Orkideler Açtığında

6. BÖLÜM

Oy atıp ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

Keyifli okumalar dilerim.

Perdenin Ardındakiler, Her Gece

6. BÖLÜM

İkimizde sessizleştiğimizde salonda oturduk. Bana darılmıştı ve haklıydı ama konu Uğur olunca ben doğru karar verip vermediğime bakamıyordum. O an ne hissediyorsam öyle davranıyordum. Bu kez birini yaralamıştım ve bu kişi en yakın ve tek arkadaşım olan Efe'ydi.

"Benimle konuşmayacak mısın?" dedim. Dirseklerimi dizlerimi yaslamış ellerimle oynuyordum.

Bana bakmadı, sustu. Telefonu daha ilgi çekiciydi sanırım sözlerimden. Alınmadım, çünkü buna hakkım olmadığını biliyordum.

Dayanamadım. "Efe..." dedim uzunca. Gözleri bir kez olsun bana dönmedi. "Yapma ama böyle. Üzülüyorum."

Sonunda konuştuğunda beni parçaladı. "Bende üzülüyorum ama bu kimsenin umurunda değil Rana. Dert etme alışırsın."

"Nasıl kimsenin umurunda değilsin Efe? Benim umurumdasın."

Burnundan nefes vererek güldü ve telefonu kenara bıraktı. Benim gibi dirseklerini dizlerini yasladı ve bana baktı dümdüz. Tek kaşını kaldırarak "Beni üzen kişi mi diyor bunu?"

"Bu kadar yargılayıcı konuşma lütfen. Sadece benim tarafından bakmaya çalış olaya."

Başını iki yana salladı kabul etmek istemeyerek. "Ben, senin tarafından da baktım ve yine ben haklıyım. Aslında olay kim haklı olayı değil. Üzüyorsun, kırıyorsun ve sonra pişman oluyorsun. Sonra karşı taraftan anlayış bekliyorsun. Tam olarak olay bu. Bunu yapıyorsun sen Rana."

Gözlerimi kırpıştırdım. "Bu kadar kötü müyüm ben sana karşı?"

Dudakları büktü. "Bilmem, sen söyle. Bu kadar kötü müsün sen bana?"

Başımı hızla iki yana salladım. "Değilim Efe." dedim çaresizlik oluşan sesimle. "Ben bu kadar kötü olsam vicdan azabından uyuyamam. Ben seni çok seviyorum. Sadece konu Uğur olunca benim aklım karışıyor ve ne yaptığımı bilmiyorum."