MASUM

31.BÖLÜM: "ZAAF"

🌟

Annemin saçlarım arasında gezinen ellerini, babamın ise sevgiyle bakan gözlerinin hissettirdiklerini unutalı uzun zaman olmuştu. Babamın sesinden dinlediğim şarkıların tatlı tınısı hâlâ kulaklarımdaydı. Parmaklarıma bulaşan boyaların izi ise hâlâ geçmemişti, geçmiyordu.

Bir şeyler devam ediyordu.

Bir adamın yaşamı bitiyor, bir bebeğin kalbinde güneş doğuyordu.

Bugün, her şeyin normal bir şekilde devam ettiği günlerden sadece biriydi. Okul kapanmıştı, sınavlara girmemizin ve mezun olmamızın üzerinden iki hafta geçmişti. Bu iki hafta içerisinde evden dışarıya adımımı atmamıştım. Gün içerisinde yaptığım şeyler odama kapanmak, acıktıkça mutfağa gidip bir şeyler yemek ve ara sıra televizyondaki kanalları karıştırmak oluyordu. Onun dışında birkaç defa Berra, kızlar ve Ada gelmişti ama beni dışarı sürüklemelerine izin vermemiştim. Ada'yı asla kızların yanında görmemiş olmam kafama takılmıştı fakat bunun da bir zamanı vardı.

Yan tarafa fırlattığım telefonumu alıp ekrana kısaca göz gezdirirken, bedenimin her noktası uykunun getirdiği uyuşuklukla sızlıyordu. Saate baktığımda öğleyi geçtiğini görmüştüm. Bu kadar uzun bir süreyi yatakta geçiriyor olmama şaşırmamıştım. İki haftadır buna alışan bedenim, artık bu hallerimi yadırgamıyordu. Evin içinde dolanıp duran bir panda gibiydim, yakında halıda yuvarlanmaya bile başlayabilirdim.

Telefonu yeniden yan tarafa fırlatıp yüz üstü döndüm, ellerimi yastığın altına saklarken yüzümü de yatağa gömmüştüm. Dört bir yana dağılan saçlarım yer yer yüzümü sakladığında, usulca gözlerimi yumdum. Sakin nefesler alarak kendimi rahatlatmaya çalıştım, biraz daha uykuya ihtiyacım olduğunu hissediyordum. Zihnimdeki seslere, gözlerimin önündeki görüntülere asla sahip çıkamıyordum. Küçük bir kadehe zehirli bir şarap doldurmuşlar ve şifa adı altında bana içirmişler gibi hissediyordum. Kanıma yavaş yavaş yayılan, gün geçtikçe beni benden alan bir şeyler vardı. Sanki ölecektim de, can çekişiyordum.

O şekilde dakikaları devirdiğimde, vücudum istediğim rahatlığa ulaşabilmişti. Gözkapaklarım dikilmiş gibi sıkı sıkıya birbirlerine tutunurken, beynimde oluşmaya başlayan sessizliğin sebebi uykuya dalacak olmamdı. Fakat usulca açılan kapının kulpundan çıkan o tuhaf ses, tüm tüylerimin bir anda ayağa dikilmesine sebep olmuştu. Gözlerimi açamayacak kadar uykuya yakındım fakat yinede tüm duyularımı harekete geçirmiştim.

İçeri giren sessiz adımları duyabiliyordum. Kapının kulpundan yine aynı ses geldiğinde, açtığı kapıyı yeniden kapattığını anlayabilmiştim. Birkaç saniye sonra yatağın diğer tarafında bir hareketlenme oldu. Biri derince içine çektiğinde, bir çift göz üzerime devrilmiş gibiydi. Bu hissi biliyordum. Bazen tuhaf bir his bedeninizi sarar, sizi rahatsız ederdi ve siz aslında birilerinin sizi izlediğini fark ederdiniz. Bu, o histi. İzleniyordum.