MASUM

13.BÖLÜM: "GERÇEK"

🌟

Nefret, korku, endişe.

Hayatımı bu hale getiren herkesten nefret ediyordum.

Abime, Kutay'a ve beni korumaya çalışan diğer insanlara bir şey olmasından korkuyordum.

Yine dibe batmaktan, karanlığa gömülmekten endişeleniyordum.

Boğazımda dizili duran kelimeleri büyük bir soğukkanlılıkla yutmam gerekiyordu. O kelimeleri serbest bırakmazdım. Bu hiç doğru olmazdı. Bir an önce aklımdaki saçma düşünceleri kovmam ve kendime gelmem gerekiyordu.

Elimdeki telefonun karanlık ekranındaki yansımama baktım. Duygu karmaşasıyla dolan yorgun gözlerim, düz bir çizgi haline gelmiş dudaklarımla uyum içerisindeydi. Ekrandaki ben, gerçek halime hiç benzemiyordu. Yorgun bakışlarım ruhumu yansıtıyordu ama suratımdaki dağılmış ifade tamamen başka âlemlerden bahsediyordu.

Tamamen kapattığım telefonumu pantolonumun cebine koyup derin bir nefes aldım. Etraftan yayılan güzel koku ve temiz hava bana iyi gelmişti. Biraz yalnız kalmam gerekiyordu bu nedenle buraya gelmiştim. Gerçeklerden biraz uzaklaşmam gerekiyordu, en azından birkaç saatliğine. Abime ve Kutay'a haber vermemiş olmam içimi pişmanlıkla doldurmuştu. Endişeleniceklerini biliyordum, ama böyle olması en doğrusuydu. Yanımda kimseyi istemiyordum, kendimle baş başa kalmam gerekiyordu. Bu önceden keşfettiğim yere gelmek iyi bir fikirdi. Ormanın içerisinde, ağaçların ortasına kurdukları bu bank gerçekten mükemmel bir ortam yaratıyordu. Etraftaki kuşların ve rüzgarın sallandırdığı ağaç dallarından çıkan sesi dinlemek gerçekten çok huzur vericiydi. Buraya ikinci gelişimdi.

Bacaklarımı kendime çekip kollarımı etrafına sardım. Çenemi dizime yaslarken yüzüme çarpan rüzgar saçlarımı arkaya doğru savurmuştu. Hava yine bozmuştu. Üşüyordum, ama yapabileceğim pek bir şey yoktu. Kendimle yüzleşmeden ve gerçeklerin farkına varmadan o eve geri dönmeyecektim. Aklımı karıştıran çok şey vardı.

Emre Karahan.

Babam ve Emre Karahan'ın ortaklığı.

Babamın ilgisini üzerimde toplaması.

İki ayda tamamen değişen hayatım.

Berkay ve değişken ruh halleri.

Berkay ve bana karşı davranışları.

Aman en önemlisi; Ben ve Berkay'ın bana benzeyen, ölen sevgilisi.

Derin bir nefes alıp rahatlamaya çalıştım ama başaramadım. Birkaç saniye sonra yanımda hissettiğim hareketlenmeyle gözlerimi kapattım. Yalnız kalmam gerekiyordu, ayrıca beni nasıl bulmuştu? Kafamı dizlerime gömüp yok olmak istiyordum. Belkide yerin dibine girip bir daha çıkmamalıydım.

"O telefonu hangi sebeple yanında bulunduruyorsun?"

Rüzgar bir kez daha yüzüme çarptığında hâlâ kapalı olan gözlerimi açtım. Saçlarım arkaya doğru savruluyor, hafif bir şiddetle sırtıma çarpıyordu.

"Madem kullanmayacaksın," diye söylendi. "Ne diye yanında taşıyorsun?"

Tepkisiz kalmaya devam ettiğimde, "O telefon niye icat edildi?" dedi sert çıkan sesiyle. Sinirliydi, hepsi öyleydi. Hiçbir şey söylenmeden evden çıkmış ve ortadan kaybolmuştum. Telefonumu kapatmıştım. Beni bulabildiğine bile şaşırıyordum.

"Konuş, Öykü."

Dilimle dudaklarımı ıslatıp titrek bir nefes aldım. Bunalıyordum.