Ölü Papatyalar I JJK

Sekizinci Bölüm

"Oha! Bu ne lan! Jungkook! Çabuk buraya gel ve şuna bak!" Sesiyle yavaş yavaş kendime geliyordum. Evet bir ses duyuyordum ama neredeydim. Bu kimdi? Ben nerede yatıyordum hiçbir fikrim yoktu. Hiçbir şey hatırlamıyordum. O yüzden gözlerimi açmadım bir süre. Olduğum gibi kalmaya devam ettim. İyi rol yapardım, kendime güveniyordum.

"Ama amaa... Bu Aurora!" Jungkook! Jungkook'du bu. Bu onun sesiydi. Onun burada ne işi vardı? Ya da benim burada ne işim vardı? Hatırlamaya çal... Tabii ya! Dün gece çok sarhoştum ve onun evine gelmiştim. Sonrası? Sonrası yok. Karanlık. Sanırım sonrasında böyle yığılıp kalmıştım.

"Neyi var? Ne olmuş? Niye burada? Taehyung bir bak." Taehyung mu? Yine mi bu çocuk? Bırakmıyordu peşimi, gerçekten bırakmıyordu.

"Dostum bilmiyorum. Ölü gibi duruyor. Umarım durduğu gibi olmuştur." Bana doğru geldiğini hissedebiliyordum. Yanımda eğildi ve parmaklarını boynuma götürdü. Çok anlıyormuş gibi nabzımı yokladı.

"Maalesef Jungkook. Yaşıyor." Üstüne yattığım kolumun ne kadar uyuştuğunu hissedebiliyordum. Sık sık dikenler batıyordu ve bu berbattı.

"İyi bari. Hadi onu içeri taşıyalım. Geceden beri buradaysa eğer donmuştur."

"Hey hey dur biraz. Bahçende boylu boyunca yatan bir kız var. Neden hemen içeri alıyorsun? Bize ne? Sonuçta kendi başına gelmiş ve bayılmış. Ayılınca gider. Hiç karışmayalım." Bu Taehyung gerçekten aptaldı. Hem aptaldı hem de hiç insanı duygusu yoktu. Bir de bana söylerdi.

"Saçmalama Taehyung. Onu içeri getir. Belki ciddi bir şeyi vardır, bakmalıyız. Hem unutma o benim hayatımı kurtaran kız." Sanırım Jungkook bunları söyledikten sonra içeri gitmişti. Ayakta dikilen Taehyung'un tekrar eğildiğini hissediyordum. Beni inceliyordu, izliyordu biliyordum. Bir kaç dakika hiçbir şey yapmadı.

"Dua et Jungkook var kızım. Yoksa seni şimdiye şu toprağa gömmüştüm." Sonrasında ise tek hamleyle kollarına aldı beni. Eli, soğuk bacaklarıma değiyordu. Sıcacıktı... O an da ne kadar üşüdüğümü fark etmiştim. Bu çocuk neden benden bu kadar nefret ediyordu? Kin kusuyordu bana karşı. Ve eminim ki gerçekten bugün Jungkook olmasaydı beni öldürebilirdi. Beni çok rahat olmayan bir yere bıraktığında bu sert şey bana kuş tüyünden yapılmış bir yatak gibi geliyordu. Dün gece yattığım yere bakarsak...

"Çok üşümüş olmalı." Bu yorumu Jungkook yaptığına göre üstüme de bu battaniyeyi örten o olmalıydı. Aman Tanrım donmuştum. Sıkıca sarılmak ve vücut ısımın eski haline dönmesini istiyordum.

"Evet, bacakları buz gibiydi." Dedi Taehyung ve arkasından kahkaha attı. Jungkook cevap vermemişti. Sadece baş ucumda durduğunu ve bana baktığını düşünüyordum. Ya da öyle düşünmek istiyordum. Başımda ciddi anlamda bir acı hissetmiştim.

"Yaralanmış mı acaba?" Jungkook'un sorusunu yanıtlamak için çenemden tutup yüzümü sağa sola çevirdi Taehyung.

"Alnı biraz zedelenmiş o kadar." Sert bir şekilde yüzümü arkaya itti. Ah şu işim olmasaydı, sizinle iyi geçinmek zorunda kalmasaydım ben sana neler yapardım da çocuk... Dua et bu hallerdeyim.

Bir kaç dakika sonra odadan çıkmışlardı. Bende bunu fırsat bilip battaniyenin altında biraz ısınmış ve yarım saat gibi bir süre dinlemiştim. Aslında Los Angeles'ın geceleri böyle soğuk olmazdı ama bu gece baya üşümüştüm. Bu kadar oyunun yeterli olduğunu düşünüp kalkarak battaniyeyi üzerimden attım. O sırada ayakkabılarımı çıkarttıklarını fark etmiştim.

"Oo prenses hanımefendileri uyanabilmiş." Taehyung'a cevap bile vermeden odadan çıkmayı düşünüyordum ki eliyle durdurdu beni.

"Anlat, ne işin vardı burada?" Yüzü daha ciddi bir hal almıştı. Kemikli yüzü daha da sertleşmişti. Önüne düşen saçları ise alnını tamamen kapatmış, gözlerine kadar inmişti. Belki de tek kusuru bakışlarının bu kadar baygın olmasıydı. Yakışıklı ve çekici bir çocuktu ama Taehyung olarak değil... Şu an gözümde bir hiçti ve seksi elmacık kemikleri beni etkilemiyordu. O da diğer arkadaşı Eiji gibi zayıftı. Onun kadar değildi belki ama yine de zayıf sayılırdı. Tek kalıplı ve kaslı olan Jungkook'du. Ama o da eskisi kadar değil...