Bu sefer balık çöle aşık olmadı. Balık içinde bulunduğu suyun farkına vardı. ondan bir kaçış olmadığını, yüzebileceği en uzak yere de yüzse son durağının bile o olacağını farketti. Zira insan kendinden kaçamazdı. O yüzden varmalıydı insan. Varmalı v...
Üşüyorsan söyle, seni bir kat daha seveyim Cemal Süreya
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Angelinanın filmlerini izlerken içimde olan mutluluk sabah uçup gitmişti. Aklıma takılan bir ihtimal tüm huzurumu yerinden kaçırmıştı.
Ya Dua sırf merhamet ettiğinden, bana acıdığından o yemeği koyduysa, ihtimaliydi bu. Ne yalan söyleyeyim bunun gerçek olması beni öldürürdü. Belki fiziksel değil ama ruhum gerçekten ölürdü bu sefer. Tam güzel hisleri tatmışken böyle bir acı çok fazla gelirdi.
Sabah kalktığımda huysuzca üzerime birkaç parça kıyafet geçirdim ve açıkçası ne giyindiğimin pek de farkında değildim. Aklım Duadaydı.
Çantama defter cüzdan ve birkaç ıvır zıvır daha attıktan sonra kapıyı kitleyip evden çıktım. Sert adımlarla otobüslerin olduğu durağa doğru yürüdüm. On dakika sonra durağa varmıştım. Durağın köşesinde yanındaki kişiyle konuşan Duayı görmemle gözlerim kocaman açılmıştı. Fakat hemen kendimi toparladım. Hislerimi bu kadar açık yaşayamazdım.
Yanına yaklaşınca konuştuğu kişinin geçenki kız olduğunu farkettim. Aramızda bir metre kala durdum ve selam verdim. Hafifçe mırıldanarak selamımı aldı. Fakat bu öfkemi daha çok perçinlemişti. Niye böyle davranıyordu bu kız? Dün ne güzeldi işte ne değişmişti dünden bugüne?
"Nasılsın Dua?"
Başı önde bir şekilde cevap verdi. "İyiyim çok şükür sen düne göre biraz daha iyisin sanırım?"
Başımı sallayarak onayladım. "Evet sayende daha iyiyim. Bu arada dünkü yemekleri.."
Yutkundum. Cevabından korkuyordum. "Dünkü yemekleri sen bıraktın galiba?"
"Evet.. şey ben sen hasta olduğun için.. anlarsın İşte o yüzden bıraktım."
Yanındaki kıza yandan bir bakış attım. Kulağında kulaklıklarla telefonuyla ilgileniyordu Yani bizi duymuyordu. "Niye peki?"
Kaşları çatıldı ve kafasını kaldırdı. "Ney niye? Anlamadım."
Sabırsızca sordum. "Niye bıraktın o yemeği onu anlamaya çalışıyorum. Bana acıdığın için mi?"
Gözleri hayretle açılmıştı. "Ne acıması saçmalama! Endişelendim senin için! Ayriyeten niye acıyayım? Düşünme böyle şeyler."
İçim rahatlamıştı. Derin bir nefes vererek gülümsedim.
"Şey bu arada Pars.. bir şey söylemek istiyorum sana."
Kaşlarım çatıldı. "Senin bu yakın tavırların pek iyi değil.. yani insanlar yanlış anlayabilirler."
Kaşlarım çatıldı. Hangi insanlardan bahsediyordu bu kız?
"Yani insanlar derken toplumdan bahsediyorum. Kısacası bu yanlış. Birbirimizle samimi bir arkadaş gibi olmamız doğru değil."
