"Bazen orkideler açmaya yetişemez."
Kendini bildiği bileli sürekli zorbalıklara maruz kalan Rana, ailesi konusunda da pek şanslı değildir. Annesi, Rana'nın kilolarından şikâyetçidir ve bunu her fırsat çok acı bir şekilde yüzüne vurmaktan çekinmez. R...
Hop! Ben geldim. Kitabımızı neredeyse yarıladık. Vay be... Maşallah diyelim. Bölüm sınırı koymuyorum. Mental olarak yoran bir kitap olduğu için hissettiğimde yazmaya başlayacağım. Oy ve yorumlarınız beni motive ettiğini bilin. Bu yüzden oy ve yorumlarınız eksik etmeyin. <3
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Barış Akarsu, Gözlerin
12. BÖLÜM
Uzun süre sonra kendimi ilk kez bu kadar mutlu hissetmiştim. Yemeğimi yedikten sonra lavaboya gidip yine kusmuştum. Yememiş gibi olmak için bunu yapmak zorundaydım. Annemin bana laf etmemi için bunu yapmak zorundaydım. Hesabı ödedikten sonra yerimizden kalktık ve kafeden çıktık. Ön koltuğa yine ben oturmuştum. Zaten arkaya oturma gibi bir şansım yoktu. Efe için ne kadar yakında olursam o kadar iyiydi. Ara sıra bana bakıp gözleriyle beni kontrol ediyordu.
Tekrardan bana baktığında gözlerimi devirdim. "İyiyim ben Efe." dedim bıkkınca. "Bu kadar endişelenmene gerek yok."
Omuz silkip bana gülümsedi. "Fırsattan istifade diyelim birazda o zaman." Deyip göz kırptı.
Verda'nın gülme sesi geldi. "Karada, havada, her yerde yürüyen makine."
Efe dikiz aynasından ona bakıp sırıttı. "Konu Rana olunca sınırım yok." dedi ve bana baktı. diliyle alt dudağını ıslattı. "Sınırlarım sınır olunca sınırım olmuyor."
Kaşlarım gözlerim üstüne yattı. "O ne biçim cümleydi?" dedim garipseyerek. "Tekerleme gibi."
Başını salladı. "Tekerleme gibi. Bağımlılık yapıyor."
"Ay yeter Efe." diyerek isyan bayrağını çektim artık. "Valla yeter." Dedim kendimi geriye yaslayarak. "Şarkı açsana. Ya da," deyip ona masumca baktım. "Sen söyle. Olmaz mı?"
Kaşlarını havalandırarak bana baktı. "Çok mu istiyorsun?" diye beni zorlayınca başım salladım. "Tamam o zaman ne söyleyeyim?" diye sordu mutlu bir sesle.
Verda, "Saçmalama Efe!" diye çıkıştı. "Araç kullanıyorsun, dikkatini veremezsin."
O an aklıma anca gelenle başımı salladım. "Verda haklı, başka bir zaman, daha müsait bir anda söylersin." Dedim ve telefonumu çıkarıp arabaya bağladım. "Bugün buradan dinleyelim."
Efe pek memnun olmasa da başını sallayıp el mecbur kabul etti. "Tamam, sen nasıl istersen öyle olsun." Sesinden bir anlam çıkaramadım ve bu yüzden susup telefonumdan şarkı seçmeye başladım.
"Türkçe bir şeyler aç Rana." Diyen Verda'ya bakmadan başımı salladım. Ne açabilirdim ki? Listemden aşağıya indikçe indim. Sonra gördüğüm şarkıyla duraksadım. İşte bu şarkıydı şu an dinlemek istediğim. Şarkıyı açar açmaz yüzümde memnun bir gülümseme oluştu.
