Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.Bölüm: Yabancı Öpüş
Gölge Çakır
Sevdim...
Kırıldım...
Kandırdım...
Ve kaybettim.
Hayatta çoğu olay bizi derinden yaralar. Yanlış, üzerini çizdim cümlenin.
Hayata şanslı doğan insanlar gibi şansız doğan bir sürü insan var. Şans sadece para demek değil, şans mutluluk demektir. E tabi birazcıkta para.
Ben hayata kırık doğdum. Sevilmedim, hep başlarından sevgiyle şevkat dilendim. Günün sonunda kandırılan ve aldatılan hep ben oldum. Hep öyle olur zaten, alıştım bu duruma.
Ben kim miydim? Kırık cam parçası veyahut kullanılmış peçete.
Bana en çok yakışan tabirler budur, daha fazlası olamam.
Gölgeleri bilir misin? Hep karanlıktır. Gece çökse üzerine yok olurlar. Kendilerini gösterebilmek için ufacık ışık huzmesine muhtaçtırlar.
Ben bir gölgeydim. Işığını hep yanlış yerlerde arayarak kendimi yok ederek öldürdüm. Öldürmeye de devam ediyordum. Bu sefer ışığımı aramayacaktım, ışığım beni bulacaktı.
Gözüm buğulanıyor, kalbim sızlıyordu. Yüreğimden bir şeyler kopmuş, yerini tarifi imkansız sızıyla, izbe ıssız sokaklara bırakmıştı.
İkimiz için iki bilet alıp, sinema salonunda beklediğim canımdan çok sevdiğim kızın beni aylarca bir başkasıyla aldattığını telefondan öğreniyordum.
Bu ilk aldatılışım değildi ki! O beni sayısız kere aldatmıştı, hemde bir sürü kişiyle. Fakat biz gölgeydik unuttun mu, var olmamız için onun ışığına ihtiyacımız vardı. Ama bu sefer farklı, bu sefer beni en yakın arkadaşımla aldatıyordu.
O an her anıyı unutmak istedim. Kafamın içeririsine ulaşmak, içerisindeki gerekli gereksiz bütün anılarımı sıfırlamak istedim. Onu nerede gördüğümü, nasıl vurulduğumu, nasıl beklediğimi hatta nasıl masum sevgiler beslediğimi unutmak istedim.
Unutmak şifadır, hatırlamak ölüm. Biz faniler hep hatırlarız, bundandır daima can çekişlerimiz.
Ne kadar unutmak istesem de boştu çünkü o unutulmazdı ki! İstesem de unutamazdım.
Gölgelerin ışıkları bellidir.
Gözlerimi yumup, kafamı yere eğdim. İşte çaresizlik burada başlıyordu; çökmüş omuzlar, avuçta sıkılmış iki bilette.
