Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kim Seokjin daddy 🤤
Jimin'in kalkışı ile sıkıntıyla inledi Taehyung. Masada sadece oğlu ve o kalmıştı. Hepsi onun içindi, o olmasaydı hayatı nasıl olurdu diye çok düşünürdü Minho doğduğu zamanlarda. Bazen Yejin'e haksızlık ettiğini bile düşünürdü. Sonuçta tek değildi çocuğu yaparken. Oğluna döndü bakışları. Parmaklarını masaya koyup kendi kendine oyun oynamaya çalışıyordu. İşte bu yüzden bir kere daha kızdı kendine. O olmasaydı hayatında iyi hiç bir şey olmazdı. Hayatına iyilik katan tek şey oydu sanki. Sandalyedini iterek yerinden kalktı. Onun kalkışıyla oğlu da kafasını kaldırdı ona doğru. Gülümsedi oğluna, biricik oğlu.
"Minho, benden korkuyor musun?" Sesi görünüşüne tezat yumuşaktı.
Oğlu ona kaşlarını kaldırarak baktı, sanki garip bir şey sormuş gibi. Yaptıgı ifadeyle yüzü o kadar tatlıydı ki Taehyung ona doğru yürüyerek önünde diz çöktü. "Korkutuyor muyum seni miniğim?"
Minho akıllı bir çocuktu. Babasına gülümseyerek kafasını iyi yana salladı. "Korkmuyorum baba ama" dudaklarını büzerek sustu devam ettirmedi cümlesini. Hayır korkuyor diye düşündü Taehyung, korkuyor.
"Ama" diye tekrarladı onu. Cümlesini tamamlamasını istiyordu oğlunun.
"Ama bazen anneme kızıyorsun, o korkuyor senden" Taehyung şaşırdı oğlunun cevabına. Tamam Jimin'e karşı çok nazik değildi ama bunu oğlunun farketmesi onu şaşırtmıştı. Ona belli etmemeye çalışıyordu sinirli halini, etmişti.
"Anneni benden daha çok mu seviyorsun? Kıskanmaya başladım artık" sesi sitemliydi. Şuan onu biri görse şaşırırdı bunu biliyordu. Değişmeye mi başlamıştı? Sorgulamadı. Oğlunun vereceği cevabı merak ediyordu.
"İkinizi de seviyorum ama annem benimle oynuyor." Haklıydı oğlu. Onunla bir kere bile oynamamıştı, her seferinde işini bahane etmişti. O da oynamamıştı ki küçükken. Nasıl oynanacağını bilmediğindendi belki de bahaneleri. İşinden zaman bulup oğluna zaman ayırdığını bile hatırlamıyordu. Bakıcılarla büyümüştü o. Babasının eve geldiğini, babasını yemekte gördüğünde anlardı. Şimdi bunu kendi oğluna da yapıyordu. Hayır dedi içinden bunun için geç değil. Oğlum benim gibi olmamalı.
