Alcantara Brothers: The Ruthless Daddy (BXB) [Completed]

Chapter 28

THE RUTHLESS DADDY
CHAPTER 28

A N D R E I

-

Ang buhay ay parang tite, minsan matiga, minsan ay malambot. At ang buhay ko ngayo'y titeng matigas! Ang hirap! Chariz!

Bakit ba kasi nandito itong alipunga na 'to sa buhay ko? Ang daming eskwelahan sa mundo, rito pa sa Unibersidad De Dolyares pa siya naglakwatsa? Puwede namang sa ibang bansa o sa ibang planeta. Huwag lang dito kung saan ako gandang-ganda sa sarili ko.

Masama ko siyang tinitingnan habang abalang sumisimsim sa kapeng in-order niya. Mabulunukan ka sanang hinayopak ka! Dinala ako nito sa cafeteria ng school. Magkaharap kaming dalawa. At kanina pa ako nito pinagsasabihan na maligo raw ako pag-uwi. Sino ba siya? Huwag niya akong mautos-utusan dahil hindi siya ang amo ko.

"Don't look at me like that. Pakiramdam ko'y pinapatay mo na 'ko sa isipan mo," sabi nito. At, papaano niya nalamang pinapatay ko na nga siya sa isipan ko? Dati ba siyang manghuhula sa may labas ng simbahan?

Isa pang nakakainis sa kaniya'y mahinahon ang boses niya. Para bang may lambing ngunit mapang-asar. At sa tanang buhay ko, siya ang pangalawa sa nakakaasar na tao sa mundo na nakilala ko. Una kasi ay si Berting, makita ko lang ang butanding na iyon ay naasar na ako. Wala na kasi siyang ibang dinala sa buhay ko noon kundi problema. Kung hindi mangungutang, mamalasin niya ang paninda ko.

"Ganito ako tumingin! At saka, bakit ko ba ako dinala rito? Hindi mo pa ako ino-order-an ng makakain man lang!" inis kong sabi at mas lalo siyang sinamaan ng tingin.

Tumawa siya. Ibinaba ang kapeng iniinom. Ang init sa labas, nagkakape siya? Aba'y pinoy nga talaga itong shutaena na 'to.

"I asked you if what food you want but you didn't answered me."

Aba! Ang kapal ng mukha niyang sisihin ako? Wala ba siyang initiative? Chor! Nakuha ko lang iyang bagong salita kay Belat. Pagkukusa pala ibig sabihin nun. Pero iyon nga, sana nagkusa na lang siyang bilhan ako. Nagugutom na kaya ako. Hindi ko pa naman dala iyong lunch box ni Senyorito na minsan ay ako ang nakakaubos ng laman.

Iniabot ko ang palad ko sa kaniya. "Akin na pera, ako na lang bibili," sabi ko. Mas lalo itong tumawa at mas lalo akong nainis.

"Wala ka bang pera?"

"Mayroon pero dinala mo 'ko rito, kaya ikaw ang dapat gumastos." Ngumisi ako. Ano'ng akala niya sa akin? Bobo? Mautak akong tao, maparaan, mapanlinlang, at siyempre maganda.

Napapailing siyang inilabas ang wallet at saka bumunot doon ng dilaw na salapit at saka iyon iniabot sa akin. Kinuha ko naman at saka na tumayo. Tinungo ko ang counter. Wala pa naman masyadong mga estudyante rito dahil may klase pa sila ngunit may iilang nandito na mukhang nag-cutting class. Tumingin ako sa harapan kung saan isang babaeng may manipis ang kilay at pulang-pula ang labing nakatingin sa akin.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Bago ka rito?" tanong nito.

Tumaas din ang kilay ko. Ano siya lang puwede magtaray? 'Wag ako! Baka mawalan siya ng kilay.

"Pakialam mo? Gawin mo trabaho mo. Isa kang spaghetti, macaroni, at grahams cake," sabi ko sabay abot ng pera. "At softdrinks. Bilisan mo, ipapasisante kita."

Napangisi ako nang mabilis itong kumilos. Dapat lang! Trabaho niya iyan. Nang makuha nito ang mga binili ko, iniabot niya ito sa akin. Agad ko namang kinuha ngunit hindi pa ako umaalis. Iniabot ko ang palad ko sabay taas ng kilay. Baka nakakalimutan nitong limang daan ang pera ko't may sukli pa iyon?

"Hindi ka ba na-inform na walang sukli-sukli rito, keep the change always," sabi nito. Hindi ko siya sinagot. Nanatili ang kamay ko sa ere. "Bago ka lang dito–"