● Hoşş geldiniz Ayçiçeklerimmmm. ^_^😘
Başlamadan önce bir konuda var olan rahatsızlığımı dile getirmek isterim beni yanlış anlamazsınız umarım. 🥲🙏🏼
Ben hiçbir kitabımda reklam, kitap gruplarına davet mesajları atılmasını istemiyorum. 😬
Burası Instagram değil, TikTok değil, prim kasılacak bir yer asla değil.
Ben hobi amaçlı yazıyorum ve elde ettiğim bir gram dahî gelir bulunmamakta. :)
Kitabımda sadece sohbet yorumları, bölüm hakkında yorumlar görmek beni mutlu eder. Davet mesajlarından nefret ediyorum. ://
Bence gayet açık ve net bir şekilde dile getirdim.
Davet mesajları atıldığı an siliyorum ve ben silmek zorunda değilim.
Kitabıma, emeklerime ve şahsıma yapılan bir saygısızlık olarak algılıyorum ben bunu. Lütfen, bakın LÜTFEN, buraya yorumlarda bir yerlere davet mesajı veyahut reklam mesajı atacak olan Wattpad kullanıcısı, sadece geri tuşuna basıp kitabımdan çık.
Rica ediyorum kitabımı salın. Burası pazar yeri değil. Umarım anlıyorsunuz, zira her bölüm her bölüm ben girip tek tek yorum silemem. Anlayış, saygı ve hoşgörü rica ediyorum bir kere daha.
Şimdi bölüm sizlerle. Yorumlarda buluşmak ümidiyle... :))
🪷✨️
Bölüm Müziği: Jacob Ladegaard, Jacob's Piano - A Quiet Night
Bölüm müziğini açalım ayçiçeklerim ve başlayalım... ✨️🌻
🥀
Birkaç yaprak gül kurusu...
🥀
Gözden düşen tek damla yaş, bazen ne de çok şey barındırıyor içinde.
Tek damla gözyaşında boğulan hayatlar, hikâyeler, acılar, sevinçler... Görebiliyorum, biliyorum.
Bazen, keşke karanlıkta da kitap okuyabilsek diyorum. Kitaplar karanlığı hak ediyor, aydınlığı değil.
Aydınlık olan, başkalarının hayatlarına girmek ister mi?
Kendinden sıkılıp bambaşka diyarlara, başka karanlıklara... Çıkar mı yolculuklara? Kendi aydınlığı dururken neden başka aydınlığa sığınır ki?
Ve karanlık olan kaçar mı karanlıktan?
Kendi renginden,
kendi efkârından,
kendi mucizesinden,
kendi gecesinden,
kendi karanlık beyazından...
🦋
24.01.2022
16.20
On beş dakika sonra yeniden görüşmek dileğiyle. :))
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Öfke Kelebeği ✨️ Aile Serisi 1 (TAMAMLANDI)
Roman pour AdolescentsHayatsızlar, hayatın adaletsizliğiyle bir akşam yemeğine çıkmışlar. Yollar engebeli ve kumluymuş. Şık kıyafetlerle, bedenlerindeki yara izlerini ve ruhlarındaki iyileşmeyen acıları gizlemek istemişler. Maskeli şeflerin yaptığı, iki yüzlü garsonları...
