"Bazen orkideler açmaya yetişemez."
Kendini bildiği bileli sürekli zorbalıklara maruz kalan Rana, ailesi konusunda da pek şanslı değildir. Annesi, Rana'nın kilolarından şikâyetçidir ve bunu her fırsat çok acı bir şekilde yüzüne vurmaktan çekinmez. R...
Bölüm sınırımız vardır ve geçilmediği sürece bölüm gelmeyecektir.
BÖLÜM SINIRI: 40 OY 20 YORUM
Oy atıp ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?
Keyifli okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koyu, Sen Benim Başıma Gelen En Güzel Şey
7. BÖLÜM
Havalar soğukluğu içime işlerken sınavlarını ardımızda bırakmıştık. Geride sadece sonuçlarını açıklamak ve sonra karneleri almak kalmak kalmıştı. Son haftalarımız olduğu için okula gitmiyordum bir haftadır. Evde test çözüp üniversite sınavına hazırlanıyordum. O hiç sevmediğim matematiğe bile bakmıştım. Bir şey anladım mı? Tabii ki hayır.
Oflayıp elimdeki kalemi hızla bıraktım test kitabın üstüne. Saat gecenin dördüydü ama ben burada hala test çözüyordum. Kendime kamp kurmuştum. İlgimi hiçbir şey dağıtmasın diye kapıyı kilitlemiştim. Ağrıyan belimi sağa sola çevirdim. Biraz olsun iyi gelmişti. Sürahimden bir bardak su doldurdum ve onu kana kana içtim. Yerimden kalkıp odanın içinde uyuşan ayaklarımı gezdirdim. Bu kadar robot olmaya gerçekten ne gerek vardı?
Telefonum çalınca komodinin yanına gittim ve onu elime aldım. Efe arıyordu. Açıp hemen kulağıma götürdüm. "Efe?" dedim şaşkın sesimle.
"Nasılsın bal peteğim?"
"İyiyim ben de sen niye aradın bu saatte?"
Güldü "İnsan bir sen nasılsın diye sorar." Dedi.
"İnsanı bu saatte ararsan, tabii sorarım." Dedim sesim yumuşadığında gülümsedim. "bir şey yok değil mi?" diye tekrar sordum.
"Var." dediğinde hemen endişelendim. "Çok önemli bir şey var Rana."
"Ne oldu?" diye sordum endişeli bir sesle.
Durdu ve derin bir nefes alıp verdi. "Seni çok özledim." Dediğinde derin bir nefes koyuverdim.
"Bu muydu önemli şey?" diye homurdandım.
Başını salladığını ve kaşlarını çatlarını hissettim. "Bundan daha önemli ne olabilir Rana?" diye çıkıştı bana.
Alt dudağımı ısırırken yatağıma oturdum. Ne demem gerektiği bilemediğim anlardaydım gene. Dudaklarım istemsiz kıvrılırken, "Sen arkadaşını mı özledin?" diye sordum çocuksu bir sesle.
Homurdandı ama beni bozmadı. "Ben seni özledim Rana. Yemin ederim şu bir hafta zehir gibi geçti." Kendi kendine hayıflanıyordu. "Cidden sensiz günlerim, gün değilmiş. Görüntülü de konuşmadık. Her yerden sesi soluğunu kestin birden." Diye devam etti samimi ve gerçekten özlemden kavrulmuş bir sesle.
