Szklane wieże

Rozdział 32

Szpital to jedno z najgorszych miejsc jakie można odwiedzać. Przechodząc przez korytarze ma się tu wrażenie, że można zobaczyć i odczuć wszystko. Nigdy jeszcze nie podążałam sterylnymi korytarzami mając w sercu tak wiele smutku co dziś. 

Moja ostatnia wizyta w tym miejscu skończyła się moim pełnym wyzdrowieniem i powrotem do domu. Może to dlatego byłam tak przepełniona nadzieją wchodząc do tego budynku. Wszystko o czym myślałam uleciało daleko stąd a moje zagubienie wręcz się pogłębia. Sprawia, że chcę schować się i nigdy nie wracać do świata przepełnionych ludzką złością. 

-Nie mogę Pani udzielić żadnych informacji. - lekarz mówił do mnie lecz nie patrzyłam na niego tylko na Pita pogrążonego w śnie. Kable i rurki przypięte do jego ciała gasiły płomień mojej nadziei jakby wraz z nim on sam odchodził. 

-Jestem jego córką. - mówię i tym razem nawet nie ganię się za kłamstwo bo właśnie tak się czuję. Stał mi się ojcem jakiego nie miałam a wsparcie jakim mnie obdarzył było równe z jego miłością. 

-Nie mam Pani   nazwiska na karcie. 

-On nie ma nikogo innego oprócz mnie i swoich wnuków, którymi się zajmuję. - lekarz wzdycha jakby był pokonany i idzie do pielęgniarki przy kontuarze. Mówi do niej coś cicho i wraca do mnie z podkładką do której ma przyczepione kartki. 

-Pani ojciec miał bardzo ciężką operację, płuco zostało całkowicie zniszczone i mimo, że udało nam się zatamować krwotok ale nie jesteśmy w stanie nic więcej zrobić. Przykro mi to powiedzieć ale prawdopodobnie nie dotrwa do jutra. Podczas operacji odkryliśmy, że jego serce jest w bardzo złym stanie i ma dużą wadę. Wczoraj na stole doszło dwa razy do zatrzymania akcji sercowej. Z badań wynika, że musiał przejść zawał ale był na tyle lekki, że sam się nie zorientował. Jednak to pogarsza jego stan a duża utrata krwi jest niestety tym co mu nie pomaga. Podajemy leki ale nie odnoszą zamierzonego skutku a jego stan wciąż się pogarsza. - Lekarz wypowiada wszystko monotonnym głosem i jestem ciekawa czy uczą ich by nie dawać nawet iskierki nadziei w takich sytuacjach. Zero, kompletnie nic, nie jest w stanie dać mi nawet okrucha, którego mogłabym się trzymać. 

-Czy ja i chłopcy możemy się z nim zobaczyć?

-Tak. Jeśli Pani chce możemy iść do niego. - kiwam głową bo nie jestem w stanie już więcej z siebie wydusić. 

Przechodzę przez szklane drzwi i nie patrząc na lekarza podchodzę do łóżka. Blada twarz Pita jest spokojna jakby był pogrążony w śnie. 

-Czy on mnie słyszy? - wyduszam z siebie a wraz ze słowami płyną moje łzy. Zostawiam na jego czole pocałunek i przytulam się przez chwilę do niego. Nie potrafię powstrzymać szlochu bo każda z informacji przekazanej przez lekarza jest jak cios prosto w brzuch. Ból najpierw zwala cię z nóg a potem rozchodzi się po całym organizmie powodując odrętwienie. Zero litości i zero nadziei na lepsze jutro.

-Możliwe. - odpowiada lekarz na co tylko kiwam głową.

Ponoć życie daje nam tyle ile możemy znieść ale wydaje mi się, że mnie już wystarczająco doświadczyło. Dało mi wiele bólu i cierpienia i gdy myślałam, że w końcu daje mi w zamian coś dobrego w postaci taty, którego pragnęłam zawsze mieć teraz mi go odbiera. Tak samo jak matkę, którą odnalazłam w obcej kobiecie brutalnie odbierając ją z dnia na dzień tak teraz odbiera mi tego człowieka. 

Zaczynam bać się, że każdy w moim otoczeniu zniknie gdy dopuszczę go do siebie zbyt blisko. 

-Jesteś dla mnie najważniejszą osobą na tym świecie. - mówię płaczliwie. - Nie mam pojęcia co zrobić. Czuję się taka zagubiona i to ty zazwyczaj dawałeś mi wskazówki jak mam sobie radzić, jak znosić ból. Role się odwróciły. Tym razem to ja stoję nad twoim łóżkiem szpitalnym. - chlipię i ocieram łzy wierzchem dłoni. - Czy zdajesz sobie sprawę jak mi ciężko? Jak mam powiedzieć chłopcom, że dziadek umiera. Nie dam rady Pit. Błagam nie zostawiaj nas. Walcz dla nich.