Asker'im

5. Bölüm: " Daha evlenmiyor Ayşegül"

5. Bölüm: " Daha evlenmiyor Ayşegül"

Asker eşi olmak, çatışmanın ortasından gelmek ve sanki hiçbir şey olmamış gibi sanki askeri ücret ile bir yerde çalışmış gibi gelmek. Sahi ne zordu? Asker olup düşmanla savaşmak mı? Eşi olup yalnızlıkla savaşmak mı?

Haftalarca aylarca gelemeyen eşler onları hasretle bekleyen karıları ve belki de babasını tişortlerindeki kokudan, fotoğraflarından tanıyan çocuklar...

Asker, çoğu kişinin zannettiği erkek askerler, Bozkurtlar ya asenalar onlar da ülkesi, vatanı, bayrağı için can veren her daim verecek olanlardan.

Gün ağardı belki biri şehit olduğu için aydınlanmıştı bir asena yavrusundan ayrı kaldığı için, belki de bir bozkurt anasından ayrı kaldığı için. Birileri ayrı kalmasın diye birileri hep birilerinden sonsuza kadar ayrı kalırdı... Fedakarlık...

Amine alarmıyla uyandı sabah namazından sonra uyuduğu için biraz başı ağrıyordu ama çok kötü değildi ve hemen hızlıca yataktan kalkıp camını açtı odası biraz havalanırken kendisi de lavabaya gidip işlerini halletti odasına geri geldiğinde ise camını kapatmadan yatağını topladı ve dolabına gidip yeşil tunik pantalon takımını giyip üzerine de siyah şalını da yaptıktan birkaç takı ve hafif bi yüz renklendirmesiyle hazır olmuştu odasındaki boy aynasında kendisine baktıktan sonra hazırdı.

Bugün daha fazla özen göstermişti akşam ilk defa biriyle yemeğe çıkacaktı o sırada telefonu çaldı arayan üniversiteyi yarıda bırakan arkadaşı Kamer di "Efendim Kamercim" diye açtı telefonu en son Amine depresyondayken arayıp konuşmuşlardı "Ne yapıyorsun Amine kendine gelebildin mi? İşlerim çok yoğun olduğu için arayamadım." Amine "Ne olacak kocaman kızım kendime bakabiliyorum sen ne yapıyorsun?" Kamer başka bir şehire gitmiş ve orada işe girmişte hasta annesine bakmanın tek yolu buydu. "Aynı işte çalışıyorum, bu arada üniversiteyi dıştan okumaya başladım." Amine Kamer için içten içe seviniyordu çok şeyler yaşamıştı "İyi en azından bir başlangıç attın her zaman yanındayım. Bir şeye ihtiyacın olduğunda kesinlikle ara her şekilde yardım etmeye çalışırım." Kamer hafif gülümsemesini duyunca "Teşekkür ederim Amine ee sende olaylar nasıl?" Amine heyecanla anlatırken odaya annesi gelir.

"Kızım hadisene okula geç kalacaksın." Amine kafasını sallarken "Öyle işte bu arada o komutanla bu akşam yemeğe çıkacağız çok heyecanlıyım." Kamer de gülümserken "Bende öyle şeyler yok kendime zor vakit ayırıyorum. " Amine odasından çıkarken "Sen yanıma gel ben sana bulurum merak etme." Kamer onaylamaz sesler çıkarırken "Yok sağ ol, bu arada benim artık işe gitmem lazım en yakın zamanda görüşürüz inşallah."

Telefonu kapattıktan sonra annesinin hazırladıği kahvaltıya oturur "Kiminle konuşuyordun kızım?" der annesi Hamide "Üniversite de bir kız vardı ya onunla konuşuyordum." Tabağını hemen dolduurken "Anne siz gitmeyin yoksa ben okula hep aç giderim." Annesi o sırada kahvaltının son eksiklerini koyduğu sırada da eşine seslenecekti ki kapıdan eşi geldi "Gitmeyi düşünmüyoruz zaten babanla bir ara konuştuk ama belli de olmaz baban burayı fazla sevmiyor biliyorsun." Dedi oturan eşine nazaran "Evet sevemiyorum güzel bir şehir aslında ama." Deyip aklına gelen şeyle Amine'ye döndü "Ee heyecanlı mısın kızım?" dedi zeytini ağzına bırakırken Harun, kızı biraz anlamayan gözlerle baktıktan sonra hee der kendi kendine ve yanaklarına anında kan hücum etmişti "Biraz" dedi ve yutkundu babası asla böyle şeyler yapmasına kızmazdı ama işte onun yanında bu konuları konuşmaktan utanıyordu ayrıca hepsi de lise ergenliğinde olmuş olan ilişkiydi ve babası da bilse de onu utandırmak istemediği için susardı.

"Eğer o oğlan sana bir şey yaparsa hemen ara beni konum at dakikasında gelirim." Dedi korumacı baba profilinde "Seni üzerse hemen ulaş bana." Dedi bir kez daha babacan bir tavırla "Tamam baba hemen ararım, ayrıca da o kim de bana bir şey yapacak." Dedi Amine gururla "Sonuçta ben senin kızınım" dedi daha da gururla "İyi bir çocuğa benziyordu ya hem asker de hem de kızımızı kurtardı." Harun bir şey demezken kızı evden gidecekti.