Maybe Love

Chapter 23

MIKAYLA's POV

Kime helped me adjust here in London, inaalagaan rin ako nito. She's studying med here kaya may alam siya tungkol sa pagbubuntis.

I'm 6 months pregnant now at nag gagala ako ngayon sa mall. I'm going to buy my babies some clothes.

"How many months?" Tanong sa akin ng isang babae na Mestisa.

"6" ngumiti ako sa kaniya at nagpatuloy sa paglalakad. I went inside the shop and browse some. Baby clothes.

Hindi ko inaalam ang gender ng babies ko, para surprise diba?

I went home before it went dark at naabutan ko si Kime na natutulog sa aking sofa habang nakabukas ang laptop nito, maraming papel na nagkalat sa table.

Nilagyan ko ito ng kumot at unan sa ulo. Nligpit ang gamit nito at nagpunta sa kusina para magluto ng dinner.

Kime woke up and we had our dinner. Parehas lang kaming nagkwekwentuhan hanggang umuwi na ito sa kabilang Condo niya.

I went to bed at kinuha ang aking Cellphone. Wala na ang dati kong phone, sinira iyon ni Kime.

Nung araw na iyon, muntik pa siyang bumili ng ticket pauwi sa pinas pero agad ko siyang pinigilan.

Nang antukin, natulog ako habang hinihimas ang aking tyan. Malapit ko na kayong makita mga anak.

"Ahhh! Gagooo!" Sigaw ko habang hinihimas ang tyan kong kanina pa sumasakit. 4 months has passed at nandito ako sa hospital dahil manganganak na ako.

"Omy! Stay calm, Mikayla. Deep breaths!" Sinunod ko ang mga sinasabi ni Kim sa akin.

12 hours labor ako.

"Push!" I pushed all my might for my first baby. Nilakasan ko pa ang pag ire.

"Perfect, one more time!" Hinawakan ni Kime ang aking kamay at pinisil ito. I pushed one more time and after minutes, i heard a cry.

Naiiyak akong tumingin sa Doctor na buhat buhat ang aking anak. Ang kaniyang iyak ay malakas pero masarap ito sa aking tenga. Bago ko pa ito mahawakan ay naramdaman ko na naman ang paghilab nang aking tiyan.

"Second baby, push!" I pushed hard. Mas matagal ang pag ire ko sa aking pangalawang anak bago ko marinig ang iyak nito.

I was crying when something hurted again, my third baby.

"Push, mommy! You can do it" Pag encourage sa akin ng doctor. Pagod na ako, pagod na pagod. Pero pinilit kong umire nang mabuti para sa aking anak.

The Doctor stopped me from pushing dahil nakuha na nito ang ulo ng aking anak. Wala kaming narinig na iyak dito.

Nanghihina kong sinulyapan ang aking anak, the doctor was hitting its butt.

Before i could even hear my baby cry, i passed out.

I WOKE UP from the beeping machine, nilibot ko ang aking mata at nakita si Kime na nakaupo sa maliit na sofa katabi nang aking kama.

"Mikayla!" May pinindot ito at pumunta sa akin.

"Ang galing mo..." Naiiyak nitong sabi sa akin.

"A-asan ang mga anak ko?" I asked her. Pagkasabi ko non ay agad bumakas ang pinto at pumasok ang nurse, dala dala ang aking mga anak.

"B-bakit dalawa lang sila? Where's my other baby?" Nagtataka kong tanong. I'm gave birth to three!

"I'm sorry, Ma'am... Your baby didn't make it" Gulat kaming dalawa ni Kime na napatingin sa nurse na kakapasok lang.

"What? No" Umiling ako habang bumabagsak ang mga luha sa aking mata. This can't be true. No!

"No! No! Please, bring me my baby!" I was begging the nurse for her to bring my baby, baka binibiro lang ako nito.

Kinuha ng nurse ang dalawa kong anak at umalis. Kime hugged me, trying to calm me down.

"Yung anak ko, Kime! Yung anak ko! Ang anak ko..." pahina nang pahinga kong sabi.

"It's okay, Mikayla...shh" Hinagod nito ang aking likod habang patuloy ako sa pag hikbi.

"No, please...Bring me my baby!" Galit kong sigaw dito. Tinulak ko siya at nakita ko ang mga butil ng luha sa mga mata nito.

"Don't cry infront of me, bring me my baby!" Sigaw ko muli dito. Nang hindi ito gumalaw, i stood up and went outside.

Nang makita ko ang nurse kanina, i held her shoulders "Where's my baby?" Mariin kong sabi dito.

"Ma'am, I'm sorry but your baby didn't make it. I'm sorry.." Binatawan ko ito at natulala. 

I felt Kime pulling me back into my bed, i looked at her. Walang sawa akong umiyak buong araw.

My baby left me...ang aga niya akong iniwan.

Days later, dinala nila ulit sa akin ang dalawa kong anak. Ang ganda ganda nila, napaka ganda.

Binuhat ko silang pareho, i hugged them and cry my heart out. I'm sorry, babies. Hindi ko pa kaya...

Dalawang linggo bago ako nag discharge sa hospital, we held a funeral for my bunso.

"I'm sorry" I touched my lips at inilapit iyon sa lapida nang aking anak.

Inalagaan ko ang aking anak at kumuha nang yaya para alagaan sila dahil gusto kong makatapos nang pagaaral.

I studied hard and achieved dreams.

Mahirap nung una dahil walang tumatanggap sa akin dahil may anak ako, not until FG or Forest Group hired me.

Apat na taon bago ko natawag ang sarili kong Successful. I met new people, they left and some stayed.

My two little angels came into my life na parang fireworks sa buhay ko.

I removed my shades at nilibot ang aking mata.

I'm back.

-End of chapter 23-