2! 3!

Bölüm 45

Rüzgar tedirgin bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

—"Ben sana yürüyelim dedim."

—"Tamam sakin ya açarlar şimdi. Hiç mi kalmadın asansörde."

—"Kaldım. O yüzden korkuyorum zaten."

Dönüp Rüzgar'a baktım.

—"Hani korkmuyordun?"

Hiçbir şey söylemeden kapıya vurmaya başladı. Bense alarma basıyordum.

Rüzgar'ın nefes nefese kaldığını farkettim. Ciddiydi.

—"Rüzgar."

Kapıya vurduğu kollarını tutarak kendime çevirdim ve yüzünü avuçladım.

—"Sakin ol!"

Kollarımı boynunu doladım ve ayaklarımı kaldırarak başını göğsüme yasladım.

Yavaş yavaş çökmeye başladı. Onunla beraber yere oturdum. Başını göğsüme yasladım ve kollarını sıvazladım.

—"Gözlerini kapat ve sakinleş, sen gözünü açana kadar buradan çıkmış olacağız."

Onu sakinleştirmek için elimden geleni yaptım sımsıkı gözlerini kapatmış ellerimi tutuyordu.

Kapı açıldığında Nida ve Kerem bize bakıyordu.

—"Kız asansörde mi kaldınız siz?" Dedi Nida.

Gülüyordu. Normal şartlarda bende gülerdim. Daha önce de çoğu kez ya Nidayla yada Mirayla asansörde kalmıştım.

Ama şuan olduğumuz durumda gülmem pek mümkün değildi.

—"Rüzgar iyi misin?" Dedi Kerem, Rüzgar'ın korktuğundan haberi varmış gibi duruyordu 

Yavaşça kaldırdım ve çıkması için önceliği ona verdim. Yukarı çıktığında sakinleşmeye başladı.

Aşağıdan onu izliyordum. Ben iyiydim, korkmuyordum. Yalnızca onun korkması, panik yapmama sevep olmuştu.

Rüzgar sakinleşince elini uzattı. Elini tuttum ve yukarı çıktım. Yukarı çıkar çıkmaz Rüzgar'ın üzerine düştüm.

Kafasını yere çarpmasın diye ellerimi başının altına koydum. Yere sert çarptığımızdan ellerim kanamaya başladı.

—"İyi misin?" Dedim Rüzgar'a

—"İyiyim, sana bir şey olmadı değil mi?"

Başımı hayır dercesine iki yana salladım. Üzerinden kalktım ve hem kendi üzerimi hem de onun üzerini silkeledim.

Rüzgar ellerimi görünce ellerimi tutup yüzüme baktı.

—"Derin ellerin.."

Ellerimi çektim ve gülümsedim.

—"Sorun değil, iyiyim." 

—"Birdaha asansöre binmiyoruz." Dedi sitem edercesine.

Sırıtmama engel olamadım. Elimi tuttu ve eve girdik.

—"Noluyor lan?" Dedi Mira.

—"Asansörde kaldık."

—"Harbi mi?" Gülerek söylüyordu.

Gülüşüne karşılık vermeden içeriye girdik.

—"Ben orda olsaydım acayip eğlenirdik." Dedi kapıyı kapatırken. Rüzgar arkasını dönüp Mira'ya baktı.

—"Eğlenceli olan ne?"

—"Asansörde kalmamız."

Mira'nın sözlerinden sonra Rüzgar anlamsızca hem bana hem de Mira'ya bakıyordu.