişti.

“Hoşgeldin mi?” demişti kız arkadaşı ardından “Ne demeye çalıştı ki?” kendisi de anlamamıştı. Giderlerken zamanın onlara ne getireceğini bilmiyorlardı.

...

“Pelin iyi misin kızım?” demişti Ceylan “İyiyim anne sen Amine’nin yanına gitsene.” Demişti Pelin mutfakta yemek yaparken “Kızım ona da iyi ben burada yanında durmak istiyorum.” Demişti. “Anne ben nasıl anneyim.” Demişti nedensize “O kadar iyi annesin ki. Kendinle gurur duymalısın.” Demişti Ceylan ona bakarken “O zaman düşük yaptım ya kötü anne olmam değil mi?”

“Olmazsın tabi ki de Bu aralar çok stres oldun Amine Sevda derken zaten saldırıya da uğradıktan sonra biraz sesten korka oldun. Normal yani böyleymiş hayırlısı.”

“Anne iyi ki varsın.” Deyip sarılmıştı “Sende kızım sen de.”

...

“Ne zaman gelecek?” demişti Amine heyecanla onu kurtaranı bekliyordu. Testler iyi geçmişti uyum sağlanmıştı. “Gelir bakalım kızım sakin ol.” Demişti Hamide. Metehan köşede sessizce oturuyordu. Kurtulan eşine şükrediyordu. Onun bir kez daha yüzü güleceği için mutluydu. Kardeşi olduğunu öğreneceği zaman nasıl şaşıracağını biliyordu artık evinde karısı ile beraber geçirecekti günlerini.

Bu geçen günlerde Metehan’ın sınav sonuçları açıklanmamıştı. Görev yerini İzmir isteyecekti olması için çabalayacaktı.

Kapı açılmıştı Amine ayağa kalkarken diğerleri de kalktı Metehan her ihtimale karşı Amine’nin yanında duruyordu. Amine kardeşini gördü ama asla kardeşi olduğunu bilmiyordu. “Merhaba teşekkür ederim.” Demişti “Dileme abla.” Amine ondan büyük olduğu için abla dediğini zannetti. “O kadar büyük değilim aslında.”

“Abla sen benim gerçek ablamsın.” Demişti Amine’nin vereceği tepkiyi beklerken “Abla mıyım?” demişti Metehan’a dönerken Metehan’dan onay almıştı.

“Abla mışım.” Dedi Murat’a bakarken “Çok istiyordun küçükken sarıl hadi kardeşine.” Demişti Harun, Amine dolu gözlerle Murat’a yaklaştı Murat için de bu çok duygulu ve özeldi. Sarıldı kardeşine “Kardeşim.” Dedi sarılırken “Ablam.” Dedi Murat da işte ne zamandır bu anı bekliyordu.

Abla kardeş vakit geçirmeye başlamışlardı Metehan karısına bakmıştı onu daha ilk başının döndüğünde hastaneye getiremeliydi yani o öyle düşünüyordu.

Onlar konuşurken Metehan dışarı çıktı kardeşini aramak için.

“Tunahan nasılsınız?” demişti direk açığında telefonu “İyi abi siz.” Demişti Tunahan “Abim ciddi soruyorum öylesine değil.” Metehan kardeşinin acısını anlıyordu, anlamasa da.

“Abi bilmiyorum ama ben güçlüüm hem Pelin de iyi.” Metehan derin nefes alırken “Bu aralar zor süreçlerden geçiyoruz. Atlatacağız merak etmeyin.” Tunahan ağlamamak için kendini zor tutarken “Amine nasıl ameliyat oldu mu kardeşine kavuştu mu?”

“Ameliyat da oldu kavuşma da oldu?” demişti Metehan eşi için sevinirken kardeşi için de hüzünlemişti.

“Gelecek misiniz?”

“Bilmiyorum hala kardeşi ile birlikte, belki de direk eve geçeriz.”

“Annem ile Pelin yemek hazırlıyordu ama siz bilirsiniz.” Demişti Tunahan aslında gelmesini istiyordu onun yanında olmaktan huzurluydu. “Tamam kardeşim görüşürüz inşallah. Pelin’e iyi bak dikkat et.”

“Tamam abim.” Demişti telefon kapanırken Tunahan da Pelin’in yanına gitti “Pelin’im yorma kendini ben yaparım bırak sen.”  Demişti elinden almaya çalışırken “Tunahan sakin ol ben iyiyim.”

“Olsun ben yine de sana yardım etmek istiyorum. Hem yorulma sen.”

“Sen karın için mi endişeleniyorsun?” Pelin kollarını Tunahan’ın boynuna sararken “Evet karım için endişeleniyorum.” Demişti Pelin de “Korkma ben iyiyim.” Sarılmıştı sadece.

“Ben iyiyim korkma sevgilim.” Demişti ir kez daha “Hem hayırlısı demek ki buymuş.”

“Aferin benim güzel karıma.” Sarılırken daha da sokuldu kocasna.

Amine ve diğerleri gelmişti sofraya oturmuşlardı Murat ve kız arkadaşı Merve de gelmişti. Hep beraber sofraya oturmuştu.

Hamide ve Harun da vardı çok zorlu haftalar geçirmişlerdi. Hata o güzler geçmemişti hastalığın tekrar etme gibi bir durumu vardı. Bu süreçte tüm kontrollerini yaptıaak ve gerekli ilaçlarını da kullanacaktı.

Metehan bu süreçte onun yanında olacaktı ve Amine’nin bir şey olduğu zaman hemen söyleyecekti. Yemeklerini yerken Amine ve Murat birbirlerine alışmaya çalışıyordu.

Murat ve Merve onlara sorulmadan bir şey söylemiyor ortama alışmaya çalışıyordu. Bazen birbirlerine bakıyor ve gülümsüyordu.

İkisi de bildikleri soğukluğa alışmmışlardı şimdi bu ortam onlara bir hayli sıcak ve huzurlu gelmişti. “Murat ben bu aileyi çok sevdim.” Demişti Merve sessizce yanındaki sevgilisine “Bende güzelim bende.” Demişti bir taraftan ablasına bakarken “Harun amca hastane de hoşgeldin demişti ya ailye hoşgeldin demekti sanırım.” Demişti

“Galiba güzelim öyle demekti.”  Bu sefer de Harun’a bakmıştı “İyi ki ablanı bulmuşşsun.”

“Sevdin mi görümceni?” demişti kısık sesle gülerken “Hemde çok sevdim görümcemi.” Demişti o da gülerken “Merak etme o kadar çok çektirmez.”

“Amine abla bana çektirmez ama Metehan abi sana çektirecek gibi ablana çok değer veriyor belli.” Demişti Metehan’a bakarken “Aslında en çok da onunla iyi geçinmem lazım  eski askermiş kesin bana yardım eder ve de zorlar hatta çok zorlar.” Murat gülerken “Ona da razıyım ama ablamdan ayırmasın.”

“öyle bir insan değil gibi gözüküyor.” İkisi de yeni girdikleri aileye baktı.

~SON~

684 Okuma için teşekkürler 🥰🤭