Jasmine (EDITEN)

3|| Opstaan uit de dood

A S H L E Y

Error! Deze actie is niet te voldoen.

Ik zucht. Heb ik weer. Ik druk op de entertoets. Maar de computer sluit helemaal af. Top, nu ben ik alles kwijt. Ik geef een klein gilletje. School is zo vermoeiend en het is nog wel vakantie. Ik ga dit nooit afkrijgen. 'Gaat alles wel goed?' Mijn moeder staat met een verschrikte blik in ren opening. 'Nee,' zucht ik. 'Alles gaat verkeerd. Ik ga dit nooit afkrijgen voor het einde van de zomervakantie en nu is alles weg.' 'Ik help je wel, lieverd. Pak mijn laptop maar. Ik kom zo.' Ik sta op uit mijn bureau-stoel en loop naar mijn moeders kamer.

***

Met mijn moeders laptop loop ik mijn kamer weer binnen. Ik ga in de kleermakerszit op bed zitten en zet de laptop op mijn schoot neer.

Het laden duurt echt te lang, dus begin ik maar rond te kijken. Mijn kleren liggen overal. Ik ben echt een sloddervos. Op mijn bureau staat een klein ingelijst fotootje. De foto is niet echt op te merken, maar voor mij is het groot genoeg. De foto is drie jaar geleden genomen. Toen alles nog goed was. Toen we nog een heel gezin waren. Toen we nog close waren, maar alles is veranderd. Ik hoor het bekende irritante deuntje uit de laptop komen. Ik ga meteen op het internet. Ik heb vandaag wel genoeg gewerkt.

U heeft een email ontvangen.

Ik klik de melding weg.

U heeft een email ontvangen.

Ik klik het alweer weg. Ik kan het niet maken om door mijn moeders e-mails te gaan lezen.

U heeft een email ontvangen.

Drie e-mails achter elkaar in tien seconden. Ik wil op net venstertje klikken als ik me bedenk. Ik kan dit niet doen, het zijn mijn moeders zaken. Maar aan de andere kant kan er ook niks verkeerds in staan. Anders zal ze het ons vertellen, toch. Er staat toch niks ergs in. Ik druk op het venstertje en in kom meteen in mijn moeders email. Drie ongelezen berichten staat bovenin de inbox. Ik druk op het eerste berichtje.

Ik verwacht nog steeds het openstaande bedrag. Zolang je het niet betaald, krijgt je Jace ook niet terug. Ik verwacht dat je dit bedrag voor het einde van de maand betaald.

E. Johnson.

Ik blijf deze email de hele tijd herhalen. Zoveel informatie in één kleine berichtje, maar ik begrijp er helemaal niks van. Ik sta op en loop mijn kamer uit. 'Mam?' gil ik. 'Ik ben in de keuken.' Ik ren de trap zo snel mogelijk af en snel dan de keuken in. 'Is het gelukt? Of is er wat aan de hand met de laptop.' 'Eh... Nee...' Ik kom gewoon niet uit mijn woorden. 'Lees dit.' Ik duw de laptop letterlijk in moeders gezicht. 'Wat doe jij in mijn e-mails?' Mijn moeders gezicht is vuurrood. Maar ik denk niet dat dat komt van woede of schaamte. Er is meer aan de hand maar wat. 'Mam, wat is dit?' 'Dat gaat jouw niks aan. Niet te geloven dat je je neus in mijn zaken steekt.' 'Mam, verander het onderwerp niet. Wat is dit?' 'Ga even zitten, Ashley.' Haar stem is van schreeuwerig naar zacht gegaan. 'Nee. Leg dit uit, mam.' Er glijdt een traan over mijn moeders wang. 'T..toen Jace aangereden was hoorden we dat hij het niet ging redden. Ze konden niks meer voor hem doen. Maar we kregen een keuze van één van de dokters. Hij was bezig met een onderzoek. Hij dacht hij met dat onderzoek iedereen kon redden die op het nippertje van de dood zat. We hadden niks te verliezen en Jace redde het. Maar Jace had tijd nodig. Hij had tijd nodig om op te sterken, hij moest opnieuw leren praten, opnieuw leren lopen. Hij moest alles opnieuw leren. Maar hier was niet de plek om het leren. De dokter die het onderzoek deed wou hem alles ook opnieuw laten leren, maar niet voor niks. Hij wou er een idiote hoge prijs voor, maar we deden het. Hij bracht immers onze zoon op sterven terug. Je vader en ik betaalden het in delen. Elke maand wel een deel van het bedrag, maar na een tijdje vond de dokter het te weinig geld. Hij maakte het bedrag groter. We konden het niet meer betalen. Jace is nog steeds bij hem en ik denk eigenlijk niet dat hij terug komt zoals het er nu uitziet.' Al die tijd zat ik aandachtig naar me moeder te luisteren. Eigenlijk is het best wel een ziek verhaal. Al die tijd dat iedereen om hem rouwden wisten mijn ouders dat hij gewoon leefde. Wat voor een ouders doen zoiets. Ze hebben twee jaar gelogen. Twee jaar! 'Dat is verschrikkelijk. Jullie hebben al die tijd gelogen.' 'Ashley, het-' 'Nee, ga weg met je excuses. Ik kan je dit echt niet vergeven.' 'Ashley, alsjeblieft.' 'Hoe kunnen jullie?! hoor ik Ashley boos schreeuwen. 'Alsjeblieft Ashley, schreeuw niet zo. Als Jasmine en Isabella dit horen wordt het erger,' zegt mijn moeder sussend. 'Hoe kunnen jullie? Wat voor verschrikkelijke ouders doen dit? Jullie hebben geluk dat ik Jasmine niet ben. Zij was sowieso bij iemand anders ingetrokken.' Ik begin te huilen. 'Hoe kunnen jullie.' 'Het spijt me, Ashley. Het spijt me echt, maar we konden niet anders. Ik d..d..acht dat je b..b..lij zou zijn,' stottert mijn moeder. 'Dat ben ik ook, maar tegelijkertijd voel ik me ook verschrikkelijk. Hoe kunnen jullie? Deze twee jaren waren echt.. Uugh, ik weet het gewoon niet. Het is echt gewoon ziekelijk.' 'Wat is ziekelijk?' vraagt Jasmine die opeens de keuken inloopt. Ik kijk naar mijn schoenen. Ik durf Jasmine niet in de ogen aan te kijken. Ik vind het voor haar nog het ergst. Ik veeg mijn tranen af en beantwoordt haar vraag. 'Vraag het maar aan je moeder. Ik ben weg.' Ik loop de keuken uit en loop naar boven. Ik voel me echt kotsmisselijk...