Szklane wieże

Rozdział 5

Przekraczam próg firmy parę minut po dziewiątej. Choć nie wiem jeszcze jak zniosę dzisiejszy dzień bo wciąż powracają do mnie obrazy z przeszłości. Potrzebuję się czymś zająć i mogę mieć tylko nadzieję, że mam cokolwiek do robienia. Jak każdego dnia wcześniej witam się z ochroną a Lukas wita się ze mną wielkim uśmiechem. Widocznie musi być tu codziennie albo przynajmniej przypada mu taka zmiana. 

Na szczęście jestem sama w windzie. Możliwe, że po prostu każdy już siedzi przy swoim biurku i klepie w klawisze jak każdego dnia. Dlaczego zgłosiłam się pracować w takim miejscu? Nienawidzę tych korpo ludków. Nie obrażając nikogo. Naprawdę moim największym marzeniem nie jest siedzenie za biurkiem i życie tylko firmą. 

Więc co tu robisz Mile?

Nie stać Cię by czekać na pracę swoich marzeń. - Podpowiada głos w mojej głowie i niestety muszę mu przyznać rację. Do bani z tym wszystkim. Powinnam teraz siedzieć ze swoimi dzieciakami a nie załatwiać sprawy dla jakiegoś nadętego dupka. 

Biorę głęboki wdech i nim otworzą się drzwi szarej puszki przyklejam na ustach szeroki uśmiech. To, że nie jestem w sosie nie oznacza iż mam być niemiła dla innych. Nikt nie zasługuje na złe traktowanie przez czyjś zły humor. Może i mam zamiar ukryć się za swoim biurkiem by w ciszy i spokoju cierpieć w swojej głowie katusze. 

-Przepraszam. - wyduszam z siebie gdy ponownie wychodząc z windy odbijam się od kogoś. 

-To ja przeprasza. - dziewczyna łapie mnie za ramię bym złapała równowagę. - Nie rozglądałam się. - mówi i przygląda mi się wielkimi oczami. 

-O co chodzi mam coś na twarzy? - pytam bo mam wrażenie, że coś jest nie tak. 

-Nie. Wyglądasz ok. 

-Więc o co chodzi?

-Nie spodziewaliśmy się zobaczyć Cię więcej. - mówi trochę ciszej i spuszcza głowę w dół.

-Co to znaczy?- pytam i przyglądam się jej uważnie. Jest spięta i nerwowo podryguje nogą. Przez chwilę rozgląda się na boki jakby bała się mi odpowiedzieć.

-Wiesz to chyba z przyzwyczajenia. Najczęściej asystentki szefa szybciej wylatują niż kończy się toner w drukarce. - wzrusza ramionami jakby od niechcenia. Tym razem to ja lustruję ją wzrokiem i muszę przyznać, że wygląda olśniewająco. Co prawda różni się ode mnie o sto osiemdziesiąt stopni i mogłabym przysiąc, że wygląda jak siostra Leny. Wysoka i szczupła. W nienagannej garsonce a żaden blond włos nie wystaje z jej idealnego koka. Nie ma na twarzy zbyt dużo makijażu i jeśli mam być szczera to właściwie mogłaby być modelką a nie pracownicą recepcji. 

-Nikol? Dobrze pamiętam?

-Tak. Pracuję za tym biurkiem. - wskazuje na wyskoki kontuar z nikłym uśmiechem. 

-Wiesz chciałabym usłyszeć coś więcej o tych asystentkach. - uśmiecham się dla zachęty. - Muszę coś zrobić ale może znalazłabyś czas przed południem na małą kawę? - wiem ciekawość prowadzi wprost do piekła ale co mi tam. Już dawno stwierdziłam, że nie potrafię oszukać swojego drugiego ja. A ono jest tak ciekawskie, że muszę zawsze wtykać nos w nie swoje sprawy. 

-yyy... Dobra. Za godzinkę?

-Pewnie.

Rozkładam się za biurkiem na którym piętrzy się stos dokumentów. Szybko przeglądam pocztę i znajduję wytyczne co do mojej pracy, po czym szybko skanuję potrzebne akta i przesyła szefowi.  W następnej kolejności układam resztę i robię kopie tak jak sobie życzył po czym zanoszę je do jego biura, które dziś wygląda zupełnie inaczej niż wcześniej. Rolety są podniesione a przez wielkie okna wpadają przyjemne promienie słońca. Biurko nadal jest tak duże jak zapamiętałam ale jest też tu stół z sześcioma krzesłami i kanapa z niewielkim stolikiem naprzeciw okien. Wszystko jest utrzymane w tej samej kolorystyce co moje biuro choć większość mebli jest bardziej czarna niż drewniana. Wielkie biuro nadętego dupka. Uśmiecham się do swoich myśli po czym wychodzę zostawiając otwarte drzwi.