Jasmine (EDITEN)

4|| Een prinses ophalen

H A L E Y

Hoe vaak ik ook op mijn wekker blijf slaan, hij gaat maar niet uit. Plotseling besef ik dat ik in mijn droom zit. Daarom blijft mijn wekker maar gaan. Ik open vermoeid mijn ogen. Ik pak mijn witte iPhone en druk mijn wekker weg. Ik zie dat ik heel veel gemiste oproepen heb van Jasmine. Jasmine is niet de persoon die belt en al helemaal niet in de ochtend. Ik druk op het "terugbel"-icoontje. 'Hallo.' 'Ben je net wakker? Je hebt echt een ochtendstem,' zegt Jasmine blij. Ik rol geërgerd met mijn ogen, hoewel ze het niet kan zien.

H: Wat is er aan de hand dat je zo vroeg belt?

J: Wist je al dat ik ben een prinses ben?

H: Is dat de reden dat je belt?

J: Nee. Ik verveel me.

H: Dus je bent geen prinses?

J: Jawel. En zo wil ik ook behandeld worden.

H: Ieuw. Je klinkt nu net als Amanda.

J: Ieuw. Nu wil ik geen prinses meer zijn.

H: Maar waarom bel je nou zo vroeg?

J: Het is pas kwart over elf?

H: Dus te vroeg. Maar wat is het probleem nou?

J: Ehm.. Kun je me misschien ophalen van het station?

H: Ben je in Milton?!

J: Ja.

H: Maar dat is helemaal aan de andere kant van Toronto!

J: Weet ik.

H: Maar waarom?

J: Dat leg ik straks wel uit, kun je me alsjeblieft halen?

H: Ik ben er binnen een anderhalf uur.

J: Een anderhalf uur?!

H: Oke, een uur.

J: Haley!

H: Oke, ik denk dat ik er binnen een halfuur wel ben.

J: Dankje.

H: Ik kom je halen, prinses.

J: Grappig. Tot zo.

H: Bye, prinses.

Ik spring uit mijn bed en graai snel mijn spullen bij elkaar. Als ik binnen tien minuten douch en dan snel naar het station fiets red ik het wel. Hopelijk krijg ik daar wel antwoorden van Jasmine.

***

Ik gooi een halfuurtje later mijn fiets in de fietsenstalling bij het station. Ik kijk rond, maar zie Jasmine nergens. Ik wil haar net bellen als ik haar zie. Ze zit op het terrasje bij de Starbucks. Ze heeft haar krullige blonde haar in een rommelige knot. Ook heeft ze een high waist broek aan met een zwarte jack. Overigens ziet ze er geweldig uit, zoals altijd. Jasmine ziet er geweldig uit, zoals altijd. Ze zit met haar rug naar me toe, dus dit is de perfecte kans om haar te laten schrikken. Ik sluip zachtjes naar haar toe. Als ik achter haar sta, wil ik net mijn armen over haar heen slaan als ze zich om draait en me met een glimlach omdraait. 'Hey, Leytje.' 'Noem met niet zo.' Ik ga zitten op de stoel tegenover Jasmine. 'Hier, ik heb Starbucks voor je gehaald.' 'Welke smaak?' 'Double Chocolate Chip Frappuccino.' 'Oh yeah, mijn lievelingsmaak.' Ik pak mijn Frappuccino aan van Jasmine en begin meteen te drinken. Dit is zo lekker. Zo heilig. Zo fantastisch. Dit is te lekker voor woorden. 'Leytje, zit je lekker te genieten?' 'Hoe weet jij dat nou?' 'Eh, je ogen zijn al de hele tijd dicht.' Ik voel dat ik rood word. Awkward.

***

Nadat ik klaar ben met mijn Frappuccino kijk ik Jasmine serieus aan. 'Waarom ben je hier eigenlijk.' Jasmine zucht. 'Dat is een lang verhaal,' zegt ze. 'Maar we hebben de tijd.' Jasmine knikt en gaat rechtop zitten. 'Dus ik zat gewoon gisteren rustig op mijn kamer en toen hoorde ik dus...'

Ik zucht. Wat een verhaal. Het is allemaal zo raar. Ik snap Jasmine's woede en ik snap wat Jasmine's ouders voor hun zoon overhadden, maar ik snap niet welke dokter in hemelsnaam zo ziekelijk kan zijn. 'En nu?' vraagt Jasmine. 'Ik weet het niet,' zucht ik. Plotseling krijg ik een goed idee. Alleen maar hopen dat het werkt.

***

'Wow, je hebt best wel een coole kamer,' zegt Jasmine als we bij mij thuis zijn aangekomen. Ik pak mijn tablet en ga op mijn bed zitten. Jasmine gaat naast me zitten. 'Weet je hoe die dokter heet die je broer.. Eh verzorgde?' 'Ik weet het echt niet. Trouwens wat wil je doen, Haley? We kunnen niks doen. We zijn maar kinderen.' 'Als we zomaar "kinderen' waren dan hadden we die ervaring met Kaithlyn niet zo afgehandeld. We zijn niet zomaar kinderen, Jas. En dat weet jij ook.' Jasmine pakt haar geïrriteerd jaar telefoon en zet hem dan uit. 'En waar sloeg dat op?' 'Mijn ouders. Ze bellen de hele tijd. Ik heb echt geen zin in hun.' Jasmine begint opeens te lachen. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Het zit me gewoon niet mee de laatste twee jaar. Ik was echt een bitch, toen werd ik naar Lindenhoff gestuurd, toen hadden wij echt haat aan elkaar, toen dat hele Kaithlyn gedoe en daarna nog Diego en nu dit weer. Alles komt wel weer op hetzelfde neer en dat is Jace. Als hij dat ongeluk nooit had gekregen, dan zat ik nu waarschijnlijk gewoon thuis. Met zijn vijven.' 'Maar dan had je ons ook niet leren kennen.' 'Ons?' 'Ja, mij, Olivia, Riley, Gabby, Diego, Tyler, Mason, Logan, Cody en om niet te vergeten: Amanda!' 'Ja, alleen jammer dat ik Amanda heb leren kennen.' We schieten allebei in de lach. 'Maar ik ben wel blij dat ik jou heb leren kennen. Ook al hadden we.. Vaak ruzie in het begin.' 'Awh,' zeg ik. Ik voel me ontroerd. Jasmine en ik hadden nu nog steeds aartsvijanden kunnen zijn. Het is fijn dat alles nu anders is. Het is een fijn om Jasmine als een vriendin te hebben dan als een aartsvijand. 'Jas, wat wil je nu eigenlijk doen? Want je moet wel eens keer je ouders onder ogen zien.' Jasmine zucht diep. 'Ik heb er geen zin in. Ik wil die vuile verraders nooit meer zien.' 'Maar het zijn je ouders.' 'Mijn ouders die twee jaar tegen me gelogen hebben.' 'Je bent heel boos op ze, hè?' Jasmine knikt. 'Maar je weet dat je ze niet voor altijd kunt negeren hè?' 'Ja, maar vandaag is niet de dag.' 'Wanneer is dan de dag.' 'Morgen,' zegt Jasmine vastbesloten. 'Beloofd?' 'Beloofd.' 'Blijf je dan slapen?' 'Is goed. Als je me behandelt als een prinses.' Ik pak mijn kussen en begin tegen Jasmine te slaan. Jasmine pakt ook een kussen en begint terug te slaan. En zo begon ons kussengevecht...