Alcantara Brothers: The Ruthless Daddy (BXB) [Completed]

Chapter 5

THE RUTHLESS DADDY

CHAPTER 5

--

A N D R E I

Kakatapos ko lang ihanda ang mga pagkain ni Senyorito Finley nang saktong makababa ito galing sa kaniyang kuwarto. Napangiti ako nang makita ko 'tong tila inaantok pa rin at napaka-independent niyang bata dahil hindi na ito nagpapatulong sa tuwing umuupo sa kaniyang high chair.

Ang cute-cute niya rin sa suot-suot niyang ternong pajama. Taray talaga ng mga mayayaman! Naka-pajama kapag natutulog, samantalang iyong iba riyan kahit may lakad iyong ternong pajama ang suot-suot. Kung hindi lang din demonyito itong batang 'to, ang sarap sanang yakapin-yakapin at kurot-kurutin. Kaso, ang sungit!

"What are you looking at, faggot?!" Kitams! Ang liit-liit pero ang tapang-tapang at napaka-bully pa. Kung nandito lang siguro iyong Nanay neto, siya kukurutin ko sa singit dahil mukhang pinaglihi niya sa sama ng loob ang anak.

Ngumiti ako ng napakapeke. Mas peke pa sa Iphone mong may-chat heads ang messenger.

"Wala naman po, Senyorito. Kumain na po kayo at baka mahuli pa ho kayo sa inyong klase," sabi ko at inirapan lang niya ako. Inambahan ko naman siya at saka inirapan din.

Naglakad naman ako sa gilid kung saan nakahilera ang mga kasambahay. At ilang sandali lang ay dumating si sir Henry na nakasuot na ng kaniyang three piece suit. Sabay-sabay kaming bumati nang magandang umaga at nagulat ako nang dumako ang paningin nito sa akin.

Baks! Ang seryoso niyang makatingin. 'Wag sana niyang iniisip na nakahubad ako, dahil baka totohanin ko! Char.

"Bakit hindi ka pa kumakain?" tanong nito.

Busog na po ako, sir! Makita lang kita.

“What?!” Napatalon ako dahil sa gulat. Bigla akong napatingin dito at nanlalaki ang mga mata nitong nakatingin. "What did you say?" seryoso at nakakatakot niyang tanong.

Shuta! Nasabi ko ba iyong nasa isip ko? Punyeta talaga! "A-Ah, w-wala po! Heto na nga, kakain na!"

Mabilis akong kumilos at naupo kaharap ni Senyorito. Naupo rin naman ito sa puwesto niya at saka sinimulang kainin ang nakahandang pagkain. Sana pagkain na lang ako.

"Gross!" Lumingon ako rito at ang nandidiring mukha ni Senyorito ang tumambad sa akin. Nakatingin ito sa dereksiyon ko.

Ano'ng gross? Damo ba?

"Eat your breakfast, Finley. You're gonna be late at school," narinig kong sabi naman ng kaniyang Daddy.

"Papaano ako kakain kung may nakakadiring panget sa harapan ko?" Bigla akong napatayo at gamit ang kamay kong basa pa dahil sa sabaw at may kanin pa rito, dinuro ko siya.

"Aba'y sumusobra ka na, a! Kurutin kita ng nail cutter, beh?" inis kong sabi. Wala akong pakialam sa kaniyang Daddy na seryoso lang nagpalipat-lipat ang tingin sa amin.

"Tss! You're gross! How could you used your hands when you're eating?"

Bigla kong naitago sa likod ko ang kamay kong may kanin pa dahil sa kahihiyan. Ewan ko pero parang nanliit ako sa sinabi ng demonyong 'to, na nakakadiri ang kumain gamit ang kamay. Bakit, ano ba'ng ginagamit niya kapag kumain? 'Di ba, kamay rin niya?

Pero iyon na nga, bigla akong nahiya dahil harap-harapan ako nitong sinasabihan nang nakakadiri. Sa harapan pa mismo ng Daddy niya. Sinong hindi mahihiya? Si Berting? Wala namang hiya talaga iyon!