Orkideler Açtığında

16. BÖLÜM

Bölüm şarkıları:

Billie Eilish, Tv

Adele, Set Fire To The Rain

16. BÖLÜM

Girişleri beceremedim hiçbir zaman, ben o anda kalırım. Her zaman eksiktim, senden, ondan, sizden. Bu günlüğe ilk defa kendime yazıyorum. Ellerim titremiyor ya da kalbim hızlı atmıyor. Sadece yazıyorum hissizce, hissettiklerimin tam tersine. Bu sayfayı bir gün kimsenin okumayacağını bile bile. Ben bugün birine evet dedim. Ben bugün yeniden başlamak için adım attım. Onca sese kulak tıkayabilir miyim bilmiyorum. Konuşacaklar, ben yine en başa döneceğim. Ne zaman en baştan başlayacak olsam, konuşacaklar. Keşke duymasam, keşke sağır olsam. Keşke var olmasam, inan kendim; ben istemedim bunu. Yaşamak, var olmak, böyle olmak... Bunların hiçbirini ben istemedim. Kendime kaç defa ceza verdim, var olduğum için. Bazen insanların gözünü kirlettim, bazen kulaklarını tıkamalarına sebep oldum, bazen nefesleri işgal ettim ama bunları hiçbir zaman bilerek yapmadım. Ben yaşamak hiç istemedim. Ahmet haklıydı, ben yaşamak isteyecek kadar cesur biri değildim, ben korkağın tekiyim. Belki hissettiğim duygulardan, belki de gerçekte ne olduğu bildiğimden. Ben hiçbir zaman kendime hak görmedim, sizin benden esirgediklerinizi. Bugün kendi kabuğum bile istemedi beni. Bir daha söylüyorum, bugün kendi kabuğum bile istemedi beni. tekrardan; bugün kendi kabuğum bile istemedi beni, onu ben inşa etmemişim gibi.

Bir yola çıktım onunla, ama biliyorum tökezleyeceğim, yapamayacağım. Ve yine söylüyorum; bunun olmasını ben istemedim. Ben istemedim. Ben istemedim. Konuşacaklar, hem de gülerek. O gülüşlerin beni diri diri mezara koyduklarını bilmiyorlar mı? Bu yüzden mi bu kadar acımasızlar? Sevilmek değil istediğim, herkes gibi olmak. Herkes gibi görünmek. Ben herkes değilmişim, en çok bundan canım yandı. Her seferinde bu sefer acımayacak dememe rağmen nasıl acıyor bu kadar canım anlamıyorum ama acıyor. Anlayın. Okumayacaksın ama anlayın. Hissederek anlayın. Beni bir kez olsun anlayım. Anlaşılmak bu kadar mı zor? Belki anlasanız bu kadar canım acımazdı.

Anlayın.

Bir kelime, sizin için zor olabilir ama lütfen beni anlayın. Ben tükeniyorum, ben bitiyorum ve bunun kimse farkında değil. Yalvarırım beni anlayın. Kelimeler kurşun olmasın, ilaç olsun. Bedenim ceset değil, herkes gibi olsun.

Son kez diyorum; çünkü defalarca kez yazdığım bu günlüğü beni anlamaya başladıklarında geri döneceğim. Ve biliyorum ki bu asla gerçekleşmeyecek. Bu yüzden son kez; beni lütfen anlayın, bende herkes gibi olayım. Çünkü elimden bir şey gelmiyor, bu kadarım.

- Herkes gibi olmak isteyen Rana-

Kalem kağıda küstü, mürekkep kurudu ve zaman çarkı durdu. Kapattığım defter belki sonum olacaktı ama anlaşılmaktı niyetim ve bunu kimsenin okuyamayacağı deftere yazarak söylemiştim. Bazen unutmak, anı yaşamak gerekiyordu ama zihninde susturmadığın korkular buna asla izin vermiyordu. Efe'yle beraber çıktığım bu yol, ışıkla dolu değildi. Farkında değildi ama ona zarar verecektim. Onu üzecektim. Bunu biliyordu en acısı da, bunu bilmesine rağmen daha şiddetle gelecek olan fırtına bu kadar sadık kalması korkutuyordu beni. Bu nasıl sevgiydi, kendinden bile vazgeçecek kadar? Orman gözlerinde onu okuyamıyordum, fırtınada Tekdal kalmayacak olmasına rağmen elimi sımsıkı tutması akıl kari değildi. Gerçek sevgi bu muydu? İnsanların arkasına bakmadan kaçtıkları ama senin her ne olacaksa olsun ona sımsıkı tutunman mı? Ben Efe değildim, ben aşkımı da acımı da içimde yaşadım. Ben de mi böyleydim? Bende her şeyi bile bile fırtınaya tutunuyordum?

İliklerime kadar hissettiğim yoğun sızı başımdan kaynar sular döktü, tenim yandı, kalbim karardı. Gerçekleri düşündükçe kaçtığım, belki de yargıladığım ne varsa onun içinde kendimi de buluyordum. Ben Efe'yi sorgularken kendimde onu görüyordum.